FanFic.nl

Billie Joe's little secret

1. Billie Joe's little secret

Billie Joe’s pov:
Het begon vroeg in de ochtend. Normaal was ik nooit zó vroeg op. Behalve vandaag. Ik heb me nog een paar keer omgedraaid, in de hoop dat ik weer in slaap zou vallen. Net zoals mijn medebandleden deden, en zoals waarschijnlijk iedereen zou doen op zo’n tijdstip.
Jammer maar helaas, ik kon de slaap niet vatten.
Uiteindelijk en ik maar het bed uitgestapt, en ben ik me gaan omkleden.
Op de terugweg van de badkamer, naar mijn slaapkamer zie ik dat Tré half uit zijn bed ligt. Je kunt er donder op zeggen dat hij er vroeg of laat uit valt. Maar om een of andere reden krijgt hij het altijd voor elkaar om op het moment dat hij zou vallen, zich net te bedenken, en zicht om te draaien. Heel simpel: Toch geen valpartij van nog geen 50 cm hoog die behoorlijk pijnlijk kan aflopen.
‘Waarom ben ik eigenlijk teruggelopen naar m’n slaapkamer?’ Vraag ik me ineens af.
Zal vast wel een reden hebben. Eerst ergens mijn schoenen vinden. Waar heb ik ze gelaten?
Na een eeuwigheid zoeken heb ik ze gevonden…Bij de rest van de schoenen. Klinkt vrij logisch.
Ik gris de sleutels van de studio van het tafeltje af, en stop ze in mijn jaszak. Mijn jaszak… Hoe kan ik ze in mijn jaszak doen, als ik nog geen jas aan heb? Het begint niet echt lekker op deze ochtend. Gelukkig duurt de zoektocht naar m’n jas een stuk korter, en kan ik de sleutels al snel in m’n jaszak stoppen.
Wanneer ik de gang doorloop naar de hal maak ik behoorlijk wat herrie. Toen we hier gisteren aankwamen hebben we alles gewoon neergedonderd, en waren we moe. Het was de bedoeling dat we vandaag zouden opruimen.
Ik struikel bijna over een koffer als ik net op tijd tegengehouden wordt door Mike. ‘Je kunt toch gewoon het licht aandoen?’ Vraagt hij. ‘Ik wilde jullie niet wakker maken.’ Zeg ik snel. ‘Dus dan val je over alle spullen?’ Dat maakt meer herrie dan wanneer je het licht aan zou doen.’ Zegt hij. ‘Waarom heb jij altijd gelijk?’ Vraag ik terwijl ik naar het lichtknopje zoek. De zoveelste zoektocht. Mike is me voor. ‘Omdat jij impulsiever bent. ‘ Lacht hij. Het schijnt dus nogal grappig te zijn. “Je wilt hiermee gewoon zeggen dat ik niet nadenk over de dingen die ik doe.’ Zeg ik. ‘Wat jij wilt. Maar het is 4 uur. Moet je niet slapen? Je bent al helemaal aangekleed. Ben je ziek ofzo? Iets aan de hand?’ Ik moet lachen om de bezorgde Mike. ‘Nee, ik ben niet ziek, en er is ook niets aan de hand. Ik ga gewoon een blokje om, en dan ben ik weer terug.’ Zeg ik. ‘Als je maar oppast, want je moet nog wat jaartjes mee.’ Zegt Mike. Hij gaat weer slapen, en ik ga naar buiten.
Veel helpt het blokje om niet. Ik besluit om het blokje wat uit te breiden.
Ergens vandaan klinkt zacht gehuil. Of meer gesnik van een klein kind.
Ik ga op zoek naar waar het gesnik vandaan komt. Alweer op zoek? Nou, laat maar.
Na een tijdje zie ik een klein jochie van een jaar of 4 tussen allemaal vuile troep. Ik ga naar hem toe, en ga voor hem op mijn knieën zitten, zodat ik ongeveer even hoog ben als hij is.
‘Hé, wat is er aan de hand?’ Vraag ik zacht aan hem. Het snikken wordt alleen maar erger. Oeps, dat was niet de bedoeling. ‘Waar zijn je ouders? Weet je dat?’ Probeer ik. Hij schudt van nee. ‘Waar woon je? In de buurt?’ Weer nee. Voorzichtig kijkt hij me met betraande ogen aan. Twijfelend of hij me kan vertrouwen, of niet. Hij besluit van wel, en ik omarm hem om hem te troosten. Niemand mag zijn kind zo achterlaten. Ik wrijf over zijn ruggetje. Na een tijdje wordt het gesnik wat minder. ‘Gaat het weer een beetje?’ Vraag ik. Het jochie knikt. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. ‘Dank u wel.’ Zegt hij een beetje verlegen. ‘Graag gedaan hoor. Ik denk dat je ouders ongerust worden als ze niet weten waar je bent. Zal ik je met de auto terug brengen?’ Stel ik voor. Er glimmen weer tranen in zijn ogen. ‘Ze hebben me hier alleen gelaten.’ Zegt hij. Ik sta versteld. ‘Wat? Waarom?’ Vraag ik geschrokken. Hij haalt zijn schouders op en begint weer te huilen.
Ter wijl ik Jasper -het jochie- aan het troosten ben gaat mijn telefoon af. Het is Mike. ‘Hey Mike.’ Zeg ik. ‘Hé. Waar ben je? Je blijft zo lang weg. Ik dacht dat je nooit meer hier zou komen.’ Zegt hij. ‘Sorry. Maar m’n blokje om is een beetje uitgebreid. En ik was de tijd vergeten. Klein noodgeval.’ Zeg ik. ‘Als je maar zorgt dat je zelf niet platgereden wordt. Weet je wel hoe erg wij hier zaten te stressen?’ ‘Maak je niet druk, ik kom er zo aan.’ Zeg ik. We sluiten het gesprek af.
Ik zie dat Jasper zich nog niet goed voelt. ‘Ga je nu weer weg?’ Vraagt hij. ‘Eigenlijk wel, maar ik wil jou hier niet achterlaten. Wie weet wat voor soort mensen er langskomen. En ik loop voor de rest van mijn leven met een schuldgevoel. Wil je anders mee naar de studio? Dan verzinnen we daar wel een oplossing.’ Stel ik voor. Zijn gezichtje klaart meteen op. Zo snel als hij opklaarde, gaat het weer de andere kant op. ‘Wat als ze mij ook niet willen, net zoals pappa en mamma?’ Vraagt hij. ‘Dan zou ik dat heel gemeen vinden. Maar zelf hebben ze ook kinderen hoor. Misschien leuk om vriendjes mee te worden?’ Zeg ik. Van dat vooruitzicht klaart Jasper op, maar hij is erg moe. Terwijl ik hem naar de studio draag, valt hij in slaap.
Voorzichtig doe ik de deur open. Meteen komen Mike en Tré op me afgestormd. ‘Straks uitleg, even geduld.’ Zeg ik nog voordat ze iets kunnen vragen.
Ik stop Jasper in, dan kan hij in ieder geval verder slapen.
Als ik weer terug kom leg ik alles uit. Tré en Mike hebben er wel begrip voor.
Toch zit het me nog niet lekker van die ouders. Waarom hebben ze hem achtergelaten? Ik zou Joey en Jakob voor geen goud willen missen.
In de middag wordt Jasper wakker. Mike, Tré en ik zitten wat stukken uit te proberen of het klinkt bij de teksten. En we vogelen uit hoe de opbouw van de nummers worden.
Heel voorzichtig gaat de deur open, en komt Jasper de hoek om gluren. Hij wordt een beetje verlegen, maar na een tijdje is hij meer zichzelf. ‘Wat doen jullie?’ Vraagt hij nieuwsgierig. ‘We nemen een paar nummers op voor ons nieuwe album.’ Zegt Mike. ‘Maken jullie cd’s? Wauw.’ Zegt hij bewonderend. Hij is helemaal onder de indruk. ‘Mijn pappa speelde ook muziek. Wat voor muziek maken jullie? Wil je het laten horen?’ Vraagt hij. We vinden het wel grappig hoe enthousiast hij is, en spelen een stukje van American Idiot. Vrolijk zit Jasper mee te klappen. ‘Dat liedje ken ik. Ik heb hem weleens op de radio gehoord. Gree…Green Day.’ Zegt hij vrolijk. ‘We hebben er een nieuwe fan bij.’ Zegt Tré. ‘Waarschijnlijk een van de jongste.’ Zegt Mike. ‘En wat speelde jouw pappa voor muziek?’ Vraag ik aan Jasper. ‘Hij… euhm… gitaarde… En dan kwam hij heel laat thuis. Maar hij was dan niet blij.’ Zegt Jasper. ‘Oh, waarom niet?’ Misschien komen we erachter wie zijn ouders zijn. ‘Hij had gedronken, zei mamma. Ze zei dat hij er niets aan kon doen. Maar hij sloeg mamma. En mij soms ook, maar ik was meestal aan het slapen.’ Zegt Jasper. Ik ben sprakeloos. ‘My god.’ Is het enige dat Tré uit kan brengen. ‘Hij zei ook gemene dingen tegen mamma, en dan moest ze altijd huilen.’ Jasper kijkt sip. Het is duidelijk dat hij veel meer van zijn moeder houdt, dan van zijn vader. Daar sta ik trouwens niet raar van op te kijken.
Voorzichtig laat Jasper zich van de bank af glijden. Ik zie dat hij op het punt staat om in tranen uit te barsten. Maar hij wil het niet laten merken, en rent de gang in.
Ik zet mijn gitaar weg, en ga achter het kleinen jongetje aan. Hij zit te snikken in het hoekje van de slaapkamer waar ik hem had ingestopt.
Ik probeer hem te troosten. ‘Gisteren hoorde ik pappa schreeuwen. Ik was er wakker van geworden. Hij was heel erg boos. Hij zei dat ik een monster was. En dat…’ Even wordt hij onderbroken door een snik. ‘En dat ik niet zou mogen leven. Hij zei allemaal gemene dingen en ik heb het gehoord. Ik zag wat hij bij mamma deed, hij sloeg haar overal. Ik stond bij de deur. Toen ging ik naar binnen. Ik wilde lief zijn voor mamma, en haar een kus geen. Ik wil niet dat ze huilt. Toen vroeg ik aan haar of het echt zo was wat pappa zei, en toen kwamen we hier. En ineens was ik alleen in het donker.’ Zegt hij. Als ik dit zo hoor is het dus beter dat Jasper hier blijft.
De week daarna went hij al snel aan het leven in de studio. Hij kan het ook goed vinden met Jason, Jason en Ronnie. Maar voor het grootste gedeelte zitten we nu met zijn vieren in de studio.
Op vrijdag middag komt Adrienne langs met de kids. Dat was een verrassing, en ik ben erg blij om hen weer te zien.
Joey en Jakob gaan buiten voetballen. Jasper probeert ook mee te doen, maar de twee grotere jongens zijn hem voor. Toch heeft hij er erg veel plezier in. ‘Wie is die kleine eigenlijk? Hij is niet een zoontje van Mike of Tré, toch?’ Vraagt Adrienne. ‘Jasper is hier achtergelaten. Na wat ik van hem heb gehoord, denk ik dat het beter is als hij voorlopig hier blijft.’ Zeg ik. Ik leg het hele verhaal aan haar uit. ‘Dus nu ben jij zijn pleegvader. Wat lief van je .’ Zegt Adrienne. ‘Hahaha… Zou Tré de rol van pleegmoeder op zich kunnen nemen? Of kan ik dat soort dingen beter aan iemand anders overlaten?’ Zeg ik lachend. ‘Wat is er met mij? Ik hoorde m’n naam vallen. Zegt Tré die net voorbij komt. ‘Billie zit erover na te denken om jou tot pleegmoeder te benoemen. Klinkt als een goed aanbod, toch?’ Zegt Adrienne. ‘Ja, natuurlijk. En Mike is ook de pleegvader. Wat wordt hij verwend hè.’ Zegt hij.
Ze blijven het hele weekend. Eigenlijk gaat het veel te snel voorbij. Maar Jakob en Joey moeten maandag naar school, dus ze moeten op tijd weer naar huis.

Reacties: