FanFic.nl

The truth of our friendship

H12: Eitjes, picknicken en pijnlijke voeten.

H12: Eitjes, picknicken en pijnlijke voeten.

“Slaapwel,”� zei ik tegen Mary die naast mij lag. Ik staarde naar het plafond en dacht na. Ik hoorde hoe Mary haar ademhaling rustiger werd en was blij dat ze zo snel in slaap viel. De afgelopen uren waren heel raar geweest. Embry en Jake hadden Seth mee naar buiten genomen en waren meer dan een half uur weggeweest. Ik kon niet horen wat ze zeiden want ze hadden hun wolfvorm aangenomen en communiceerden met hun gedachten. Ik vroeg me al de hele avond af wat er zo geheim was. Papa wist het natuurlijk maar voor de rest kon niemand hun gesprek horen en dat was zeker de bedoeling geweest. Toch had ik het gevoel dat iedereen doorhad wat er was gebeurd, behalve ik en natuurlijk Mary. Zelfs Sophie leek het te begrijpen. Ik voelde me buitengesloten maar probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken. Nadat ze terug binnen waren hadden we gegeten. De jongens en Sophie waren daarna naar Jake’s huis geweest. Ik en Mary waren dan maar naar mijn kamer gegaan en hadden een film gekeken. We hadden niet veel meer gezegd maar ik wist dat Mary evenveel vragen had als ikzelf.

*~**~*

“Goedemorgen,”� zei ik tegen Esmé terwijl ik me uitrekte.
“Goedemorgen schat en Mary,”� antwoordde ze terwijl ze de gekookte eitjes onder de koude kraan stak. Als geroepen kwam de rest ook net de keuken binnen. Esmé gaf iedereen een eierdopje met een eitje in en een stukje brood. De jongens begonnen gulzig te eten en in een mum van tijd waren hun eitjes op. Tegen dat wij er eentje ophadden zaten zij al aan hun derde. Ze waren allemaal al aangekleed en het zag er niet uit dat ze thuis gingen blijven.
“Waaaawt zijn de plannen voor vandaag?”� vroeg ik geeuwend.
“We gaan picknicken,”� antwoordde Seth zuchtend.
“Picknicken?! Jullie?”�
“Ja, Sophie wil picknicken, dus wij gaan picknicken,”� antwoordde Embry.
“Amai, proficiat hoor Sophie.”�
“Het was niet zo moeilijk om ze te overtuigen hoor. Ik heb wel gezegd dat jullie meegingen,”� zei ze lachend.
“Dan zullen we dat maar doen zeker? We gaan ons dan nu maar douchen,”� zei ik terwijl ik mijn bord in de vaatwasser stak. Mary en ik gingen samen naar boven en douchten elk om de beurt. Na 40 minuten waren we beiden klaar om te vertrekken. Beneden was Esmé een picknickmand aan het klaarmaken. We wilden net vertrekken toen Emmett binnenkwam.
“Ho, waar gaan jullie heen?”� vroeg hij nieuwsgierig.
“Picknicken.”�
“Picknicken! Mag ik mee?”� vroeg hij terwijl hij enthousiast op en neer sprong.
“Nee,”� antwoordde ik kort.
“Oh,”� zei hij en verdween naar de garage waar Rose was. Waarom wilde die nu mee? Hij at helemaal niet en we gingen toch op mensen tempo wandelen want Sophie en Mary waren mee. Ik zuchtte en deed de deur open. We liepen allemaal naar buiten. Jake droeg de grote picknickmand maar dat was helemaal geen probleem. Zelfs al had Esmé er bakstenen in gestoken, het zou nog niet lastig zijn. Embry en Sophie liepen hand in hand voorop. Mary en ik liepen samen te tetteren over de jongens op school toen Jake bij ons kwam lopen.
“Mag ik Nessie even lenen?”� vroeg hij aan Mary.
“Euh, ja natuurlijk,”� antwoordde Mary. Ik fronste mijn wenkbrauwen maar Jake deed alsof hij het niet zag. Hij trok me mee naar voren en we gingen een stukje dichter bij Embry en Sophie lopen.
“Waarom deed je dat nu? Mary loopt nu helemaal alleen,”� zei ik een beetje boos.
“Gewoon,”� antwoordde hij kort terwijl hij zijn vrije arm om mijn middel sloeg.
“Ik vind het toch maar zielig hoor,”� zei ik terwijl ik dichter tegen hem leunde. Stiekem vond ik het helemaal niet erg om samen met hem te lopen.
“Er is helemaal niks zieligs aan,”� zei hij en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ik geloofde er niks van. “Kijk maar eens achter je.”� Ik keek achter me en zag Mary druk in gesprek met Seth. Hij keek haar aan met een rare blik in zijn ogen die ik niet onmiddellijk ergens kon plaatsen.
“Cupido aan het spelen?”� vroeg ik Jake.
“Nee hoor,”� lachte hij. En toen zag ik het, de blik die Jacob in zijn ogen had als hij naar mij keek was dezelfde van Seth als die naar Mary keek. Hier waren rare dingen aan de hand. Ik wilde er het fijne van weten maar besefte dat dit niet het geschikte moment was om ernaar te vragen.

*~**~*

“Zijn we er bijna?”� vroeg Sophie voor de zoveelste keer. We waren al bijna twee uur aan het wandelen en zij en Mary hadden het duidelijk lastig.
“Nee,”� antwoordde Jacob lachend.
“Jawel hoor, waarom?”� vroeg Embry bezorgd.
“Mijn voeten doen pijn,”� klaagde ze. Ik had helemaal geen last van mijn voeten en dat kwam niet alleen omdat ik bijna geen pijn kon hebben. Het kwam ook deels door mijn schoenen en dat was nu juist de oorzaak van Sophie haar blaren. Ze had ballerina’s aan, echt zulke martelschoenen.
“Spring maar op mijn rug,”� antwoordde Embry terwijl hij door zijn knieën ging. Sophie ging op zijn rug zitten en hij stapte zonder moeite verder. Ik zag Mary kijken omdat het hem helemaal geen moeite koste. Ik hoopte dat ze niet te veel vragen ging stellen. Ze liep nog steeds naast Seth en ze waren al de hele tijd ononderbroken aan het tetteren. Seth keek haar vragend aan.
“Heb jij nog geen pijn aan je voeten?”� vroeg hij blozend.
“Ik overleef het wel,”� antwoordde Mary.
“Je hebt dus wel zere voeten,”� stelde Seth vast. “Klim dan ook maar op mijn rug. Het heeft geen zin om je voeten kapot te lopen, we moeten straks nog terug ook.”� Mary aarzelde maar sprong uiteindelijk toch op Seth’s rug. Maar niet voor ze meer dan tien keer had gevraagd of het geen probleem was. Ze zat wat ongemakkelijk en durfde zich niet zo goed vast te houden maar ik zag dat ze er ook van genoot.
“Jake? Ga je me ook dragen?”� vroeg ik met een kinderlijk, zeurend stemmetje. Jacob keek me aan alsof ik een marsmannetje was dat net voor zijn neus uit de lucht was gevallen. Ik snapte het wel, dit was niet mijn normale gedrag. Ik wilde altijd alles zelf doen. Die koppigheid had ik van mijn ouders dus geef hen de schuld!
“Mopje hoor, jij hebt de mand ook al,”� reageerde ik lachend.
“Ik wil je wel dragen hoor,”� zei hij,”�maar volgens mij heb jij helemaal geen last om de grote jongens te volgen,”� voegde hij er lachend, fluisterend aan toe.
“Ik kan wel mee. Maar als ik op je rug zit ben ik nog dichter bij jou,”� fluisterde ik in zijn oor. Hij lachte en maakte onze handen los zodat hij zijn vrije arm om mijn middel kon leggen. Ik leunde met mijn hoofd tegen zijn borst en hij kuste mijn kruin. Ik zou zo alles kunnen vergeten, dan was het alleen nog Jacob en ik, wij. Helaas, we liepen samen met vier andere mensen en een picknickmand ergens in een bos.
Na ongeveer een kwartiertje kwamen we eindelijk bij de plek waar we gingen eten. Het was er prachtig. Het gras was intens, vrolijk groen. Overal groeiden wilde bloemen, madeliefjes, boterbloemen, klaprozen en nog meer bloemen waar ik de naam niet van wist. Maar het mooiste was zeker het riviertje dat aan de rand van het open veldje lag. Het water kabbelde stil en glinsterde waar het in aanraking kwam met het zonlicht. Kleine visjes zwommen rustig tussen de stenen en planten in het heldere water.
“Mooi,”� zuchtte ik en ging gelukkig neerzitten op het deken dat Jake op het gras had uitgespreid.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.