FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[25]

Door de ogen van Melanie

Vijf dagen later. Bianca en ik zijn al eeuwen weer uit het ziekenhuis, we moesten maar één dag blijven. Nu slik ik alleen nog ’s ochtends een aspirientje tegen de pijn, maar die is nu toch al bijna weg.
Tom is de afgelopen dagen vrijwel altijd bij me geweest. Ik kan het haast niet geloven, maar het is waar: Tom is mijn vriendje. We zijn samen. En hij is nog liever dan ik me had voorgesteld!
Tussen Bianca en mij lijkt alles goed te gaan. Zodra we het ziekenhuis uitmochten, viel ze me huilend om de hals en smeekte zo’n beetje om vergeving. Die heb ik haar meteen gegeven: ik miste Bianca ondanks de tweeling vreselijk.
Ze lijkt eindelijk geaccepteerd te hebben dat ik vrienden ben met de jongens - ze was zelfs superenthousiast over Tom en mij. Dus dat alles zit wel snor.
Maar... Vandaag is de eerste dag sinds onze vechtpartij dat we weer naar school moeten. En ik weet absoluut niet wat ik ervan moet verwachten.
Mijn mobiel trilt op mijn nachtkastje. Een sms’je van Bianca.
Ik heb geen zin. Jij wel?
Met snelle vingers typ ik het voor de hand liggende antwoord terug en leg het dingetje terug op mijn nachtkastje. Ik ben niet alleen. Dat lucht me wel een beetje op.
‘Melanie! Schiet op!’
Ik rol met mijn ogen. Mijn moeder weer, hoor. Ik trek mijn kast open en haal een aantal kleren tevoorschijn. Nog geen twee minuten later sta ik voor de spiegel rondjes te draaien.
‘Ja, goedgekeurd! Kom nu maar mee, we zijn al laat.’
Ik draai me om. Bianca staat in mijn kamer en kijkt me ongeduldig aan.
‘Je knip zat er trouwens niet op. Ben je vanochtend niet wakker getoeterd door je moeder?’ zegt ze er achteraan.
‘Ja, dat weet ik. Ik ben het gisteravond vergeten. En nee, wonder boven wonder niet.’ Ik gris mijn tas mee en ga haar voor naar beneden.
‘Melanie!’ Mijn moeder steekt haar hoofd om de deur. ‘Eindelijk!’ Ze steekt me een appel en een flesje drinken toe. Dan glimlacht ze. ‘Veel succes, dames.’

Op het schoolplein komen we de tweeling tegen. Tom slaat ongegeneerd zijn armen om me heen en kust me zachtjes. Ik schaam me er niet voor, iedereen mag weten dat ik het leukste, liefste vriendje van de wereld heb.
Als ik mijn aandacht heel even van Tom afwend, vang ik de blik van Bianca. Ze knipoogt naar me en ik glimlach, voel Toms arm om mijn middel en zweef op mijn roze wolkje terug naar zijn lippen.
Na een minuut ongeveer begint Bill te zuchten. ‘Hallo? Aarde aan tortelduifjes, wij zijn er ook nog!’
Het is de eerste keer dat hij Bianca en zichzelf samenvat met “wij”� en ik kijk hem verbaasd even aan. Nu pas valt het me op dat hij iets veranderd heeft aan zijn uiterlijk. Is het de make-up, nog donkerder dan anders? Nee, niet donkerder, maar opvallender - hij heeft zijn oogleden met eyeliner gekleurd in plaats van met oogschaduw.
En dan valt me nog iets anders op. ‘Hé! Bill, je haar!’
Hij trekt meteen een verschrikt gezicht. ‘Wat is er met mijn haar?’
Iedereen - dat wil zeggen: Tom, Bianca en ik - schiet in de lach. Bill lacht mee, schudt dan even zijn hoofd zodat zijn haar wat natuurlijker rond zijn gezicht valt. Blonde plukjes dwarrelen tussen het zwart door.
‘Het was eigenlijk niet expres,’ vertelt hij. ‘Er waren een paar plukken ontsnapt, ik had opeens op bepaalde plekken blonde uitgroei. Dus toen ben ik blonde verf gaan kopen, wilde wel eens weten hoe dat zou zijn.’
Op dat moment stapt Laura op ons af - en die valse blik voorspelt niet veel goeds.
‘Nee hè,’ mompelen Bill en Tom tegelijkertijd.
‘Bianca, overloper!’ roept Laura.’Heeft die slet je eindelijk overgehaald om vrienden te worden? Of ben je plots pot?’
Bianca zucht en kijkt me vermoeid aan. Ik glimlach slechts minzaam naar Laura en draai me weer om naar Tom. Hij glimlacht naar me, zoent me dan weer vol op de mond. Bianca begint keihard te lachen en ik hoor Laura snuiven.
Dan zegt Bianca: ‘Nee Laura, ik moet je teleurstellen. Ik ben nog steeds hetero.’
Een geschokt geluidje doet me wegkijken van Tom. Laura staat met open mond te kijken naar iets dat aan mijn linkerkant gebeurt.
Bianca staat op haar tenen, heeft haar armen om Bills hals geslagen en zoent hem vol op de mond. Hij schrikt zich duidelijk helemaal te pletter, maar Bianca’s armen liggen om zijn hals en hij kan geen kant op. Laura’s ogen worden groter en groter, Tom begint zachtjes te grinniken.
Dan legt Bill zijn armen om Bianca’s middel, trekt haar wat dichter tegen zich aan en kust haar terug. Laura’s mond valt nog verder open. Ondertussen heeft de halve school zich om ons heen verzameld en iedereen heeft zo’n blik als Laura.
Tom kijkt mij aan. Ik kijk hem aan. Dan vinden ook onze lippen elkaar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.