FanFic.nl

Locked Up

Prison

Kayley PoV;
Ik weet niet wat leuker is: Kerst of al die kindjes hier zien. De combinatie is gewoon het leukst!
Maar ik voel me niet echt gemakkelijk hier. De anderen zitten hier al enkele weken en hebben elkaar goed leren kennen, ik ben er nu maar een beetje bij gegooid en morgen moet ik weer weg.
Iets dat ze niet weten, is dat ik ze eigenlijk wel van heel dichtbij gevolgd heb? In het kamertje van X. Nee, ik ben X niet. Want X is een geheel van tien mensen. Ja, ik ben wél een van die tien mensen.
Samen met Daniëlle, Yasmine, Se7en, Avril Lavigne, Ashlee Simpson, Kristen Stewart, Gustav Schäfer, Georg Listing en Johnny Knoxville heb ik wekenlang gebrainstormd over de opdrachten. We hebben, indirect, al hun goede en slechte momenten meegemaakt.
Moesten ze dat weten, hadden ze me niet met open armen ontvangen. Waarschijnlijk hadden ze me dan niet eens binnen gelaten. Dus zwijg ik toch maar even, dat is voor iedereen het veiligste. Maar vooral het veiligste voor mij. Stel dat ze het weten, dan horen ze me uit en martelen me, zoals ze bij Robert deden, tot ik al die gruwelijke opdrachten, die nog komen, verklap.
Mondje toe, krik krak op slot, sleutel weg.
“Mogen we ook de andere cadeautjes hebben?”� haalt Dorien me uit mijn gedachten. Gelukkig maar, ik zat al veel te ver weg.
Ik sta op en loop naar de kist.
“Wie eerst?”�

Meteen gaan acht handen de lucht in. Natuurlijk, wie wil er nu geen cadeautje krijgen? Als eerste dan nog wel.
“Ik heb een beter idee.”� zeg ik dan maar en zie de handen weer naar beneden zakken, de ene al wat vastberadener dan de andere. Best grappig eigenlijk. Groepsdruk. Ik wenk Tom, die meteen overeind schiet en naast me komt staan.
“Ik blinddoek je en dan haal je een cadeau uit de kist. Als je iets vast hebt, mag je kijken van wie het is en het aan die persoon geven.”�
Ik haal een blinddoek uit mijn zak; Ja, ik had die bij; en geef hem aan Tom, die hem meteen omdoet. Ik duw hem op zijn knieën en leg zijn hand op de kist. De rest kan hij zelf wel.

Iedereen heeft zijn cadeautje. En ik weet niet wie er nu wel en niet blij mee is, maar ik heb ze niet gekocht dus moeten ze niet boos op mij worden.
Dorien staart gefascineerd naar het boek voor haar voor haar. Het eerste deel van de ‘De wereld van Darren Shan’-reeks, eerste druk en gesigneerd door auteur Darren O'Shaughnessey, beter gekend als Darren Shan. In originele taal. Een collectors item dus.
Nadezhda draagt haar donkerblauwe trui van Tokio Hotel al, met Tokio Hotel er een paar keer op, het is zelfs ‘glow in the dark’. Verder heeft ze nog de nieuwe tour dvd gekregen. Volgens mij is ze er heel blij mee, want ze gilde heel het huis bij elkaar.
Suki pronkt al met haar nieuwe sneakers, die haar best wel heel goed staan. Haar oude schoenen zijn vergeten en liggen stof te vangen in de hoek.
Alleen Nicole bekijkt haar cadeau een beetje raar, besluit dan dat het misschien wel van pas kan komen en stopt het weg, om daarna Benny weer op haar schoot te zetten.
Je krijgt niet elk dag een zakmes. Zeker niet als je twaalf bent.
Ook de jongens hebben cadeaus. Een hele goodie-bag inclusief mini laptop en exclusieve horloges. Het blijven beroemdheden.

“Goedenavond.”� schaterlacht X, hoewel het nu niet echt X is want ik ben er niet bij. Ik schuif zo ver mogelijk naar achter, ik weet wat er nu komt. Dus zou er nu zo ongeveer…
Tien mannen, helemaal zwart zoals gewoonlijk, stormen de kamer in. Mensen worden meegenomen, en hier en daar worden cadeaus achtergelaten. Ik vind het niet goed dat het zo moet gebeuren, maar ik ben ook de enge die er zo over denkt. Als iedereen weg is, sta ik recht en slof naar de Dark Room. Daar staan mijn mede X’en al te wachten.
“Let’s go.”� zegt Gustav en haakt zijn arm om de mijne. Oh, vergeten, ik ben niet de enige die het wreed vind wat er nu gaat komen. Gustav staat mee aan mijn kant, maar hij zou het toch voor geen geld van de wereld willen missen. We hebben dan ook onderling al weddenschappen afgesloten over wie er het langste overleeft.
Er.
Een oude gevangenis, helemaal verlaten en afgelegen. De cellen zijn koud en donker. We gaan ze fysiek en mentaal testen, en waarschijnlijk ook kraken.
Alles voor Reality Tv.

Ik loop, samen met Gustav, het oude gebouw in. Het is vervallen, het is koud en donker zoals ik al dacht, stoffig en vreselijk eng. Overal zie ik dingen die er niet zijn, en ik zie de dingen die er wel zijn niet.
Een klap, een dreun, een ratelend slot en rammelende sleutels. Iemand bonkt tegen de tralies, en dan een ijzingwekkende gil. Ik zie hoe Nadezh op de grond ligt te spartelen, en hoe Bill voorzichtig naar haar toe kruipt. Ik zie hoe Dorien tegen de tralies beukt als een stormram, en hoe Pete zich in een hoekje duwt en naar zijn schoenen kijkt, voor zover dat gaat in het donker. Ik zie hoe Suki en Tom naast elkaar op het smalle bedje zitten en lachen. En uiteindelijk zie ik Nicole en Taylor, die tegenover elkaar zitten en praten.
Schamel, grauw licht valt door een getralied raam in het plafond en verlicht het pad, dat aan beide kanten begrensd is door de cellen. We mogen niet door het pad, nu nog niet in ieder geval.
“Kom je?”� vraagt Daniëlle, en ik loop met haar mee de trap op. Daar hebben we een controlekamer vol camera’s. Joepie? Niet echt! Ik zie mensen niet graag lijden, zeker niet de mensen waarmee ik vandaag nog Kerst heb gevierd. Maar ik koos ervoor om langs te gaan, in plaats van Daniëlle, dus dan neem ik dit er maar bij.
Denk ik.

Voor Nicole.
Omdat ze er zolang op heeft moeten wachten.
En omdat ik veel van haar houd, echt heel erg veel, en dat weet ze.

Aan iedereen:
Sorry dat alles tegenwoordig zo lang duurt.
Ik had gepland het voor mijn examens volledig af te ronden.
Dat is dus grandioos mislukt.

Reacties: