FanFic.nl

Lou and the sheep.

Ch 7. Karma?

Naast een goede vriendin, is Elisa ook een heel goed kussen. Meestal als ik bij haar slaap, gebruik ik haar als kussen; En ze staat het toe!
Het kan ook zijn omdat ze bang is, maar ik niet, ik ben nooit bang, bijna nooit dan.
Maar deze morgen werd ik wakker omdat mijn kussen opstond, verdomme. Het leek me 7 uur 's morgens, en zij moest die kutschapen natuurlijk gaan controleren!
“Lou, sta alsjeblieft op. Ik wil niet alleen de weide op nu.”� Zegt Elisa terwijl ze me tegen mijn hoofd port.
Ik grom en schop de dekens af. “Elisa, je stelt je zoals altijd weer aan.”� Zeg ik terwijl ik mijn shirt uittrek, een BH aandoe en een nieuw shirt aantrek.
“En jij bent weer aan het zeuren zoals altijd.”� Elisa reikt me mijn broek aan die ik snel aantrek.
“Het is vroeg en ik haat schapen!”� Kaats ik terug, ik duw Elisa aan de kant en loop richting de deur om de trap af te kunnen.
“Je bent gewoon slecht gehumeurd.”� Verbeterd Elisa me, ze komt me achterna gelopen en pakt een appel uit de fruitmand. Ik stap in mijn schoenen en gooi de voordeur open, Elisa volgt me op de voet.
“We hoeven alleen even de schapen te controleren, dan kunnen we weer terug gaan liggen.”� Zegt ze, een hand vind mijn schouder om me langzamer te laten lopen.
“Dat is wat je wilt, maar nu ga ik je de rest van de dag wakker houden, mevrouw.”�
Elisa grinnikt en we lopen in stilte de eerste weide over, waar alle... Vrouwtjes staan, niks vreemds te zien, de lammetjes rennen vrolijk rond, ik schop er eentje uit de weg, maar niks raars. De tweede weide, waar de jonge mannetjes staan, nog steeds niks vreemds, een schaap dat op me af komt, ik scheld hem uit en schop erna, Elisa lacht me uit en duwt het beest weg. “Als je ze laat schrikken, Lou, gaan ze dood.”� Stomme beesten, stomme Elisa, stomme weide.
De laatste weide, daar staan alle oude, bijna dode schapen. Niks vreemds te zien, schapen die opkijken en verder gaan met stom zijn. “Lou, kijk daar.”� Elisa wijst op een spoor met bloed, een grote bloedvlek.

“Zit stil, idioot.”� Snauwt mr. Crepsley zijn leerling toe, Darren bijt zijn kaken op elkaar en gromt.
“Probeer ik een onschuldig schaap te redden, bijt dat... Die kuthond me!”� Sist hij, mr. Crepsley grinnikt.
“Stel je niet aan, je gedraagt je vreselijk aanstellerig nu. En het was geen hond, het was een of andere wolf van de bossen.”�
“Ik dacht dat wolven ons mochten?!”� “Niet als je ze hun prooi afpakt!”�
Darren snakt naar adem als mr. Crepsley hard op de beet duwt. “Hij had je wel mooi te pakken, zeg.”�
“Ik zal u eens bijten, en hetzelfde zeggen! Dan krijg ik klappen!”� Snauwt Darren, hij duwt zijn mentor naar achter en kijkt deze boos aan. “En die wolf kreeg het schaap toch nog! En ik maar denken dat ik een goed karma heb!”�
“Natuurlijk heb je dat niet!”� Buldert mr. Crepsley van het lachen. “Je bent een moordenaar, Darren. Een goed karma!”�
Darren wilt wat scheldwoorden naar zijn mentor roepen, maar word onderbroken door een harde gil. Hij grijnst. “Ik geloof dat ze het schaap hebben gevonden.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.