FanFic.nl

Learn from A little city

*2*

Bill:
‘NO WAY!’ we stonden nu op het minuscule vliegveldje van T.B. Ville. Waarschijnlijk het kleinste stadje op de gehele wereld! Het leek wel alsof we in een of andere hele slechte country cowboy film terecht gekomen waren! Boven de uitgang van het vliegveld stond een soort boog waar je onderdoor moest met een groot bord eraan waarop de naam van het stadje nog eens vermolden werd. Ik keek Tom aan die volgens mij hetzelfde dacht. ‘wat is dit! Dit is geen vakantieplek?!’ we draaide ons tegelijk om en liepen naar de piloot waarmee we gevlogen hadden. ‘pardon? Kunt u ons zeggen wat dit is? We dachten dat we naar een mooie plek zouden gaan als New York?’ de piloot keek ons aan en begon te lachen. ‘sorry boys, maar als je denkt dat dit een soort New York is dan heb je het wel mis. Je bent hier in Texas zoals ik vertelde aan boord. Het prachtige land van de wijde vlaktes en de geweldige flora. Veel beter zelfs dan een New York waar alles vervuild is met uitlaatgassen!’ we keken de man met stomheid geslagen aan. ‘wanneer gaat u terug?’ vroeg Tom lichtjes paniekerig. De piloot bekeek de wielen van zijn landingsgestel. ‘naah, waarschijnlijk over een dagje. Ik moet eerst wat repareren en daarna de gebruikelijke voorbereidingen treffen. Dat duurt wel even.’ Ik begon te kreunen. Fijn, we zaten hier dus gewoon een hele dag vast! Ik heb het nu al gehad. Het is flink warm en met die koffers zeulen is dan echt geen pretje. Vanaf het vliegveld kun je door de hekken alleen maar uitgestrekte vlaktes zien. Als je door de boog kijkt zie je het minuscule stadje liggen. Niet veel verderop.
Tom zucht en pakt zijn tas van de grond. ‘kom Bill, we gaan kijken of hier ergens een plek is waar we kunnen slapen. Één dagje houden we toch wel uit?’ de overtuiging in zijn stem is nou niet bepaald opbeurend. Hij wilt hier waarschijnlijk net zo graag weg als ik. We pakken onze tassen en koffers en bedanken de piloot voor de informatie, die ons zodanig flink chagrijnig gemaakt heeft.

het stadje bestaat uit 1 grote lange hoofdweg die wonderbaarlijk geasfalteerd is. Er lopen veel steegjes die naar straatjes leiden. Zo te zien maar een paar straatjes. Ofwel een bevolking van net eventjes niets. Zeker 1000 keer kleiner dan de bevolking van Berlijn. Misschien zelfs meer!
vanaf de linkerkant gezien op de hoofdstraat staat er een bakker. Hiernaast een postkantoor, wat me verbaasd. Ik had eigenlijk meer het idee dat hier alles nog via postduiven zou gaan of iets. Naast het postkantoor een slagerij met daarnaast een hobbyzaak. Aan de rechterkant staan aan winkels nog een huisartsenpost, supermarktje, souvernierszaakje, leerbewerker, een kledingzaak, drogist en als laatste een café. The Wistle staat er in krullerige letters op een uithangbord. Op het bordje naast de deur staat dat er tevens een slaapgelegenheid is en de mogelijkheid tot een aantal computers. Eindelijk! Beschaving! Tom loopt als eerst naar binnen.

The Wistle lijkt precies op een café wat je vaak in western films ziet. Er is een lange bar en in het café staan her en der tafels met stoelen die lang niet allemaal bij elkaar horen. Er staat ook een jukebox en de inrichting lijkt vrij oud. Er zitten een paar mensen in het café en achter de bar staat een oude man glazen te poetsen. Echt net of je in een cowboyfilm zit. Tom loopt naar de barman en ik volg hem. Het is een man van rond de 60. Hij heeft grijs haar en een grijze dikke snor. Hij is een beetje gerimpeld en heeft een flinke buik waar een wit schort voor hangt. Toch zijn zijn vingers slank en lang. De ogen van de man nemen ons even keurend op en beginnen vervolgens te fonkelen. ‘welkom heren! Welkom in T.B. Ville. Ik kan zien dat jullie niet van hier zijn. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Mark Crower. Zeg maar Mark. Wat kan ik voor jullie betekenen.’ De man zijn vrolijkheid en gastvriendelijkheid overrompeld me een beetje. Misschien vergelijk ik het hier toch ietsje teveel met een film. Dan zijn die barmannen meestal van die zwijgzame types die meestal nors en kortaf zijn.
‘hallo, euh… wij zoeken een plek om te overnachten.’ Zeg ik netjes. De man lacht vriendelijk naar ons. Als hij lacht krijgt hij van die kraaienpootjes bij zijn ogen. Het geeft hem een vrolijke uitstraling. ‘wel heren, dan bent u hier goed. In ons stadje hebben we maar een plaats waar bezoekers kunnen overnachten. En dat is hier. In mijn café. Wel, u wilt een kamer? Gezamenlijk of 2 aparte kamers?”�1 kamer alstublieft.’ Zeg ik. Ik moet er niet aan denken hier een kamer alleen te moeten hebben. Dan voel ik me al helemaal kwetsbaar! En daarbij is een Tom wel handig op je kamer. Als er een spin zit kan Tom die mooi pletten.
Mark pakt een oud stoffig boek van onder de bar en slaat het open. ‘wel, ik noteer voor 1 nacht 1 kamer voor de heren?”�Kaulitz, Tom en Bill Kaulitz.’ Zegt Tom. Mark noteert het en gebaard dan naar een deur naast de klapdeuren die naar de keuken leiden. ‘u kunt de trap oplopen en dan gelijk aan uw rechterhand hebben we een kamer voor u. hier zijn de sleutels. En even ter informatie, u kunt gewoon gebruik maken van het sanitaire maar als u wilt douchen is er maar warm water voor een half uurtje. Hierna moet de boiler eerst weer aanslaan.’ Ik zucht even diep en pak de sleutels aan. We pakken onze spullen en lopen de trap op. Eerste deur rechts. Het valt me nog mee hoe erg de kamers er aan toe zijn. Ik heb hotels gezien waar het erger was. Er staan 2 kleine bedden en een oude sofa met salontafeltje. Er staat een kledingkastje en er is een openhaardje. Klein? Ja. Knus? Zeker. Het kan er mee door. Ook de badkamer is voor mij wel goed. Een doucheruimte en een wastafel met breed aanrechtblad en een grote spiegel.

Tom heeft zich al neer geplant op de sofa. ‘ik ga Gordon bellen.’ Zeg ik en haal mijn mobiel tevoorschijn. ‘geen bereik!’ roep ik gefrustreerd. Echt geen denken aan dat ik hier langer wil blijven! Oké de kamers vallen mee. Maar evengoed! Er is geen tv of enig ander iets wat we thuis wel hebben.
‘laten we er maar het beste van maken. Morgen zijn we weer weg!’ zegt Tom die duidelijk kan aflezen van mijn gezicht wat ik voel. Ik laat me achterover op bed vallen en staar naar het niet meer zo witte plafond.
na een tijdje besluiten we maar dat hier een beetje liggen geen zin heeft. We lopen de kamer uit en gaan naar beneden waar we ons aan de bar neerzetten.
‘bevalt de kamer een beetje? Het is misschien niet wat u gewend bent maar toch.’ Ik probeer een beetje een vrolijk gezicht op te zetten. ‘nee, het valt alles mee hoor.’ Mark knikt vriendelijk. ‘wilt u wat koffie? Of iets te eten? Uw reis zal vast niet van korte duur geweest zijn.’ We knikken dankbaar. ‘is er trouwens een gelegenheid om te pinnen hier?’ vraag ik plots geschrokken. Stel je voor dat dat niet mogelijk is! Dan zullen we het moeten doen met de inhoud van onze portemonnees. Die naar vermoeden niet zo heel erg gevuld zijn. ‘ja heren, we hebben sinds kort een bankensysteem in ons stadje ingevoerd. Er is een pinmogelijkheid en bij het postkantoor is tevens een pinautomaat voor het opnemen van uw contant geld.’ Een opgeluchte zucht ontsnapt uit onze monden. Dat is al een zorg minder. Mark schuift ons een menu kaart voor terwijl hij 2 koppen koffie voor ons inschenkt. Snel maken we onze keuze die niet veel later worden neergezet.

Reacties: