FanFic.nl

Fallen myself

27. the day after

Met een misselijk gevoel word ik wakker. Gelukkig is het zaterdag en hoef ik niet naar school. Ik graaf mijn gezicht nog net iets dichter in het kussen. “Rebecca kom je eten”� hoor ik Maarten roepen. Vermoeid sta ik op. Ik voel een lichte pijn in mijn buik. Er geen aandacht aan bestedend loop ik naar beneden. De spiegel vertelt dat ik er toch nog wel toonbaar uitzie. “Hoe was het gister”� vraagt mijn moeder als ik aan tafel zit. “Goed hoor”� zeg ik. “De nieuwe dansen zijn geweldig. En de nieuwe mensen zijn ook aardig.”� We hebben onze groep met dansen uitgebreid zodat er meer optredens kunnen komen, maar dan dat we niet altijd er allemaal moeten zijn. “Is er verder nog iets gebeurd?”� “Nee”� lieg ik. “Trouwens er is een brief voor je.”� Verandert ze van onderwerp. Ik pak de brief en lees hem.

Rebecca,
Komt het uit als je volgende week de videoclip komt bespreken en opnemen. Wij zullen uiteraard alles gaan regelen met school. De kosten worden vergoed, maar dat weet je allemaal al. Het treinkaartje zit hierbij en er zal iemand op het perron staan om je mee te nemen. Je verblijft in het zelfde huis als de jongens. Heb je vragen bel je me maar.
Groetjes David

“Goh die weet ook veel in een brief te zeggen zeg”� mompel ik. Ik begin aan mijn brood. Als ik net aangekleed ben dan komen Fleur en Claire binnen. “Schat, ik heb een groot probleem”� begint Fleur. “Laat me raden. Je hebt niks meer om aan te trekken.”� Fleur trekt een gezicht en trekt mij mee naar de schuur. Daar pakt ze mijn fiets en maakt haar eigen fiets open. Met zijn 3e fietsen we naar de stad. Fleur trekt ons een winkel in. Ze trekt meteen een aantal shirtjes eruit. Ik weet uit ervaring dat de helft er toch weer komt te hangen. Nadat ze een aantal shirtjes heeft gepast begint ze aan de broeken. Als ze die ook heeft gevonden betaalt ze. “Zo nu heeft ze weer kleren.”� Mompelt Claire. Ik lach. We lopen vrij snel Dress for Girls in. Het is een soort groot winkelcentrum. Het gebouw heeft verschillende verdiepingen. Maar ze hebben dan ook werkelijk alles. Van schoenen tot accessoires. Ik keek maar half naar de spullen. Na mijn shopuitjes met Bill had ik wel genoeg kleding.

Na een paar uur rondhangen komen we uit bij de mac. Ik neem een double cheesburger. Niet dat ik die helemaal opeet. Eerlijk gezegd eet ik alleen maar voor de schijn. Honger heb ik nog steeds niet. “Rebecca je ziet een beetje bleek, weet je”� begint Claire. Nu kijkt Fleur mij ook aan. “Ja, ik ben gewoon een beetje moe, het is gisteren wel vrij laat geworden.”� “Weet je al wanneer je weer naar Duitsland gaat.”� “Ja, volgende week.”� “WAT, WAAROM HEB JE ONS DAT NIET VERTELD”� “Misschien daarom en ik weet het ook pas sinds vanmorgen.”� Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om naar de jongens te gaan. Die gaan doorkrijgen wat er aan de hand is en dan gaan ze zich er weer mee bemoeien. En dat komt dan weer uit op een heleboel problemen. “Ik ga naar huis”� mompel ik dan. Claire knikt. “Slaap maar lekker goed bij, dan ben je morgen tenminste weer fit.”� “Tot maandag”� besluit ik nog net te zeggen. Ik pak gelijk mijn fiets en rijd naar huis. Ik kijk in de spiegel als ik naar binnen loop. Mijn gezicht is inderdaad bleek en mijn ogen zien er afwezig uit. Boven ga ik op mijn bed liggen en val gelijk in slaap. Niet veel later gaat mijn mobiel. In een poging druk ik hem meteen weg. Zonder te kijken wie het is. Een paar seconde later gaat mijn mobiel weer. Ik doe mijn ogen open en neem op. Degene die me heeft gewekt krijgt mijn bui dan ook maar over zich heen. “Heey”� mompel ik boos. “Heb ik je iets misdaan”� hoor ik Tom. “Ja”� antwoord ik nors. Dit is echt niet mijn bedoeling. Ik mag mijn humeur niet op andere mensen afreageren. Ik werp een blik op de klok en zie dat ik pas een paar minuten heb geslapen. “Mag ik dan ook weten wat ik je heb misdaan.”� “Ik lag net zo lekker te slapen. Maar dat ik me zo voel is jouw schuld niet, sorry”� “Maakt niet uit”� Ik hoor de glimlach zo in zijn stem. “Waarom bel je?”� “Ik vroeg me af je davids brief al hebt ontvangen?”� “Ja, die heb ik vanmorgen gelezen.”� Gaap ik. “Jij bent echt moe zeg.”� “Klopt, ben kapot. Heb gisteravond nog een hele avond gedanst.”� De rest laat ik maar achterwegen. Ik vergeet absoluut niet wat Frank zei. En dit is een best wel slechte manier om het Tom te vertellen. “Maar je komt dus over een week”� vraagt hij blij. “Jep”� Ik voel me lichtelijk aangestoken door zijn blijdschap. “Tom komen, je moet repeteren.”� Hoor ik op de achtergrond. “Moment verpester”� hoor ik Tom mompelen. “Nou tot volgende week schat”� zeg ik een stuk opgewekter. “Tot volgende week”� Ik hoor de verbinding verbreken. Meteen komen er tranen op. Het leek net of hij wist dat ik hem eigenlijk gewoon nodig heb. Ik pak een blocnote en begin te schrijven.

Reacties: