Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Letters » 25. Bruno en Richard
Letters
25. Bruno en Richard
Hoofdstuk 25
Bill POV:
“We zijn er,”¯ zei ik kortaf. Ik keek even kort naar Sarah en Tom. Ze was nog leuker in het echt als op de foto en in de brieven, het digitale contact. Haar haren glinsterden in het zonlicht, haar ogen straalden van levensvreugd. Ze had zoveel meegemaakt, je zag het diep in haar ogen, maar toch de oppervlakte was vrolijk. En nu, Tom stond zo dicht bij haar, ze leek het niet erg te vinden. Vond ze Tom soms leuk? Nee, dat mocht niet. Ze moest van mij worden. Ik wilde haar zo vasthouden, ik wilde haar beschermen, liefkozen. Mijn lichaam hunkerde naar haar. Had ik dan eindelijk mijn ware liefde gevonden? Die ik zou verliezen aan mijn broer?
Ver weg in mijn gedachten opende ik de deur. Ik liep naar binnen, struikelde half, ik lette niet op wat ik deed. Twee zachte handen grepen me vast. Ze trokken me overeind.
“Val voorzichtig”¯, zei een heldere stem. Het was Sarah. Ik schudde me los uit mijn gedachten, drong ze naar achteren en keek haar aan.
“Ik doe altijd voorzichtig”¯, antwoordde ik met een fake-smile op mijn gezicht.
David POV:
En daar waren ze eindelijk. Ik stapte naar voren.
“Georg, Gustav, Bill, Tom”¯, kwam het lichtelijk boos uit mijn mond, “waarom duurde het zo lang?”¯
“Sorry David”¯, zei Gustav lichtelijk beschaamd, de andere drie bandleden kwamen naast hem staan. Onwennig gingen Sarah, Evian en Janne op de bank zitten. Ze voelden zich niet echt op hun gemak hier, zo te zien.
“Nou?”¯ vroeg ik dwingend, “waarom duurde het zolang?”¯ Ik keek ze een voor een aan. “Je wilt niet weten hoe ik in de rats heb gezeten, jullie zouden ze alleen ophalen! God weet wat er gebeurd zou kunnen zijn!”¯
“David,”¯ zei Tom sussent, “er is niets gebeurd. Nou, er is eigenlijk wel iets gebeurd. De vader van Sarah kwam langs, dat waren die sirenes, maar met ons is niets gebeurd. En we konden elkaar eerst niet vinden, we waren bij de verkeerde deur en nou ja, er is toch niets gebeurd?”¯ Hij grijnsde breed. Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Wat had ik toch ook aan die jongens? Het waren soms nog net kinderen. Toch, ik mocht ze. Ze hadden bijna geen last van sterallures, waren zichzelf gebleven. Al kon Bill zich wat minder als een diva gedragen en Tom wat minder groupies neuken.
“Het is al goed, kom dan breng ik jullie naar de limousine.”¯
Bill POV:
“Bill, is er soms iets?”¯ vroeg Sarah bezorgd aan me. Ik schudde mijn hoofd, maar antwoordde niet. Snel ging ik naast Evian lopen. Ik kon even niet bij haar in de buurt zijn. Het deed pijn. Ja ik weet dat het raar klinkt. Ik kan mam al horen zeggen dat ik haar nog maar net ken. Maar waarom voelt het dan alsof ik haar al jaren ken? Waarom voelde dat al zo sinds de eerste brief?
“Ik hoorde van Sarah dat je ook een fan was?”¯ vroeg ik grijnzend, Sarah uit mijn hoofd aan het zettend.
“Ja”¯, zei ze vrolijk terug. Ik kon niet weten dat ze op dat moment aan Gustav aan het denken was.
“Hoe hebben jullie Janne toch meegekregen? Ze vond ons toch een,”¯ ik bedacht me snel wat Sarah ook alweer geschreven had, Sarah. Ik kon zelfs nog geen minuut niet aan haar denken. “slechte band”¯, vervolgde ik snel.
“Ja dat vond ze ook, we hebben gewoon net zolang gesmeekt totdat ze mee zou gaan. En volgens mij vindt ze dat niet eens zo erg meer. Ze lijkt wel goed met Georg te kunnen opschieten.”¯ Ze wees naar de twee die voor ons liepen. Ze hadden het over verschillende muziekstijlen, wat voor instrumenten ze speelden.
“Ik zie het. Speel jij eigenlijk een instrument?”¯
“Uhu, ik drum al vijf jaar lang. Ik ben lang niet zo goed als Gustav, maar ik ben ook niet slecht.”¯ Ik zag pijn in haar ogen toen ze Gus’ naam zei.
“Dus als onze drummer niet kan komen spelen kunnen we bij jou aankloppen?”¯
“Als jullie dat willen.”¯ Ze stak plagend haar tong uit.
“Deal, maar uhm die Claudia”¯, vervolgde ik een stuk zachter, ze liep misschien niet achter ons maar achter Sarah en Tom, ik wilde niet dat ze ons kon horen. “Is dat die Claudia waarover Sarah heeft geschreven?”¯
“Als je de verwaande, arrogante bitch bedoeld bij ons op school, die ook daarachter loopt, dan ja”¯, zei ze. Ik grijnsde lichtjes.
“Waarom heeft ze dan ons gewaarschuwd?”¯ Ik snapte er niets van. Het sloeg helemaal nergens op. Ze haatte hen, waarom zou ze dat dan doen? Ik wist niet zeker of ze hen haatte, maar zoals Sarah het in de brieven, mails en op msn had beschreven, leek het er sterk op.
“Ik weet het niet. Ik denk in ieder geval niet dat ze spijt heeft, al lijkt Gustav dat niet te geloven.”¯ Ik zag dat het haar pijn deed, nu ik haar zo bekeek en zoals ze praatte, vond ik haar veel meer bij Gustav passen als Claudia. Al leek zijn aandacht nu alleen naar haar uit te gaan.
Claudia POV:
“Heb jij huisdieren?”¯ vroeg ik toen het even een tijdje stil was geweest. Ik klopte mezelf in gedachten op de borst. Wie had kunnen denken dat mijn plannetje zo goed geslaagd was? Ik zou Gustav krijgen, zou Evian tot zelfmoord brengen, zonder dat iemand ook iets in de gaten zou hebben.
“Ja, een hond Bruno en een kat, Richard,”¯ antwoordde hij stralend, “heb jij huisdieren?”¯ Ik schudde, schijnbaar lichtelijk verdrietig, mijn hoofd. Ik haatte huisdieren, ik haatte dieren, kinderen en bejaarden. Ze stonken alleen maar, zeurden, mauwden, blaften. Je had er niets aan. Uitgeroeid moesten ze worden.
“Nee”¯, zei ik met een lichtelijk verdrietig stemmetje, “ma en pa willen er geen. Ik zou toch zo graag een hond willen hebben”¯, loog ik staalhard. Gustav leek niets in de gaten te hebben, hij sloeg een arm om me heen. O, wat hoopte ik toch dat Evian om zou kijken. Met een beetje geluk zou ze zich vanavond nog voor de trein gooien.
“Kop op, nog een paar jaartjes en dan kan je op jezelf wonen.”¯
“Ik weet het, maar toch. Een paar jaar duurt nog best wel lang.”¯
“En wat nou als ik je een hond cadeau geef, dan kunnen je ouders hem moeilijk weigeren. Wie zegt nou nee tegen zo’n schattige pup?”¯ Ik, dacht ik vanbinnen grijnzend, die lieve oogjes steek ik het liefst uit met een gebaksvorkje.
“Niemand,”¯ antwoordde ik, “maar Gus, dat hoef je niet te doen.”¯ Ik drukte zachtjes een kusje op zijn wang. “Maar toch lief bedoeld.”¯
Het ging toch zó de goede kant op. Nog even en ik had Gustav om mijn vinger gewikkeld.
Inmiddels waren we aangekomen bij de limousine. Ik stapte in. Rechts van me zat het raam, links van me zat Gustav, daarnaast Georg, Janne, Evian, Bill, Tom, Sarah en tegenover me zat David. De bank waar we op zaten, zat in een soort van U-vorm. De gehele rit zweeg iedereen totdat we eindelijk bij het hotel aankwamen.
Reacties:
evil Claudia!!!
SuperGussie moet Evian gaan redden!!!!
en jij liefteren???
Claudia is hier echt een trut in ö
snel verder doen in ieder geval !
& laat bill maar met sarah krijgen [a]'
Dan heeft er niemand iets met tom. x'
x
Ik vermoord die Claudia nog is!!!! Oh wat heb ik een vreselijke haat aan dat wijf!!
Ik, uhum, Evian zou toch nooit zelfmoord plegen!
En Gustav wordt mine... Mwuahahahahaha
Eeeeeeeeeeeeen me like het hoofdstuk!
Xoxo
claudia = een kut wijf
verder