FanFic.nl

Tokio Hotel Hotel in Tokio (afgelopen)

Deel 13

Bill [POV]:
Vandaag was het zo ver. Ik zou Faith voor me gaan winnen. Tom had laten weten dat hij niet zou kunnen komen. Iets wat ik eigenlijk wel verwachtte. Maar ik vond het niet leuk. Totaal niet. Ik wachtte in de gang. Een vrouw rond de 50 kwam aanwandelen met Faith. Ze rende naar me toe. Ik kon haar niet meer loslaten. “Ik ga je voor me winnen, echt waar”� zei ik. Faith klemde zich stevig aan me vast. “Faith meekomen”� zei de vrouw streng. Er kon ook geen glimlach af. Ze staarde strak voor zich uit. Ze gingen zeker 3 banken verder zitten. Ik zakte wat verder onderuit. Ik dacht na. Wat als het me nu niet lukt? Wat als ik haar niet bij me mag hebben? Een man kwam uit een deur. “recht zaak Kaulitz?”� vroeg de man. We stonden tegelijk op. Ze grijnsde. Ze liep voor me door. “Het gaat je wel lukken”� zei ze. Ze kneep even in mijn hand. Ik glimlachte. Ik en mijn advocaat liepen nu de rechtkamer binnen. We namen plaats. De rechter begon. Ik mocht mijn woord doen. Ik schraapte mijn keel. Ik voelde de moed in mijn schoenen zakken. Ik keek even naar Faith. Ze keek me steunend aan. Dit werd nog moeilijker dan verwacht. Ik begon te praten. Voor ik het door had was ik meer dan 20 minuten aan het praten. Er kwamen nog wat mensen aan het woord. “De jury zal nu overleggen”� zei de rechter. We moesten de zaal verlaten. Ik ging weer zitten op de bank waar ik eerder al zat. Faith werd meegesleurd door de vrouw. Ik vond het echt zielig. Ik belde even met Tom. Ik was bijna inslaap toen de man van toen straks de deur uit kwam. Het was tegen 18 uur aan. Ik nam weer plaats op de stoel. Ik kruiste mijn vingers. Mijn hart bonkte enorm. Faith zat te wiebelen. Dat doet ze altijd als ze nerveus is. Ik vind het wel schattig. Ik ademde in schokken. Soms vergat ik te ademen. Een man met grijze haren en een bril met enorme glazen kwam naar voor. Zijn das zat strak om zijn hals. Ik snap niet dat mensen dat kunnen dragen, dat moet toch jeuken of weet ik veel wat. “De jury heeft besluit genomen”� begon de man. Ik ging rechter zitten. Ik voelde de zweetdruppels over mijn rug rollen. “Aangezien meneer Kaulitz zijn verhaal en woorden hebben we besloten dat Faith officieel een Kaulitz word”� zei de man. Ik viel bijna van mijn stoel. Ik moest een officieel papier tekenen. En ook Faith. Ze kon kiezen als ze haar familie naam in Kaulitz veranderde of niet. Ze keek me aan. Ze tekende een hand op het papier. De man keek haar even raar aan. “Ik moest toch een tekening van mijn hand er zetten”� zei ze. Ik lachte. “Ze heeft gelijk”� grijnsde. De man krabde op zijn achterhoofd en ging weer weg. “Je mag der hebben”� hoorde ik hem nog mompelen. Ik lachte. “Hij kan niet tegen je genialiteit”� knipoogde ik. Ik nam Faith op. “Welkom in de familie Kaulitz”� zei ik. “Met plezier Kaulitz”� zei Faith.

Toen ging alles snel. We gingen Faith haar spullen halen, en de mijne. In de luchthaven belde ik met Tom. We zaten langs elkaar in het vliegtuig. Faith wilde aan het raam zitten. Het was bijna 4 jaar geleden dat ik nog eens echt in Berlijn was geweest. Ik was hier al lang voor mijn voorbereidingen van het weeshuis. Het deed me goed dat ik samen met Faith naar huis kon gaan. En niet alleen. De rit was lang. Faith lag tegen mijn schouder te slapen. Ze hield mijn arm stevig vast. Ik wil haar nooit meer verliezen. Nooit meer!

Reacties: