FanFic.nl

Nothing is what it seems

7.

“Dat. Was. Zo. Gemeen.”�, fluistert hij als we over straat lopen. Ik grijns gewoon. Ik hou ervan hem op stang te jagen, zeker wanneer we in het openbaar zijn. Dan kan hij niet meteen reageren.
“Vind je?”�, vraag ik onschuldig.
“Ik ben zo blij dat jij niet écht mijn broer bent geworden, anders had ik nóg meer tijd met je moeten doorbrengen.”�, hij legt de nadruk op nog, zodat ik het gevoel krijg dat ik niet goed genoeg ben voor hem.
“Zou je dat ook gedaan hebben als ik homo was?”�, kaats ik terug. Hij kijkt me dwaas aan. Dan volgt zijn sadistische blik. Die voorspelt nooit veel goeds trouwens.
“Dan zou je waarschijnlijk een pijnlijke dood tegemoet gegaan zijn.”�
Ik schud mijn hoofd en loop verder. Verkeerd idee. Hij rukt aan mijn arm en wijst naar de sneakershop aan de overkant. Ik kreun. Moet het normaal niet zo zijn dat í­k hem overal mee naartoe sleur?

De rest van de dag kreeg ik nog boze blikken toegeworpen. Ik vind het niet erg, maar de zwijgtoestand tussen ons zorgde ervoor dat ik te veel tijd had om na te denken over de komende audities. Ik maak mezelf steeds zenuwachtiger. Wat ook niet echt goed is voor mijn concentratie op het moment dat ik ze het meeste zal nodig hebben.
Het is bijna zover. Morgen moet ik voor de tweede keer gaan, in de hoop gekozen te worden. Stel je voor. Ik en Tokio Hotel. Tokio Hotel en ik. Dat is - zacht uitgedrukt - een stomme combinatie. Hun muziek, mijn afkeer ervan. De enige bedenkbare reden is Nick en drummen. Overleefbaar dus.
“Snoet?”�
Ik kijk op zonder veel zin. Hij noemt me alleen snoet als hij iets dringend nodig heeft. Snoet komt van ‘Ach, kijk nu hoe schattige snoetjes die twee hebben.’ De enige positieve zin die mensen ooit over ons te zeggen hadden. Daarbuiten waar wij de vrees van elk kind op de speelplaats. Ik leidde af, hij sloeg toe. Het ging zelfs zo ver dat we niet meer samen mochten lopen, hoe belachelijk.
“Wat heb je nodig?”�
Een bedeesde glimlach. Hier klopt iets niet. “Nou, ik dacht zo…”�
“Ja?”�, vraag ik ongeduldig.
“Wel…”�
“Nick!”�
“Wa-acht!”�
Hij probeert haastig iets uit zijn zak te halen. Ongelooflijk dat er nog iets kan komen vast te zitten in zo’n ongelooflijke ruimte.
Uiteindelijk komt er een doosje tevoorschijn, “Dus, wat ik probeerde zeggen.”�
“Ik weet dat je van me houd, maar een huwelijk kan echt niet. Kan een homohuwelijk wel al in ons dorp?”�, ik wrijf peinzend over mijn kin terwijl hij naar me uithaalt.
“Laat me nou. Ik dacht gewoon dat je dit wel kon gebruiken.”�
“Ben je nou serieus aan het blozen?”�
“Voor één keer in je leven, probeer me niet belachelijker te maken dan ik me al voel snoet.”�
“Noem me geen snoet.”�, voeg ik er nog snel aan toe. Ik open het doosje, een beetje bang om wat ik te zien ga krijgen.
Bij het zien van wat erin ligt valt mijn mond open. “Nick? Hoe in Godsnaam…”�
“Ik heb hem laten maken… Je vond hem toch mooi. Niet?”�, vraagt hij zenuwachtig.
Ik knik, “Prachtig.”�
Hij laat een zucht van opluchting.
Ik staar nog steeds naar het medaillon. Het is nog van onze grootmoeder geweest. Na haar dood was mijn moeder het kwijtgeraakt. Haar kon het niet schelen, ze zei dat het toch maar kapot was. Maar voor mij betekende het veel meer dan een geluksbrenger. Toen we vroeger bij haar gingen overnachten vertelde ze ons sprookjes. Daarna mochten we ieder een wens doen en hem opsluiten in het medaillon, in de hoop dat hij zou uitkomen. Ze was meer onze moeder dan wie dan ook.
“Niet wenen hé.”�, zegt hij snel. Bang dat hij me zal moeten troosten. Ik sta op en stap recht in zijn armen. Ik weet waarom ik dit alles ga doen.
“Ik hou van je.”�, fluistert hij.

Reacties: