FanFic.nl

DMGP.

De Lange Gang.

Een steiger, aan een plas, een meer wellicht. Blote voeten onder een spijkerbroek, wat erboven zit schuild onder mijn blikveld. Een boot scheert door het water naar de overkant. Er is een hoop onroer op het water, andere boten, mensen die zwemmen, overal water spatten, als van een kind dat in een plas springt, maar vaak iets kleiner dan dat. Een slagveld, dat is dit. Achter hem was een gebouw, militair zonder twijfel en aan de overkant een soort zelfde faciliteit. Er was een geluid in de lucht, maar gedempt, alsof niet het volume laag was maar de boxen dicht, alsof het achter een gesloten deur gebeurde. Een wapen? Nee, hij was ongewapend. Hij had het gevoel alsof hij zat, maar bij dat besef stond hij plots.
Iets vertelde het hem, maar het leek zo onlogisch. Iets vertelde hem dat hij moest oversteken. Dus daar ging hij, met een duik was hij in het water. Terugkijkend zou hem opvallen dat hij na de duik gelijk al bovenwater zwom, maar nu was hij enkel aan het zwemmen. Er kwamen boten voorbij, de golven ervan sloegen tegen hem op. Er was een hoop herrie: geschut en ontploffingen. Hij zwom en zwom maar dan toch was hij aan de overkant en klom op een soort gelijke steiger. Daar aangekomen zag hij soldaten, maar er was geen gevoel van vijandigheid. Er was geen tijd om te praten, of wellicht stond hem dat niet bij, maar hij rende op de clue van wat gebaren langs een zware barriere de militaire basis in. Binnen was het stiller, maar er was genoeg onrust. Nee geen vijanden hier, maar er was van alles te doen en mensen probeerde naar hun posten te komen. Hij ontmoete een soldaat die naar uniform te zien van een of andere hogere rang was, hij kon er niet meer uit opmaken dan dat. De man vertelde hem dingen, heel kort maar en daarna was het een trappenhuis, waar onze man naar boven werd gestuurd. Hij liep naar het trappenhuis en scheen gelijk boven te zijn. De lange gang zocht hij, en links van hem zag hij de beste kandidaat. Hij haaste zich er doorheen, er was hier niemand en het was vrij donker, hoewel dat zich tot de sfeer scheen te beperken, zicht was geen probleem.
De kamer die hij betrad was leeg, misschien wat meubels langs de wanden, maar in het midden stond iets. Menselijk? Het had handen van een meter lang met vingers die volledig met nagel waren overgoreid, met scherpe punten. Waren de kop, romp en benen normaal? Terugkijkend kwam hem een beeld van een korte dikke staart tebinnen, niet van de romp als ledemaat te onderscheiden, maar was dat hier het geval?
Was er schok? Verbazing? Hij keerde zich om en rende de lange gang door, halverwege echter lag er een matras tegen iets op. Er was plots ruige muziek, Metal of Hardcore, geen idee. Hij klom over het matras heen, een hele klus om te klaren, maar eindelijk ging hij verder en de trap af. Eenmaal het trappenhuis uit zag hij een soldaat staan, met zijn rug stond de soldaat naar het trappenhuis en zijn armen over elkaar. Er was opluchting te merken in hemzelf, hij benaderde de soldaat en deze draaide zich om. Terwijl hij de soldaat wilde vertellen van de verschrikking boven zag hij het: een enkel, groot oog in het midden van het gezicht wat aan alle andere zintuigelijke organen ontbrak, allen de mond was er nog. De deur naar het trappenhuis viel dicht met een smak en het besef drong tot hem door dat er iets achter de deur had gestaan. Het was niet het schepsel van boven in de kamer, maar het was een schepsel met een paarden kop met de gelaatsuitdrukking van een mentaal gestoord persoon en een reuzachtig kreupel sprinkhanen lichaam.
In de paniek van het vluchteloze uitzicht werd hij wakker, niet met een schrik en een heftige ademhaling en zweet, maar schijnbaar rustig, onbewogen. Het was zaterdag ochtend en de zon scheen naar binnen, maar zo onbewogen als hij was lag hij nog de komende twee uur wakker op bed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.