Hoofdcategorieën
Home » Twilight » A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed] » Chapter 27 – I know you!
A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed]
Chapter 27 – I know you!
??? POV:
Ik was al ik weet niet hoelang alleen. Ik denk al wel 3 jaar. Ik was zo’n 10 jaar geleden ontsnapt uit de handen van Belthazor. Ik was net 8 jaar, en leefde op straat. Een jong echtpaar had medelijden met mij en nam me in huis. Ik wist vaag nog dat ik wel familie had, maar ik kon nergens op komen. Ze behandelde mij als hun zoon. Henk en Sandra, dat waren mijn ouders. Teminste, half dan. Ze lieten mij naar school gaan en ik kreeg zo mijn eigen vrienden. Ik wist niet eens mijn echte achternaam, of mijn verjaardag. Ik wist alleen mijn voornaam. Mijn verjaardag vierde we altijd op 17 juni, dat was de dag dat zij mij in huis namen. Ik was 16 en ging stappen met mijn vrienden. Dat was de avond dat alles fout ging. We waren hardstikke dronken en op weg naar huis. We liepen langs een donkere steeg. Ik liep achteraan. Opeens werd ik de steeg in gestrokken. Ik zag nog een vrouw met Rood haar, en daarna voelde ik een brandende pijn. Ik zag nog dat Bas terug liep en mijn naam riep. De vrouw werd afgeleid en ik krabbelde overeind en dook een kelder in. Boven mij hoorde ik Bas schreeuwen. Wat was hier aan de hand? En waarom had ik zo’n pijn? Na 3 dagen trok die pijn weg en begon ik een nieuw leven. Nu dwaalde ik al 3 jaar rond zonder gezelschap of wat dan ook. Ik was in de buurt van Forks op dit moment. Ik rook andere vampiers en besloot hun op te zoeken. Het eerste rook ik een geur van een vrouw. Ik kwam uit bij een rivier. Ze leek wel zwanger. En ze deed me aan iemand denken, ik weet alleen niet wie. Ik stapte op een takje, Shit! De vrouw had het gehoord en draaide zich om.
“Wie is daar!?”ť Riep ze. Ik gaaf geen antwoord, misschien zou ze het hier bij laten en zichzelf voor gek verklaren. Ze stond langzaam op en draaide zich volledig om richting het bos.
“Ik weet dat je daar zit, stomme bosmogool!”ť Riep ze geïrriteerd. Dat pikte ik niet. Niemand scheld mij uit voor bosmogool.
“Ik ben geen bosmogool, dikke!”ť Riep ik terug. Ik liep langzaam het bos uit. Ik kon haar nu pas echt goed zien. Ondanks dat ze zwanger was, teminste daar ging ik vanuit, was ze heel mooi. Ergens in mijn hoofd begon een belletje te rinkelen. Ik kende haar ergens van, maar ik wist echt niet wie ze was, of waarom ik haar zou moeten kennen. Op haar gezicht kon ik heel veel aflezen. Eerst kon ze me niet plaatsen, toen herkenning, daarna ongeloof en toen begon ze te rennen en te schreeuwen.
“NICK!!!”ť Riep ze uit en vloog me om mijn nek.
“Ik ehhh… sorry mevrouw, maar moet ik u kennen?”ť Vroeg ik beleefd en verward. Ze keek me een beetje zielig aan.
“Ja, ik ben je tweeling zus.”ť Zei ze. Ik keek haar aan. Dat belletje in mijn hoofd begon weer te rinkelen.
“Leg me alles maar uit, want ik weet heel veel dingen niet.”ť Zei ik. Ze trok me mee naar dezelfde steen als waar zij net op zat en begon te vertellen.
Saskia POV:
NICK!!!”ť “Riep ik en vloog hem om zijn nek. Dit was te mooi om waard te zijn.
“Ik ehhh… sorry mevrouw, maar moet ik u kennen?”ť Vroeg hij beleefd en verward. Ik keek hem een beetje zielig aan.
“Ja, ik ben je tweeling zus.”ť Zei ik. Ik keek hem in zijn ogen en zag dat er wel een belletje ging rinkelen, maar de deur niet open ging.
“Leg me alles maar uit, want ik weet heel veel dingen niet.”ť Zei hij. Ik trok hem mee naar de steen waar ik net vanaf kwam. Ik begon te vertellen.
“Toen we 6 jaar waren, werd je ontvoerd door Belthazor. Belthazor is een demon, zijn doel is het uit moorden van de Halliweill lijn. Mama en Papa hebben geprobeerd je te redden, maar dat lukte niet en toen zijn ze vermoord. Hij was te zwaar verwond door mam en pap, en daarom kon hij mij niet meenemen. Tante Phoebe heeft mij opgevangen. En niemand wist nog iets van jou af. En omdat we zo jong waren, kunnen we elkaar niet meer herrineren. Mama vertelde vorige week dat jij bestond. Ze heeft me foto’s van ons laten zijn, en dat is de reden waarom ik jouw herkende. En waarschijnlijk zitten al die herineringen wel in ons hoofd, maar achter een deur. Terwijl mama me alles vertelde kwamen dingen terug. Lieve en leuke dingen.”ť Vertelde ik allemaal. Nick keek me aan alsof ik hem net iets heel stoms had zitten te vertellen.
“Geloof je me niet ofzo?”ť Vroeg ik een beetje geïrriteerd.
“Jawel, maar het is zo raar.”ť Zei hij verward.
“Raar? Volgens mij heb ik alleen MAAR rare dingen meegemaakt.”ť Moppelde ik. Nick lachde.
“ Ik ben ontsnapt uit de handen van Belthazor toen ik 8 was. Een jong echtpaar had medelijden met mij en nam me in huis. Ik wist vaag nog dat ik wel familie had, maar ik kon nergens op komen. Ze behandelde mij als hun zoon. Henk en Sandra, dat waren mijn ouders. Teminste, half dan. Ze lieten mij naar school gaan en ik kreeg zo mijn eigen vrienden. Ik wist niet eens mijn echte achternaam, of mijn verjaardag. Ik wist alleen mijn voornaam. Mijn verjaardag vierde we altijd op 17 juni, dat was de dag dat zij mij in huis namen. Ik ben hun nog steeds dankbaar, voor het feit dat ze me zomaar hebben geadopteerd. Ik voel me alleen heel schulidg over de manier waarop ik hun heb achtergelaten.”ť Vertelde Nick me. Wow, best zielig. Ik sloeg een arm om hem heen.
“Wat is er gebeurt dan? En hoe ben je vampier geworden?”ť Vroeg ik.
“Ik was 16 en ging stappen met mijn vrienden. Dat was de avond dat alles fout ging. We waren hardstikke dronken en op weg naar huis. We liepen langs een donkere steeg. Ik liep achteraan. Opeens werd ik de steeg in gestrokken. Ik zag nog een vrouw met Rood haar, en daarna voelde ik een brandende pijn. Ik zag nog dat Bas terug liep en mijn naam riep. De vrouw werd afgeleid en ik krabbelde overeind en dook een kelder in. Boven mij hoorde ik Bas schreeuwen. Ik wist niet wat er aan de hand was. Na 3 dagen was de pijn weg, en besefde ik dat ik nooit meer naar huis terug kon. Ik leef nu zo’n 3 jaar alleen, zonder ook maar 1 keer gezelschap. Ik leef half op mensenbloed en half op dierenbloed.”ť Vertelde hij.
“Oke, wat een kut verhaal, zeg. Je blijft nu toch wel hier hé? Wij leven allemaal op dierenbloed. Dus dat zal wel te doen zijn voor je.”ť Vroeg ik. Ik moest er even niet aan denken om hem nu weer te laten gaan.
“Jullie zijn met meer?”ť vroeg hij verbaasd. Waarom was iedereen daar toch zo verbaasd over.
“Ja, we leven met zijn 15en bij elkaar. Over pak hem beet 2/3 weken met zijn 16en en als jij blijft met zijn 17en. We zijn 1 grote familie.”ť Zei ik. Wow, nu ik er over nadacht, we waren echt met een grote groep. Als het zo door zou gaan, dan zouden we moeten verhuizen naar een kasteel of een compleet flatgebouw.
“Oke, Ik wil ze wel leren kennen. Maar ik weet nog niet of ik blijf.”ť Antwoorde hij twijfelend.
“Oke! Kom dan zal ik je voorstellen en ik moet trouwens toch terug. Anders wordt ik op gehaald.”ť Zei ik lachend. We stonden snel op. Auw!, dat had ik niet moeten doen. ik wankelde en Nick hield me overeind.
“Gaat het wel allemaal goed met jou?”ť Vroeg Nick lief.
“Ja, ik moet alleen niet iets te snel willen doen of wat dan ook.”ť Zei ik zuchtend. “Komt door de zwangerschap.”ť Weer een zucht.
“Oke, naja, zal wel goed komen toch?”ť Zei hij optimischtisch.
“Ja, natuurlijk.”ť Antwoorde ik lachend. We renden snel naar huis toe. Binnen zag ik twee onbekende jongens en nog veel meer bedrukte gezichten. Iedereen keek verstoord naar ons op.
“ehhh… wat is er aan de hand?”ť Vroeg ik verward.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.