Hoofdcategorieën
Home » Twilight » A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed] » Chapter 22- So many things
A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed]
Chapter 22- So many things
Alec POV:
We hadden 2 geweldige weken. We hadden gezwommen, gewandeld, films gekeken, lekker ons eigen feestje gebouwd. Vanavond zouden we weer aan onze 12 uur durende terug reis beginnen. En dan zouden we morgen rond 10 uur thuis aankomen, op eerste kerstdag. Nu waren we bezig met inpakken. Na een uurtje was alles schoon, alles ingepakt en alles netjes. We keken nog 2 films. We keken The Proposal en Tristan & Isolde. Eerst keken we Tristan & Isolde. Ik snapte gewoon niet hoe en waarom Tristan zo deed. Hij hield met heel zijn hart van Isolde en toch gaf hij haar aan de koning, en ging alsnog met haar om. Ik kon er niet over uit. Ondertussen zat Saskia helemaal verdiept in de film en mompelde soms dat Tristan een eikel was en dat Isolde meer moest doen. En op sommige stukjes zat ze gewoon mee te praten, dan zei ze hetzelfde als Isolde. Ze zou eigenlijk gewoon de filmwereld in moeten gaan. Maar ja, dat kon natuurlijk niet. Zoasl zoveel dingen niet kunnen. Daarna keken we The Proposal. Die was wel erg grappig en romantisch. We moesten er beide om lachen. Deze film was gewoon leuk. En omdat we nog tijd overhadden gingen we Mamma Mia kijken. Saskia zong alle liedjes mee.
“Je bent echt geweldig stoord, weet je dat?”ť Zei ik plagend.
“Ik ben niet gek,”ť Zei ze lachend. “Ik ben een vliegtuig!”ť En toen rende ze als een vliegtuig door het huis heen. Ik plukte haar van de grond af toen ze weer voor bij rende en zoende haar. Toen was het echt tijd om te gaan. We liepen naar de kleine haven en stapte in de boot. De twee weken waren voorbij gevlogen.
Saskia POV:
Eindelijk waren we weer thuis. Niet vervelend bedoeld hoor, maar ik heb mijn familie wel heel erg gemist. Ik zag Brooke als eerste, en Brooke zag mij. We renden naar elkaar toe.
“Brooke!”ťGilde ik. Mensen keken geïrriteerd naar mij om.
“Sas!”ť gilde ze vrolijk terug en we vlogen elkaar om de hals. We knuffelden elkaar bijna dood. Maar goed dat we al een soort van dood waren, of in elk geval niet zo breekbaar.
“Ik heb je zo gemist!”ť zei ze toen we elkaar eindelijk los lieten.
“Ik jou ook! Hoe is het met de baby?”ť vroeg ik nieuwsgierig. Brooke pakte mij hand en legde hem op haar buik. De baby bewoog!
“De baby beweegt! Alec kom eens!”ť gilde ik. Alec kwam gelijk bezorgd aanlopen net als Emmett. “Alec geef me je hand eens.”ť Grijnsde Brooke. Emmett snapt het meteen en grijnst groot. Twijfelend gaf Alec zijn hand. Brooke legde hem op haar buik. Zijn ogen worden onwijs groot.
“Is dat de baby?”ť vroeg hij.
“Ja. En dit is trouwens niet de eerste keer dat dit gebeurt.”ť Lachte ze terwijl Emmett van achteren zijn handen op haar buik legt. Lachend liepen we naar de auto. Alice, Rose, Jane, Lidewij en Esmé bombardeerde me met vragen over mijn huwelijksreis. Brooke hing tegen Emmett aan, maar luisterde ook mee. Thuis was alles versierd voor kerst.
“I LOVE CHRISTMAS!!!”ť Riep ik. Iedereen moest lachen. Alice en Jasper woonden nu in hun eigen huis en Lidewij en Royan hadden hun kamer gekregen. Ik vond het zo leuk dat Lidewij er nog steeds was! En nog leuker dat ze met Royan was! We liepen met zijn allen naar de kerstboom. Iedereen was erg blij met zijn cadeaus. Dit was de mooiste kerst ooit. Brooke en ik vielen tegen elkaar aan in slaap op de bank.
7 mooie maanden later.
Brooke was nu 9 maanden zwanger, en de baby kon elk moment komen. Van Carlisle moesten we allemaal oefeningen doen, zodat we wisten wat we moesten doen als de baby kwam. Jasper was helemaal zenuwachtig bij het idee van een bevalling en wilde maar al te graag meewerken. Brooke en ik vonden hem hilarisch. Ik had samen Lidewij, Lieselotte, Jane, Alice, Rose en Esme een compleet bay-pakket samen gesteld. Rose haalde Brooke op en wij hadden het ons gemakkelijk gemaakt op het bed en de bank. Rose kwam binnen en achter haar liep Brooke. Brooke was erg verbaast.
“Oke. Wat is hier aan de hand?”ť vroeg ze.
“Nou. We hebben iets voor de baby.”ť Zei ik met een gigantische grijns. Alice stond op en danste naar Brooke toe met de enorme mand met spullen erin.
“Meiden! Dat hadden jullie echt niet hoeven doen!”ť zei ze terwijl ze de mand aanpakte en naar het bed toe liep. ze pakte de mand uit en in grove lijnen zaten er: een teddybeer, een flesje, wat luiers en wat kleertjes in. Ze was er weg van.
“Dank jullie wel!”ť zei ze terwijl ze ons allemaal een knuffel gaf.
“Er is ook iemand aan het feesten hier.”ť Lachte ze. De baby was er dus ook blij mee.
“Oh echt!”ť riep Esmé terwijl haar handen op Brooke’s buik lagen. Allemaal legden we onze handen op haar buik. Na een tijdje hield het schoppen op. We zaten nog een tijdje te kletsen toen het opeens onwijs stonk.
“Wat stinkt hier zo?”ť vroeg Brooke verbaast. Ze kreeg geen antwoord, maar Alice belde opeens Emmett op, die onmiddellijk naar huis zou komen en Esmée belde Carlisle die ook onderweg was. Ik snapte er niets van. De bel ging en Brooke liep naar beneden om open te doen. Ik liep vlak achter haar. Er was duidelijk iets niet goed. Er stond een onbekende man met een getinte huid en een boze uitdrukking.
“Ja. Kan ik je helpen?”ť vroeg Brooke verbaast. Als antwoord sleurde hij haar mee naar buiten terwijl hij tegen iemand iets riep.
“Jongens! De geruchten zijn waar! Ze hebben een mens gebeten!!”ť riep hij.
“Help!”ť riep Brooke. Ik aarzelde. Wat was hier aan de hand? Na een seconde stonden we allemaal om haar en die rare man heen.
“Laat haar los!”ť gromde Emmett.
“Jij! Je maakt haar eerst zwanger om haar vervolgens te bijten he? Het is onze taak om de mensen hier te beschermen. Dus dat ik wat ik ga doen.”ť Zei hij woedend. Achter hem verschenen een heleboel gigantische wolven. Brooke schoot vierkant in de stress. Ze trok zich woedend los en wilde weglopen, deze kant op. Opeens Kromp ze ineen en kreunde.
“Emmett. Dit is niet goed!”ť zei ze vol met pijn. Emmett rende naar haar toe net als Carlisle.
“Volgens mij komt de baby eraan.”ť Zei Jasper die moeilijk keek doordat hij dezelfde pijn voelde als brooke.
“Jazz ga het bos in ofzo.. je hoeft dit niet te voelen.”ť Mompelde Brooke. Jazz haalde diep adem.
“Nee. Het gaat hier ook over mijn nichtje of neefje. Ik blijf.”ť Zei hij vastbesloten. Brooke wilde protesteren, maar een nieuwe pijngolf overspoelde haar.
“We moeten haar naar boven verplaatsen.”ť Zei Carlisle. Emmett tilde haar op en droeg haar naar boven. Ik liep snel achter hun aan. Die klote honden konden wel wachten. Emmett legde Brooke op het bed neer. Esmé had een stapel handdoeken en gaf Brooke snel een kus op haar voorhoofd voordat ze weer weg liep. Brooke gilde het uit van de pijn.
“Oke. Je hebt volledige ontsluiting. Bij de volgende wee moet je persen.”ť Zei Carlisle.
“Oh god.”ť Kreunde ze.
“Je kunt het schat.”ť Zei Emmett.
“Oke nu!”ť zei Carlisle. Ik stond er hulpeloos bij. Ik kon niets doen. Brooke schreeuwde telkens van de pijn. Het duurde wel een eeuwigheid en toen had Carlisle mijn nichtje vast. Ze huilde, en dat was een goed teken.
“Gefeliciteerd mamma en pappa. Jullie hebben een gezonde dochter.”ť Lachte hij terwijl hij haar op Brooke’s buik legde.
“Emmett knip de navelstreng even door.”ť Zei Carlisle. Brooke lachte en een traan van geluk rolde over haar wang terwijl ze Melody vast heild. Wat was ze mooi!
“hoe was de naam ook alweer?”ť vroeg Carlisle.
“Melody Angelica Halliweill Cullen.”ť Zeiden Emmett en Brooke tegelijk. Hij aaide Melody over haar hoofd en gaf Brooke een kus.
“Wat is ze mooi. Je was perfect.”ť Zei hij tegen haar.
“Mag ik de anderen binnenlaten?”ť vroeg Emmett aan Brooke.
“Ik wil liever naar beneden als dat goed is.”ť Zei ze. Typisch weer iets voor Brooke. Ik giegelde.
“Brooke je bent net bevallen. Je moet 1 dag bedrust houden.”ť Zei Carlisle.
“Ik haal de anderen wel.”ť Zei Carlisle en liep naar buiten. Ik rende meteen naar het bed toe. Emmett hielp Brooke weer recht op te zitten en trots liet Brooke Melody aan mij zien.
“Oh wat is ze mooi!!”ť zei ik en gaf haar een knuffel. “Doet dat nou echt zo veel pijn?”ť vroeg ik. Ik kon het me bijna niet voorstellen, maar ik wist ook dat Brooke niet zou overdrijven.
“Ja, nou erg makkelijk is het ook niet!”ť lachte ze. Rose, Alice, Lidewij en Esmée kwamen binnen.
“Oh wat is ze een schatje!”ť riep Alice.
“Oh ik wist dat ze lief zou worden, maar zo lief had ik nooit verwacht!”ť zei Rose met een enorme lach.
“Ze is perfect.”ť Zei Esmée. Alec en Jasper kwamen daarna binnen. Net een stelletje wijven, zoals ze reageerde.
“Ach wat een schatje!”ť zei Alec.
“Ze is die pijn dubbel en dwars waard.”ť Zei Jasper. Ze gaven Brooke allebei een zoen op haar wang en toen kwamen Edward en Royan binnen. Ik dacht dat Alec en Jasper wijverig hadden gereageert, maar hun waren nog erger!
“Oh. Wat lief!”ť riepen ze tegelijk.
“Sstt!! Straks word ze wakker!”ť siste Brooke. Edward en Royan keken betrapt en gingen bij de anderen staan. “Emmett. Wil je haar vasthouden?”ť vroeg Brooke. Emmett twijfelde licht.
“Jawel, maar ze is zo klein! Straks doe ik haar pijn.”ť Zei hij bezorgd.
“Ach wel nee! Het enige waar je aan moet denken is dat het jouw dochter is. Geen zorgen maken. Het komt allemaal goed.”ť zei ze en gaf Melody aan hem.
“Oh. Ze is zo klein.”ť Mompelde hij. Uitgeput liet Brooke zich tegen de kussens aanvallen. Emmett liep Melody heen en weer te wiegen in de kamer en ik ging naast Brooke zitten. Na een half uur begon Melody te huilen en Emmett gaf haar snel terug. Alice maakte haar fles klaar en Brooke voedde haar. Wij lieten Brooke, Emmett en Melody alleen. Ik liep door naar buiten en stond meteen oog in oog met die stomme wolven.
“WAT WILLEN JULLIE NU, STELLETJE ROT WOLVEN!!!”ť Schreeuwde ik naar hun. De grootste wolf rende het bos in.
“JA HOOR, REN MAAR WEG!”ť Schreeuwde ik hem achterna. De andere wolven gromden naar mij. Alec was naast me komen staan. Die jongen die daarstraks bij de deur had gestaan kwam nu het bos uit lopen.
“Het zou fijn zijn als je ons niet zou beledigen.”ť Zei hij rustig.
“En waarom zou ik dat niet doen?”ť Vroeg ik boos.
“We willen jou ook best vermoorden hoor!”ť Riep hij boos terug.
“OOK?! Waarom zijn jullie hier en wat moeten jullie van ons!”ť Riep ik woedend.
“Wij willen dat gedrogt hebben! Wij moeten onze stam beschermen! En dat is precies wat wij hier nu gaan doen! Breng die vrouw en het gedrogt naar buiten en wel nu!”ť Riep de man. Ik was stomverbaasd. Hij wilde mijn zus EN mijn nichtje vermoorden.
“NO FUCKING WAY! Als je mijn zus wilt hebben zul je eerst langs mij moeten komen!”ť Riep ik angst aanjagend woedend terug.
“Met alle plezier!”ťRiep hij nog, voordat hij in een wolf veranderde. Hij rende naar mij toe. Ik was blind van woede. Alec probeerde mij tegen te houden, wat voor geen meter lukte. Ik liet een muur uit de grond komen, waar die rot wolf tegen aan vloog. En dit was pas het begin.
Jasper POV:
Ik werd al panisch als ik aan een bevalling dacht! Laat staan dat ik hem moest mee maken! Van Carlisle moesten we allemaal opdrachten doen, zodat we wisten wat we moesten doen. Ik deed maar wat graag mee. Brooke en Saskia vonden me schijnbaar hilarisch. Alice stelde mij meerdere keren gerust.
“Jazz, het komt wel goed hoor.”ť Zei ze liefdevol. Ik lachde. Vandaag gingen wij - de jongens- jagen. En natuurlijk gebeuren dan de verkeerde dingen. Emmett werd gebeld door Alice. We moesten meteen terug komen. We renden op volle vaart terug naar huis. Er stonden een stuk of 5, 6 wolven en 1 jongen. Sam. Hij had Brooke vast.
“Jongens! De geruchten zijn waar! Ze hebben een mens gebeten!!”ť riep hij.
“Help!”ť riep Brooke. Binnen een seconde stonden we allemaal om Sam en Brooke heen.
“Laat haar los!”ť gromde Emmett.
“Jij! Je maakt haar eerst zwanger om haar vervolgens te bijten he? Het is onze taak om de mensen hier te beschermen. Dus dat ik wat ik ga doen.”ť Zei Sam woedend. Achter hem verschenen een heleboel gigantische wolven. Brooke schoot vierkant in de stress. En ze voelde een pijn. En ik kon het voelen. Ze trok zich woedend los en wilde weglopen, deze kant op. En toen kwam de pijn. Shit! Dit meen je niet hé! Het leek net alsof iki de geen was die nu zou gaan bevallen! En dan ook nog alle andere gevoelens om mij heen.
“Emmett. Dit is niet goed!”ť zei ze vol met pijn. Emmett rende naar haar toe net als Carlisle.
“Volgens mij komt de baby eraan.”ť Zei ik, terwijl ik scheel keek van de pijn, die Brooke had.
“Jazz ga het bos in ofzo.. je hoeft dit niet te voelen.”ť Mompelde Brooke. Ik haalde diep adem.
“Nee. Het gaat hier ook over mijn nichtje of neefje. Ik blijf.”ť Zei ik vastbesloten. Brooke wilde protesteren, maar een nieuwe pijngolf overspoelde haar. En ik voelde hem weer. Ik klapte even dubbel, maar herstellde me vlug. De Roedel was wat verward. Ik liep als laatste naar binnen en ging in de woonkamer zitten. Ik zat hier gewoon te creperen van de pijn! Ik vond het echt zielig voor elke vrouw die moest bevallen en in dit geval dus met Brooke. Het duurde wat wel leek een eeuwigheid, en toen was de pijn weg. Die pijn maakte nu plaats voor geluk. Carlisle kwam ons halen. Eerst gingen de vrouwen en daarna gingen Alec en ik.
Ach wat een schatje!”ť zei Alec.
“Ze is die pijn dubbel en dwars waard.”ť Zei ik. Alec en ik gaven haar alle twee een zoen op der wand en gingen bij de muur staan. Na ns kwamen Edward en Royan binnen. Wat een wijven!
“Oh. Wat lief!”ť riepen ze tegelijk.
“Sstt!! Straks word ze wakker!”ť siste Brooke. Edward en Royan keken betrapt en kwamen naast me staan. “Emmett. Wil je haar vasthouden?”ť vroeg Brooke. Emmett twijfelde licht. Hij was echt bezorgd en bang. Brooke was opgelucht en blij.
“Jawel, maar ze is zo klein! Straks doe ik haar pijn.”ť Zei hij bezorgd.
“Ach wel nee! Het enige waar je aan moet denken is dat het jouw dochter is. Geen zorgen maken. Het komt allemaal goed.”ť zei ze en gaf Melody aan hem. Brooke vertrouwde hem.
“Oh. Ze is zo klein.”ť Mompelde hij. Ik voelde dat Brooke uit geput was en verliet de kamer. Even later hoorde ik Melody huilen. Het was best wel lief en alle pijn was teminste weg. Teminste, dat dacht ik. Ik hoorde buiten geschreeuw van Saskia en Sam, gegrom van de roedel en daarbij voelde ik de woede en de haat en alles van hun allemaal. O OH, dit kon nog wel eens heel erg fout gaan. Snel stond ik op en liep naar buiten. Ik zag nog net dat Sam volop tegen de muur aanrende die Saskia daar had op getrokken. Saskia was een en al woede en Sam, en daarmee de rest van de roedel, was verward, verbaasd, had pijn en was woedend.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.