FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 2 - Mandy

Hoe haalt ze het in haar hoofd om eerst wat anders te gaan doen dan kans te maken op het allernieuwste van het nieuwste: een iPhone!
Geërgerd rolde Mandy met haar ogen en verwachtte een koele blik van Maryl terug te krijgen, maar die leek wel of er een engel een stukje stront in haar oog had gedropt, en ze het nog leuk vond ook.
'Halowa! Aarde aan jou!' spotte Mandy en ze keek haar zus aan.
'Sinds wanneer ben jij zo geïnteresseerd in mij?' vroeg Maryl vrolijk.
'Sinds dat jij nu gaat meedoen om die iPhone voor mij te winnen, jij hoeft hem toch niet!' zei Mandy poeslief met smekende ogen.
Even keken de twee tweelingzusjes elkaar aan.
Mandy keek recht in de bruine ogen van Maryl die precies dezelfden waren als die van haar. En dat was nu net wat Mandy haatte. Ze wou niet de druppel water zijn uit de emmer van Maryl, ze wou gewoon Mandy zijn, zonder dat iemand steeds citeerde dat ze er zo snoezig uitzagen in hun roze jurkje terwijl ze 'HocusPocus... Iedereen kan toveren!' zongen.
Blijkbaar kreeg ze een wraakzuchtige blik in haar ogen want Maryl keek haar vragend aan. Gelukkig had Mandy het één en ander veranderd aan zichzelf, zodat de tijd van de ‘snoezige’ K3-pakjes voorgoed verleden tijd was.
Haar bruine krullen waren in een moderne bob-coupe geknipt en ze had rode meches doorheen haar stijle, zwarte haar geverfd.
Haar moeder was ziedend geweest toen ze ermee thuiskwam, en Maryl had ze ontweken. Het was haar eerste echte verandering, en ook al maakte ze zichzelf wijs dat het kwam doordat ze Maryl een stom wicht vond, diep in haar hart wist ze dat het kwam doordat ze de blik in Maryls ogen niet kon verdragen.
Mandy verschoof haar zwarte bollenarmband en keek Maryl liefjes aan.
'Ik zei niet dat ik die iPhone niet moest, wel dat ik andere dingen te doen had.' knipoogde Maryl en Mandy haalde haar schouders op.
'Dan niet...'
Mandy schoof haar stoel onder tafel en ging naar boven.
'Binnen een uurtje eten we, Mandy!' riep haar moeder haar toe.
Mandy ging terug naar beneden, schonk haar moeder een kort knikje en ging weer de trap op. Ze ging haar eigen kamer binnen, waar het koeler was dan in het hele huis, waar het zonnestralen verboden werd binnen te komen gluren en vooral; waar zij zich thuis voelde...
Mandy was geen gothic of emo, zoals de meesten haar omschreven. Ze hoorde niet echt in een bepaald hokje thuis, ze probeerde het hokje te zijn voor iedereen die niet in één bepaald hokje paste. Ze probeerde gewoon zichzelf te zijn, en als sommigen dat niet wilden aanvaarden, was dat hun probleem en niet dat van Mandy.
Zij was Mandy, en dat moest niemand zomaar veranderen.
Dat was wat ze tegen de wereld schreeuwde, maar diep vanbinnen raakte het haar wel als anderen iets negatiefs over haar zeiden, als anderen haar uitmaakten, diep vanbinnen wou ze het dan uitschreeuwen.
Mandy haalde een vuil notitieboekje van in een lade vandaan. Het was een soort dagboek, maar zo noemde ze het niet. Een dagboek had ze niet nodig, ze moest niets neerpennen, dat was meer iets voor Maryl, die was altijd de creatiefste geweest. En toch was het in wezen een dagboek, een boekje waarin ze haar verlangens, haar mening en haar gevoelens blootgaf.
Noem het hoe je wil, maar voor Mandy was het soms een grote troost.

I love walking in the rain, ‘cause you can’t see I’m crying.

Mandy grinnikte en keek even naar haar favoriete quote, maar werd in haar gedachtegang gestoord door een vreemd getik op haarvensterraam.
Waarschijnlijk één van die pokkekraaien...
Die teisterden al een tijdje de stad, en niemand wist van waar ze zo plotseling kwamen. Het leek wel Harry Potter, alleen vlogen hier geen uilen met brieven in hun snavels rond.
Maar toen het getik bleef aanhouden en Mandy er zelfs even een wijsje in herkende, ging ze toch even naar het raam. Ze schoof het gordijn opzij en zag Saskia aan de dakpijp hangen.
'Eindelijk! Je weet toch dat je moeder niet graag heeft dat ik haar brave dochtertje opstook, ik durfde echt niet meer langs de voordeur naar binnen na die ellenlange preek van je moeder vorige keer, hoor!' zaagde Saskia.
Mandy grijnsde en besefte dat Saskia gelijk had. Haar moeder was echt onredelijk geweest. Mocht ze haar eigen vriendinnen dan al niet meer kiezen?
Ze had Saskia leren kennen op school. Meteen had ze gezien dat Saskia ook een buitenbeentje was, niet zoals al die andere spring-in-‘t-veldjes of huppelkutjes of zelfs minikopiën van de vrolijkheid van haar bloedeigen zus. Mandy had er vanaf het begin een hekel aan gehad, en als snel bleek dat Saskia dezelfde mening deelde. Vanaf de volgende dag waren ze vaak samen te vinden geweest.
'Wat doe je hier?' vroeg Mandy nieuwsgierig.
'Oh, ... Iets nieuw tonen.' zei Saskia luchtig.
Ze haalde de nieuwste CD van Fall Out Boy boven waar het prijskaartje nog aanhing.
'Wow! Super! Maar hoe ben je daar aan geraakt, heb je nu al geld gevonden? Heb je ’n baantje? Deze CD kost fortuinen!'
'Niet als je ‘m simpelweg niet betaald...'
Mandy keek Saskia ongelovig aan, waarop die met haar ogen rolde.
'Komaan, ben je daar echt zo verbaasd van? Af en toe eens wat stelen kan toch geen kwaad! Doe jij dat nooit?'
Mandy schudde van neen en zei: 'Maar als je gesnapt wordt?'
Saskia antwoordde simpelweg: 'Ik word niet gesnapt. Maar ga het nu niet van de daken schreeuwen, hé! Ik ben geen crimineel, dat zijn die mensen die alles zo duur maken en vervolgens alles in eigen zak steken...'
Mandy lachte en antwoordde: “Zullen we ‘m beluisteren?”�
' Zo ken ik je weer.' glimlachte Saskia blij en ze overhandigde de CD aan Mandy.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.