FanFic.nl

Everything will be fine

27.

Mwaha, enjoy (a)

Bill staat voor mijn neus en wacht op de rest van mijn verhaal. Georg had gebeld net voor hij binnenkwam. Hij vertelde dat Bill bij Gustav was geweest, om uitleg te vragen. Ik wist dus al wat mij te wachten stond.
Ik haal adem en probeer verder te gaan. “Dus, ik vroeg wat er veranderd was tussen ons.”�
“Wat nou veranderd? Ik snap jullie twee niet. Jullie waren toch altijd close?”�
“Dat was het net Bill, hij keek anders. Moeilijk om uit te leggen, maar hij keek naar me alsof hij wou dat ik nooit was terug gekomen.”�
“Dat is onzin Yaren, en je weet het.”�
“Ik zei toch dat je het niet zou snappen.”�, mompel ik meer tegen mezelf dan tegen hem.
“Ik probeer oké…”�, hij wrijft terwijl door zijn pikzwarte haren. “En toen?”�
“Hij zei dat er niets veranderd was, maar ik geloofde hem niet.”�
“Dus werd je boos?”�
“Ik werd helemaal niet boos!”�
“Yaren, alsjeblieft. Hoe lang ken ik je nu al?”�
“Al goed, ik werd een beetje boos.”�
“Een beetje?”�
“Bill!”�
Hij zucht, met een klein glimlachje om zijn lippen. “Goed, ga verder.”�
“Hij kuste me.”�
“Heb je hem weggeduwd?”�
“Neen.”�, ik zie het tafereel weer voor mijn neus en schud mijn hoofd om bij de zaak te blijven. “Dat is het net Bill, ik duwde hem niet weg. Maar ik kon ook niet verdergaan. Snap je? Alles ligt gewoon aan mij. Kijk naar wat er met Tom gebeurde.”�
“Dat is niet waar.”�, hij kijkt alsof hij even diep moet nadenken. “Let op.”�
Hij springt lenig van de stoel, afgeleid door zijn onverwachte actie hoor ik de deur niet open en toe gaan. Hij komt voor mijn neus staan, neemt mijn gezicht met twee handen vast en komt dichter.
Ik besef wat hij gaat doen, “Bill, n-”� Ik kan mijn zin niet eens afmaken alvorens hij zijn lippen op de mijne plaatst. Ik probeer hem weg te duwen door mijn handen op zijn borst te plaatsen maar hij drukt me zo stevig tegen de muur dat ik geen kant opkan. Met zijn tong opent hij mijn lippen en glijdt met zijn handen naar mijn heupen. Uiteindelijk laat hij me los.
Ik staar hem met open mond aan, hij kijkt opzij. “Oh, hoi Tom.”�
“Wat is dat toch met iedereen! Alsof er geen andere meisjes bestaan die je kan gaan kussen! Nee, natuurlijk niet! Kaulitz, wie is dat nu weer?! Waarom ben ik hier altijd het slachtoffer van jullie opkomende hormonen? Stelletje pubers! Jezus!”�, roep ik uit. Ik stamp de keuken uit en passeer Tom die de situatie duidelijk probeert in te schatten. Razend probeer ik mijn schoenen aan te trekken, wat duidelijk mislukt. Ik moet steunen tegen de muur alvorens ik ze deftig aankrijg.
“Heb je hulp nodig?”�, ik werp hem een nijdige blik toe en trek de deur open.
Op de oprit staat Gustav. Iedereen zwijgt.
“Hoi.”�, ik betwijfel of Bill en Tom het wel gehoord hebben, maar hij lijkt mij genoeg te vinden.
“Hoi.”�, ik moet echt knalrood zien ondertussen.
“Wij eh, wij moeten maar eens gaan.”�, Tom probeert Bill mee te sleuren die nog steeds grijnzend naar me kijkt.
“Sorry van die kus Yaren!”�, roept hij nog, waarna een duidelijk mep van Tom volgt.
“Ik stoor.”�, hij wilt zich terug omdraaien.
“Nee!”�, hij kijkt verbaasd om. “Je stoort niet.”�
We staan zwijgend naar elkaar te kijken. “Niet weggaan.”�, fluiter ik.
Zijn ene mondhoek trekt even omhoog naar een halve, scheve glimlach. “Wat heeft Bill uitgestoken?”�, vraagt hij nieuwsgierig.
“Hij wou iets bewijzen geloof ik.”�
“Is het gelukt?”�
“Nee, niet echt denk ik.”�, nu ben ik diegene die grijns. Ik wijs achter me, “Wil je binnen komen?”�
“Ja.”�, hij zegt het met een soort opluchting, alsof dat was waar hij op stond te wachten.

Als zijn glas cola voor zijn neus staat kijk ik hem vragend aan. Hij begint, “Ik denk dat ik je wel een uitleg verschuldigd ben.”�
Niet wetend wat ik moet zeggen staar ik wat naar mijn glas. Ik ben hier dus echt duidelijk niet goed in.
“Is alles eigenlijk in orde?”�, vraagt hij alsof hij plots aan iets moet denken.
“Oh, je bedoelt waarschijnlijk mijn moeder?”� hij knikt. “Ja gaat wel geloof ik.”�
“En met haar?”�
“Geen idee.”�
Ik kijk op en staar recht in zijn ogen. Hij wendt ze meteen af en drinkt.
“Weet je,”� ik kijk terug op, maar hij kijkt me niet aan. “Wat die dag gebeurde? Dat had niet mogen gebeuren. Die kus… Dat had ik niet mogen doen Yaren. Het spijt me echt. Ik was gewoon in de war. Ik wou je niet kwetsen… Hopelijk kan je vergeten dat ik ben weggegaan. Misschien kunnen we zelfs gewoon weer vrienden zijn?”�
Hij kijkt eindelijk op.
“Wat?”�, fluiter ik. De tranen komen op.
“Dat is toch wat je wou? Ik beloof dat ik nooit meer zoiets ga doen! Echt.”�
Hij zwijgt, zijn ademhaling is zwaarder dan daarnet.
“Je wou me niet kussen?”�
“Nee.”�, antwoord hij iets te snel.
“Oké.”�, Wat? Nee! Het is niet oké, neem het terug lafaard! “We vergeten het gewoon…”� Dat is het stomste wat je kan doen! Yaren, je bent ongelooflijk!
Vanbinnen schreeuw ik het uit. Hoe kan hij zoiets zeggen? De enige persoon van wie ik geloofde dat hij van me houdt. Hield, blijkbaar.
“Geweldig. Bedankt.”�, hij grijnst maar kijkt niet naar mij.
“Geen probleem.”�, fluister ik. Ik kan geen enkele emotie afleiden van zijn gezicht.
Hij staat op, “Als je het niet erg vindt,”� hij wijst naar de deur, “Ik heb echt nog zoveel te doen.”�
“Natuurlijk niet, ga maar.”�, zo heb ik Bill ook weg gekregen. Ik ben echt een verschrikkelijk mens.
Hij lacht, “Ik zie je.”�, en stapt de deur uit.
Pas als ze toe is loopt er een traan over mijn wang, ik fluister ongelooflijk stil “Ja, ik zie je.”�

Reacties: