FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[28]

Door de ogen van Bianca

Nog half in mijn lachbui merk ik hoe Bill mee meetrekt naar de andere kant van het dak. Ik laat het gebeuren, vind de warmte van zijn hand om de mijne verrassend prettig.
Hij gaat zitten en trekt mij met zich mee. Ik wil tegen hem aanleunen, maar hij houdt me tegen en kijkt me met grote ernstige ogen aan. Wat doet hij nou?
‘Bianca,’ begint hij aarzelend. ‘Er is iets wat me al een tijdje dwarszit. Weet je nog wat ik je vroeg, toen in het ziekenhuis?’
Ik staar hem verbijsterd aan, pijnig ondertussen mijn hersenen en mompel: ‘Waarom ik je haat? Ik haat je helemaal niet, ik...’
‘Nee, dat bedoel ik niet,’ valt hij me in de rede. ‘Ik bedoelde, waarom huilde je toen? Dat heb je me nooit verteld.’
‘Oh.’ De herinnering valt zwaar bovenop mij, de tranen prikken in mijn ogen. Het is niet omdat Felix me gedumpt heeft, niet alleen, want ik besef nu dat ik nooit echt bij Felix gepast heb. Het is de herinnering van de pijn die ik toen nog voelde, zowel fysiek als emotioneel.
‘Bianca?’ Bill legt zijn armen om me heen en mompelt: ‘Sorry, ’t zijn ook mijn zaken niet.’
‘Jawel...’ Ik haal diep adem en begin zachtjes te vertellen. Hoe het was vóór hij kwam, Martijn, Felix, tweeling, ja, nee, haat, Hawaiian Nights, Melanie... Alles komt eruit, alles vertrouw ik hem toe. En dan is mijn hoofd leeg, helemaal leeg, maar dat voelt goed.
Er is maar één gedachte die luid en duidelijk door mijn hoofd speelt.

Bill.

Op dat moment voel ik zijn lippen op mijn voorhoofd en hoor zijn zachte stem: ‘Ik laat je nooit meer los, Bianca. Ik beloof het je.’
Mijn ogen vullen zich met tranen, tranen van blijdschap. Ik draai mijn gezicht naar hem toe en hij kust de tranen van mijn wangen. Zijn lippen glijden over mijn huid, raken mijn mond, zijn tong beroert mijn lippen.
En op dat moment besluit ik: het leven is perfect.

Reacties: