Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Letters » 23. Eindelijk vast
Letters
23. Eindelijk vast
Sarah POV:
Lachend keek ik naar de andere twee. Ze waren erg doelloos rondjes aan het draaien. Rond en rond en rond en rond. Ik werd er al bijna duizelig van.
“Jongens, ik ga even kijken waar de verrassing blijft. Het had er al moeten zijn.”¯ Ze knikte even ten teken dat ze het gehoord hadden.
Ik liep langs het gebouw op. Ik had stiekem vier strikken in mijn zak meegesmokkeld, een verassing moest wel mooi verpakt worden.
“Sarah?”¯ hoorde ik iemand vertwijfeld roepen. Ik keek op naar waar de stem vandaan kwam.
“Tom, Bill”¯, riep ik vrolijk uit. Ik rende op de groep jongens af. Vlak voor ze stopte ik verlegen. Ik wilde ze eigenlijk een knuffel geven, maar Bill zag er zo ziek uit dat ik ervoor terug deinsde. Voelde hij zich soms niet lekker? Of viel ik tegen?
Plots voelde ik twee armen om me heen. Tot mijn spijt was het Tom, ik had liever een knuffel van Bill gehad. Toch sloeg ik mijn armen om hem heen. Hij was ongeveer even groot als mij, wanneer ik hakken droeg althans.
“Heey”¯, zei ik nog een keer nu mezelf richtend naar Georg en Gustav, “ik ben Sarah.”¯
“Dus jij bent Sarah. Nu snap ik waarom Tom zo geheimzinnig deed met je foto,”¯ antwoordde Georg lachend.
“Mijn foto? Geheimzinnig? Vertel.”¯ Tom keek Georg pissig aan die zich, zoals al te verwachten was, niet tegenhield daardoor.
“Nou, wij, ik en Gustav, hebben het nooit gezien. Hij heeft hem op de achterkant van je tekening gedaan. We hebben wel vaak je tekening gezien.”¯
“Nu is het wel genoeg Georg”¯, zei Tom ietwat kil.
Tom POV:
Waarom moest Georg daar nou over beginnen? Begrijp me niet verkeerd, ik mag hem, maar op dit soort momenten kon ik hem wel neerschieten. Het is waar dat ze de foto van Sarah niet mochten zien, ze was van mij en Bill. Ik wilde niet dat ze haar af zouden pakken. Maar dat was alles, ze was gewoon een vriendin. En daarbij kwam nog eens dat Bill haar leuk vond. Althans dat dacht ik. Waarom zou hij anders zo bleek worden, nerveus en zag hij er ziek uit toen ze eraan kwam rennen? En daarvoor ook al.
“Zullen we maar naar de anderen gaan?”¯ vroeg Sarah met haar ogen op Bill gevestigd. Ze zag er verdrietig uit.
“Is goed”¯, zei ik opgewekt en stootte mijn broertje aan. “Zeg nou eens iets man”¯, siste ik. Er kwam totaal geen reactie. Hij leek wel versteend.
“Ow, voor ik het vergeet”¯, mompelde Sarah met een geheimzinnige glimlach rondom haar lippen. Voordat ik het goed en wel in de gaten had, prijkte er een grote rode strik rond mijn hoofd. “Zo, nu kunnen we gaan.”¯ Gustav leek er wel schik in te hebben.
“Moet ik dit echt dragen?”¯ vroeg ik zielig.
“Ja dat moet, anders krijg je met tante Sarah aan de stok.”¯
Lachend liepen we naar de anderen toe. Bill liep wel mee, maar zei nog steeds niets. Hij leek wel een robot zoals hij deed.
Evian POV:
Hijgend liet ik me tegen de deur vallen. Ik moest me goed vasthouden, de wereld tolde rond mijn ogen. Naast me zag ik Janne hetzelfde doen.
“Dit.. doen… we… nooit… meer”¯, hijgde ik. Toen mijn zicht wat hersteld was keek ik om me heen. Er kwamen mensen om de hoek. Sarah en..
“aaaaaah”¯ gilde ik hyper. Ik begon op en neer te springen. Janne keek waarom ik zo raar deed en sloeg haar ogen ten hemel.
“Doe toch normaal gek kiend”¯, lachte ze, “het zijn ook maar mensen.”¯ Ik stak mijn tong naar haar uit, maar stopte toch met springen.
“Pak de verrassing maar uit”¯, zei Sarah grijnzend alsof het helemaal niet duidelijk was, wat het dan was.
Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik liep op Gustav af om zijn strik van zijn hoofd te halen. Een heel mooi gekleurde groene strik zat eromheen.
“Sarah kijk uit!”¯ schreeuwde iemand vanuit de schaduwen. Claudia kwam tevoorschijn. Sarah draaide zich om, opende haar mond om haar af te snauwen en verstijfde.
Bill POV:
Ik zag Sarah verstijven. Ik was al druk bezig geweest mezelf te vervloeken, waarom zei ik toch niets tegen haar? Wat moest ze wel niet van me denken? Ik keek van haar gezicht naar het punt waarnaar ze keek. Het enige wat ik zag was een man die zijn jas aan het open maken was.
“Sarah?”¯ Mein gott, moest er weer zo’n kutpiep uit mijn keel komen?
“Sarah?”¯ zei ik nog een keer, nu gelukkig wel met mijn normale stem. Ze gaf geen antwoord. Wanhopig schudde ik haar door elkaar heen. Al was dit de eerste keer dat ik haar zag, het deed me pijn om haar zo te zien, wit weggetrokken als een geest.
“Sarah zeg iets!”¯ de paniek was duidelijk van mijn stem af te lezen. Ik merkte niet wat er allemaal om me heen gebeurde, het ging gewoon langs me heen.
“Hij”¯, kwam het beverig uit haar mond.
“Wie Sarah, zeg het me!”¯ Ze haalde trillend adem.
“Hij.. Hij.”¯ Ik sloeg mijn armen om Sarah heen. Als een klein teer beestje kroop ze in me weg. Zelfs met haar hakken aan, was ik nog ongeveer tien centimeter groter, dat ging dus ook makkelijk.
Tom POV:
Toen Sarah hij zei, keek ik naar wie ze bedoelde. Het meisje wat haar naam geroepen had was erbij gekomen. Het leek erop dat ze een heftige discussie zou krijgen met de twee vriendinnen van Sarah, maar ze gingen bij haar staan. Claudia raakte aan de praat met Gustav.
Ik begreep gelijk wie ze bedoelde. Hadden we het niet erg vaak gehad over haar vader? Je hoefde me niet te vertellen dat de man daarachter hem niet was.
Hoe durfde hij zich hier te laten zien? Had hij Sarah al niet genoeg pijn gedaan? Had hij niet genoeg veroorzaakt? Zo’n prachtig meisje, op een haar na voor eeuwig gek dankzij hem. Zonder dat ik het goed en wel in de gaten had was ik gaan rennen. Het was een grote mist in mijn hoofd, het werd zwart voor mijn ogen. Zwart van woede. Ik sprong, landde bovenop zijn borstkas en begon te slaan. Mijn vuisten raakte hem overal. Hij leek er geen notitie van te nemen. Het enige wat hij deed was iets pakken.
“Ga van me af of ik jaag een kogel door je kop”¯, zei Sarahs vader rustig. Ik ging niet van hem af, sloeg vol tegen zijn ogen aan. Het bloed gutste al uit zijn neus, het trottoir op.
“Ga van me af”¯, schreeuwde hij nu en duwde me van zich af. Ik rolde over het plein. Ging duizelig overeind zitten.
“Neeeeeeee”¯, schreeuwde ik. De man had geschoten. Ik durfde niet op te kijken. Sirene’s loeiden, een aantal auto’s kwamen de hoek om gescheurd. Niets van dit al zag ik, ik hoorde het alleen. De grote Tom Kaulitz, durfde gewoon niet te kijken. Ik was bang om Bill of Sarah of ieder ander dood op de grond aan te treffen. Ik lag daar maar.
Iemand draaide me om.
“Jongen doe je ogen open. De man is gepakt. Je vriend Georg heeft ons gebeld.”¯ Ik opende mijn ogen en keek recht naar het gezicht van een politieman. “Maak je geen zorgen, je vrienden zijn veilig.”¯ Het drong nog maar net tot me door. Georg moet Engels gepraat hebben aan de telefoon, waarom anders zouden ze dat nu praten? Ik kwam beverig overreind.
“Tom, je leeft”¯, snikte Sarah dramatisch terwijl ze me in een halve houdgreep nam.
“Natuurlijk leef ik nog, niemand krijgt me klein”¯, antwoordde ik een stuk stoerder als wat ik me voelde. Een warm gevoel verspreidde zich in mijn lichaam. Sarah hield me vast. Ik stond zo dicht bij haar dat ik haar vormen kon voelen. Wat dacht ik nou? Gauw bande ik de gedachtes weg. Ook Sarah liet me los. Ze was nog steeds geschrokken en bang, maar eindelijk zou die vent dan vast komen te zitten. Dachten we.
Reacties:
Argh, eerst helemaal blij door de 'eindelijk zou die vent dan vast komen te zitten' , staat er 'dachten we' achter 0.0
Snel meer<3
i love it!
Omyngod! HOE DURFT DAT WICHT!
ONGELOOFELIJK!!
Slaat helemaal nergens op.
Ik vind wel dat Billie wat liever tegen Sarah moet zijn!!
Achja!
Snel verder!!
xxRoos.
p.s. Wil je misschien mijn verhaal ook lezen? *puppyeyes)
*
Verdeeer ö
Zou je het me misschien kunnen laten weten, anders vergeet ik het x'
x