FanFic.nl

Locked Up

Bill

Nadezhda PoV;
Zuchtend duw ik mezelf overeind.
“Ik vind gevangenissen niet leuk.”� deel ik Bill mee en trek me dan aan de tralies omhoog. Het ding rammelt en piept, maar blijft roestvast op slot. Met de nadruk op roest. Het ding is echt al eeuwen oud! Kan dat eigenlijk? Ik bedoel, een hek van eeuwen oud, zou dat wel recht kunnen blijven staan? Nadezh, waar denk jij nu allemaal aan?
Aan een tralies!
Een stel armen om mijn middel halen me uit mijn interne conversatie. Bill wrijft voorzichtig door mijn haar en trekt me dan van de tralies weg. Het is hier klein. Echt heel erg klein. Een wankel bedje en een wasbak, meer niet. Het is begrensd door muren van tralies. En dat is het enige lichtpuntje. Want, de rechtermuur is de linkermuur van Suki’s cel. En aan mijn linkerkant zit Nicole. Dus heb ik nog een beetje gezelschap.
Ik hoor hoe Dorien zich weer tegen de tralies gooit. Claustrofobisch heb ik haar al een paar keer horen roepen, dus dat zal ze dan wel zijn. Ik ben niet claustrofobisch, verre van, zeker als het een kleine ruimte is, gedeeld met dé Bill Kaulitz. Maar ik wil alsnog weg hier. Het huis was veel gezelliger.
“Nadezh, gaat het wel?”� Ik kijk in het bezorgde gezicht van Bill, mijn ogen zijn dus al gewend aan het donker. Glimlachend knik ik. Voor hem is het ook niet leuk, en aan mij heeft hij niets. Misschien is dit zo slecht nog niet. Zie hoe dicht ik nu ben bij Bill. Zo dicht dat ik zijn wimpers kan tellen, als het licht zou zijn geweest.
“Ja, het gaat wel.”� zeg ik, waarop Bill moet lachen.
“Je bent grappig als je sarcastisch bent!”� Ik wil mijn handen op mijn heupen zetten en zuchten, daarna vragen waarom ik ‘sarcastisch’ zou moeten zijn, maar bedenk me. In Bills armen is het veel leuker.
Hij drukt een kusje op mijn voorhoofd en zoekt dan met zijn voet het bedje. Als hij dat gevonden heeft, gaat hij zitten en trekt mij bij hem op zijn schoot.
“Weet je, in een cel zitten met jou is nog lang niet zo slecht.”� zegt hij en legt zijn hoofd op mijn schouder. Ik aai door zijn haar, wat is het toch een lieverd.
Tl-buizen gaan aan, gooien een fel en prikkend licht in deze duisternis. Ik bescherm mijn ogen door mijn hoofd in Bills hanenkam te verstoppen.
“Rustig maar, het is maar licht.”� lacht Bill en tikt tegen mijn schouder.
“Nou, het licht doet pijn aan mijn oogjes.”� zeg ik in zijn oor en trek mijn hoofd dan terug. Bill kijkt me geamuseerd aan.
“Wat nou?”�

Ik lig op de grond, met mijn hoofd richting de cel van Suki. Suki ligt net hetzelfde als mij, maar dan omgekeerd. We praten, en we zoeken een manier om hier weg te geraken. Nicole probeert Dorien, tevergeefs, te kalmeren. Pete ligt zo’n beetje knock-out op het bedje, Dorien was zijn gezeur beu en sloeg voor één keer niet op de tralies maar op zijn gezicht. Tom en Bill zitten tegen de muur gedrukt en rusten met hun hoofden tegen elkaar, tussen de tralies. Alleen Taylor zit er een beetje verloren bij.
Op het moment dat ik hem wil roepen, vallen de lichten terug uit! Nee, ik wil weer licht. Donker is echt niet leuk meer. Komt het door mij? Ik bedoel…
Het licht gaat weer aan, en ik haal opgelucht adem. Suki kijkt even naar de deur in de tralies, ziet dat die open is en kijkt dan weer naar mij.
Wacht, die is open? Ik kijk naar mijn eigen deur. Ook open!
Het dringt tot haar door, net als bij de anderen. Met z’n allen stormen we onze cel uit, om dan te beseffen dat we eigenlijk geen kant op kunnen. De grote deuren zijn vergrendelt, dat heeft Dorien net ontdekt, en de rest van de gang is gevuld met cellen. Slim, heel slim.
“Misschien kunnen we Pete eerst even een beetje wakker maken?”� stelt Nicole voor, loopt alvast de cel van Pete en Dorien in en port met de punt van haar schoen in Pete’s maag. Hoestend rolt hij van het bedje af.
Dat ging snel.
“Hey, hier is een deur naar een grote zaal.”�

In die grote zaal, die Tom ontdekt heeft, ligt een groot zeil. Het is donkerblauw, en steekt af tegen de witte grond en de witte muren. Net zo’n ontspanningsruimte in een psychiatrische instelling. Bill is de eerste die zijn nieuwsgierigheid niet meer onder controle kan houden en gaat op zijn knieën bij het zeil zitten.
“Het is een zwembad.”�
“Dat heb jij heel juist gezien.”� Ik kijk om me heen. Wat? Is X hier ook?
Ik verklaar het hier officieel niet leuk!
“En jullie mogen zwemmen. Niet allemaal. Slechts één waaghals.”�
Toms machogevoelens spelen op en hij stapt met opgeheven hoofd naar de rand. Hij knielt neer en stopt een vinger in het water. Meteen deinst hij achteruit.
“Da…Ddddaa… Koud!”�
“De sleutel naar de kamer met eten ligt op de bodem. Geen sleutel is geen eten.”�
Geweldig. Ik heb het al een keer mogen meemaken hoe de anderen reageren zonder eten, en dat wil ik niet nog een keer. Maar ik wil ook niet in dat water. Als zelfs Tom dat koud vind. Maar, hmm, wat een dilemma.
Zou iemand anders willen duiken? Zou iemand gek genoeg zijn om dat te doen?
En dan duikt Suki uit de groep. Natuurlijk, als zij geen eten krijgt, dan euhh… Dan is ze niet zo vrolijk.
“Ik duik wel.”� zegt ze, trapt haar sneakers uit en trekt dan haar trui over haar hoofd. Tom, de kouschijter, pakt hem aan en zet zich op de grond.
Met een plons belandt ze in het water, en ze geeft geen kik. Dan duikt ze onder water, en stukje bij beetje verdwijnt ze uit mijn zicht.
Wacht, is het zo diep?

Beuh x.x
Ik ben dood.
Ciao, ga heen en vermenigvuldig u.
En toen zat ik met de tien geboden in mijn hoofd. Vraag me niet waarom.
Ohja, mensjes, dit is doods ik weet het. En ik weet niet in hoeverre mijn inspiratie me nog brengt, maar ik denk niet dat ik nog voor 2 december een deel kan schrijven.
Scusi

Bovenal bemin één god, zweer niet ijdel, vloek noch spot. Heilig steeds de dag des heren, vader moeder zult gij eren. Dood niet, geef geen ergernis. Doe nooit wat onkuisheid is. Vlucht het stelen en bedriegen. Ook de achterklap en het liegen. Wees steeds kuis in uw gemoed en begeer nooit iemands goed.

Reacties: