FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 5 - Carry Me Home

HOOFDSTUK 5

Carry Me Home


Toen Tom de volgende ochtend wakker werd zat hij nog steeds op de grond, met zijn rug tegen de zetel. Hij had gisteren de gordijnen niet dichtgedaan, dus het zonlicht straalde naar binnen en prikte in zijn ogen.
Zijn hoofd bonsde en zijn maag draaide. F*ck Georg en zijn vergif.
Tom stond op en strompelde naar de andere kant van de woonkamer om de gordijnen dicht te trekken, maar de kamer was daarna nog veel te licht naar zijn zin.

Grommend en klagend liep hij naar de keuken voor een glas water en een pijnstiller. Achter zich hoorde hij het gedempte gesnurk van Bill. Tom was bijna vergeten dat zijn broer hier ook was. Hij herinnerde Bills acties van gisteren en besloot om er twéé glazen en twéé pijnstillers van te maken.
Als Tom zich al zo slecht voelde, hoe hard zou Bill er dan wel niet aan moeten geloven?

Tom keek achterom. Bill lag uitgestrekt over de zetel, het deken amper tot aan zijn middel. Zijn haar was een ramp en zijn mond stond lichtjes open.
Tom glimlachte en zette één van de twee glazen met een klap op de salontafel naast zijn broer. Bill werd wakker van het geluid en deed zijn ogen langzaam open.
-"Goedemorgen zonneschijn!" Grijnsde Tom plagend.
-"Goede...OH MIJN GOD, DOE DIE GORDIJNEN DICHT!" Bill trok het deken over zijn hoofd. Hij had het felle zonlicht voelen branden. En zelfs al was hij blind, het deed zijn kater geen deugd.
-"Die zijn dicht."
-"Oh mijn God." Bill draaide zich op zijn buik en begroef zijn hoofd in het zetelkussen. "Ik ga dood."
-"Welnee. Drink dit water eens op."
Tom nam het glas van de salontafel en gaf het aan zijn broer. Bill had moeite om rechtop te zitten en de vloeistof binnen te houden, maar het lukte hem uiteindelijk toch.

-"Op en schaal van één tot tien," Vroeg Tom nieuwsgierig. "Hoe erg?"
Bill slikte een laatste slok water door. -"Hmpf. Twaalf."
-"Auwtch." -"Bij jou?" -"Pff. Zeven?" -"Gelukzak." -"Eigen schuld. Ik heb nog geen vierde op van wat jij binnen hebt." -"Tja. Ook een punt."
Bill zette zich nog wat rechter in de zetel en plaatste zijn voeten op de grond.
-"Ik hoop dat ik dit overlééf."
-"Natuurlijk doe je dat. Wil je iets als ontbijt?"
-"Geen honger."
-"Het zou je goed doen."
-"Bwah.."

Tom trok zich weer terug naar de keuken. Enkel om vast te stellen dat hij niets in huis had.

-"Euhm..tenzij je houdt van oud bier of zure melk, heb ik niets."
-"Dan vrees ik dat ik moet passen." Gniffelde Bill. "Maar jij zou écht eens het begrip 'supermarkt' aan je woordenschat moeten toevoegen."
Tom haalde zijn schouders op. -"Misschien.. Maar als ik je kan overtuigen om buiten te komen, weet ik precies waar we moeten zijn."


Een uurtje later had Bill het idee dat hij dood zou gaan laten vallen, en volgde hij Tom braaf door de straten van Nachtherz.
-"Waar gaan we heen?" Bill tastte gretig de stoep af met zijn stok. "Ik ken het hier niet."
-"Zul je wel zien."
...
-"í�ndi!..."
De jongen met de dreadlocks sloeg zich tegen het voorhoofd. Toch tegen het deel dat niet verscholen ging achter zijn muts en pet.
-"Shit, sorry! Zo bedoelde ik het niet!" Keek Tom beschaamd in Bills richting.
"We zijn er wel.." Hij duwde de deur van de bakkerij open. Bill hoorde de bel rinkelen, en de geur die binnen hing vond meteen de weg naar zijn neus. Zijn gezicht klaarde op. -"Ontbijt?"
Tom knikte. -"Jep. Hey, Ger!"
De man achter de toonbank keek op. -"Ha-ha! Mijn goede vriend Trümper! Honger neem ik aan? Het gewone?"
-"Wel..twee keer als het kan."
-"Twee keer?" Geralds blik gleed naar Bill en zijn glimlach werd indien mogelijk nog groter. "En wie hebben we hier? Trümper weet zijn gezelschap goed uit te kiezen!"
Bill bloosde. Op dat moment klonk er gerommel uit de keuken.

Tom schrok op en deinsde achteruit. Daar zal je haar hebben..
Bill, duidelijk verontrust door Tom's reactie (die hij luid en duidelijk had gehoord) verschool zich half achter zijn vriend.

-"Gezélschap?!" Klonk Cohenna's schriele stem toen ze de zaak binnenkwam.
"Van wie dan wel?!" Ze had al een plateau met croissants bij zich, en had het gesprek duidelijk afgeluisterd. Ze keek Bill verachtend aan. "Wie - is - zij?!"
-"Hij!" Verbeterden Bill en Tom in koor. Cohenna leek in paniek.
-"Maar wat doet hij dan hier bij jou?"
Tom trok zijn wenkbrauwen op. -"Dit is Bill, hij is nieuw hier en hij is een goede vriend, daarom is hij bij mij. En nu hebben we honger, dus daarom zijn we hier. Is dat een antwoord op je vraag?"

Het meisje, nu duidelijk van haar stuk, trok haar neus op, zette de croissants met een klap neer, en keerde weer terug naar de keuken. Gerald zuchtte.
-"Ach, jaloezie. Ze zal het nooit afleren. Dat is dan vijf euro en vijftig cent."
Bill hapte naar adem. -"Maar Andi, ik heb helemaal geen geld!"
-"Maak je geen zorgen, het is op mijn kosten. Zie het als een cadeautje voor je verjaardag."
-"Verjaardag?" Reageerde Gerald verrast. "Ach, Trümper! De eerst van September, dat ik dat ben vergeten! Dat ik je gisteren heb laten betalen, foei! Wanneer verjaarde je vriend?"
-"Euh..Zelfde dag." -"Hemel, wat een toeval! Geweldig zo zeg! Alles van het huis! Jongens toch, wat een vreugdevolle dagen!"
De tweeling kon niet anders dan lachen met zijn uitval.

Toen Bill en Tom de bakkerij weer uitliepen hadden ze allebei een koffie in hun hand en een glimlach op hun gezicht. Tom droeg de zak met croissants.
-"Leuke man." Zei Bill. "Hij werkt goed tegen een kater. Zijn hulpje is wel een beetje raar. Ik denk dat ze een oogje op je heeft."
-"Zwijg me ervan. Dat is zijn dochter, Cohenna. Ze zit al op mijn kap sinds de dag dat ik hier kwam wonen."
-"Is dat lang?"
-"...Nogal. Ik weet het niet precies." Precies twee jaar onder witness protection.
-"Waarom gí¡ je daar dan eigenlijk nog?"

Tom zei niets, gaf hem alleen één van de croissants. Bill begreep er niets van, tot hij een hap van het broodje nam.
-"Oh.."
-"Snap je het nu?"
Bill gniffelde. -"Oké, jij wint."
-"Altijd." Grijnsde Tom. "Waar wil je nu heen?"
Bill keek op. Verbaasd dat hij mocht kiezen. Hij dacht even na.
-"Naar huis. Ik moet nodig nieuwe kleren aantrekken, deze ruiken naar drank, rook en braaksel en meer dingen die ik liever vergeet." Hij grimaste bij de gedachte.
-"Oh. Oké.." Tom nam aan dat dit zijn teken was om de aftocht te blazen.
"Dan ga ik maar."
-"Je gaat toch nog niet weg?!" Vroeg Bill teleurgesteld. Tom knipperde met zijn ogen.
-"Wil je dat ik meega?"
-"Banhofstrasse. Breng me er alsjeblieft heen, want ik ken de weg niet."
Daar moesten ze allebei om lachen.

-"Goed dan." De jongen in de overmaatse kleren begon al te lopen. Bill aarzelde.
-"M..Mag ik inhaken?"
Tom draaide zich om met opgetrokken wenkbrauw. Bill was gegeneerd.
-"Tja, het zit zo..Ik voel me zo idioot met die stok in mijn hand. En ik zou hem dan niet nodig hebben zie je, en ik zou ook nergens tegen lopen...Ik ben het zat om te vallen."

Weer hoorde Tom die bitterheid in Bills stem. Tom voelde met hem mee. Dit dorp herinnerde Bill aan alles dat hij niet meer kon.
-"Oké, doe maar."
De glimlach op het gezicht van zijn broer keerde terug terwijl hij naar zijde huppelde. Die sloeg zijn arm om die van Bill en keek bedachtzaam.
-"Ooit leer ik je dit hele dorp vanbuiten, hoe klinkt dat?"
Bill lachte alleen maar breder. Voor hem betekende het dat hij na al die jaren eindelijk weer iemand had gevonden waar hij écht om zou kunnen geven.

****

Toms mond viel open bij het zien van Bills huis. Het was in één woord adembenemend. Misschien wel het grootste en mooiste huis dat hij ooit had gezien. En bovendien zag het eruit alsof het een fortuin gekost had.
-"Wow." Bracht hij uit. "Woon jij hiér?!"
-"Ja. Is het dan zó mooi?" Bills stem klonk een beetje sip.
Het was op dat moment dat Tom besefte dat Bill het huis nooit had gezien.
Bill belde aan en wachtte. Een oudere vrouw in een schort deed open, ze straalde toen ze Bill zag. -"Billschen! Schatje, je bent er weer!" Ze klapte in haar handen. "Wie is je vriend?" Haar blik gleed over Tom alsof ze elk detail wilde opslaan.
-"Dit is Andi." Zei Bill. "Mogen we binnen?"
-"Natuurlijk, liefjes, natuurlijk, kom binnen. Ik maakte me ongerust over je, kleintje."
Ze trok hen haast door de deur door en duwde hen verder tot in de woonkamer.
Binnen was het, indien mogelijk, nog spectaculairder dan buiten:
De vloeren glansden, de meubels oogden duur, de kamers waren licht en groot en de plafonds waren hoog. Bill trok Tom mee in de richting van een houten wenteltrap in de hoek. -"Ik ga me eerst omkleden Jutta. Kun je Andi meerekenen voor het middageten?" -"Zeker, schat. Oh, je moeder belde. Ze missen je daar in Frankrijk." Bill lachte. Een warme lach, die Tom nog goed herinnerde van vroeger.
-"Ik mis hen ook. Bedankt, Jutta."
En met warmte in zijn eigen hart besefte Tom dat Bill hier al die tijd al een knus nest had gehad. Bill was gelukkig. Ergens deed het hem ook pijn, Tom had immers zelf nooit meer zo'n familie gehad sinds de scheiding van hun echte ouders. Maar het was Bill gegund. Het deed het schuldgevoel ietsjes afnemen.
Eens boven wees Bill de laatste deur in de gang aan als zijn kamer. Toen viel het Tom pas op.

-"Hoe komt het dat je nergens tegen loopt?"
-"Ik ken het huis al wel vanbuiten." Zei Bill simpelweg.
Zijn kamer was immens. Hij had een groot bed, een stereo installatie, een raam met zwarte gordijnen en een glazen deur die leidde naar een klein balkon.
-"Waauw, dit is prachtig." Tom moest het gewoon zeggen.
-"Echt? Ik zou het niet weten.." Zuchtte Bill. "Welke kleur hebben de muren?"
-"Beige."
-"Verdomme! Ik wist dat ze ze niet zwart hadden geverfd!"
Tom lachte. -"Wie was die vrouw beneden?"
-"Dat is Jutta, onze huishoudster. Zo'n beetje mijn babysit." Gromde Bill ontevreden. "Maar ik mag haar wel. Ze doet mijn haar en mijn make-up sinds ik blind ben. Ze probeert me manieren te leren om het terug zelf te doen.." Zijn stem klonk even stiller. Tom zuchtte. -"Kop op, je hebt het goed getroffen hier."
-"Het zou ook wel mogen, na alles wat ik heb meegemaakt!"

Deze woorden trokken Toms aandacht, en hij zag zijn kans.
-"...Wil je er over praten?"
-"Ik zou je vervelen.."
Tom wist zeker van niet. De nieuwsgierigheid brandde in hem als een wakkerende vlam. Waar was zijn broer al die jaren? Waarom is hij blind? Waarom is hij weg van gebleven van hem?
-"Try me."
Bill stak zijn hand in zijn zwarte haar.
-"Waar moet ik beginnen?" Hij plofte neer op de leren zetel tegen de muur.
Tom zette zich tegenover hem op de rand van het bed.
-"Begin maar bij het begin..wat heb je allemaal meegemaakt?"
Bill boog zijn hoofd naar de grond.
-"Wel..Er was iets dat me altijd achtervolgde tijdens mijn kinderjaren...iets waar ik niet van kon vluchten. Het was er altijd, en toen kreeg ik ook nog eens ruzie met de enige waarvan ik dacht dat hij me kon redden."
Tom slikte een brok door zijn keel. -"Welk 'iets'?"
Er kwam geen antwoord en Tom wist dat Bill er niet over wilde praten, dus stelde hij een andere vraag. "Wie kon je redden?"
-"Tom." Het bleef even stil.
"En nu mag ik hem niet eens meer zien. Het is zo lang geleden..Ik wou maar.."
Bill slikte zijn woorden in en begon opnieuw. "Ik wou maar dat ik hem nog één keertje had gezien voor ik.."
De uitleg stopte en zou niet verder gaan. Tom knikte. Hij begreep het. Hij voelde de tranen branden achter zijn ogen.
-"Waarom ben je hem niet gaan zoeken?"
-"Ik wist niet waar hij was, ik had geen idee. Ik wist niet waar te beginnen. Ik heb besloten om verder te gaan met mijn leven. Ik kan niet anders. Tom zou me toch niet meer willen zien. We hadden ruzie weet je wel."
Tom knikte weer. En of hij dat wist. Maar hij kon niet zeggen dat hij Bill wél wilde zien. Hij was immers niet meer Tom, hij was Andreas nu.

-"Hoe..Hoe ben je blind geworden?"
Bill bleef lange tijd stil. Zijn gezicht was moeilijk af te lezen, maar Tom wist dat zijn broer de herinneringen voor zijn ogen zag flitsen.
-"Drie jaar geleden...Ik stond bovenaan de trap en keek over de leuning naar m'n oma die binnenkwam. Ik was iets te enthousiast en viel naar beneden. Ik geloof dat ze zeiden dat ik op mijn hoofd was geland, wonder bij wonder leefde ik nog. Ik werd wakker in een ziekenhuis, zonder iets te zien..."

Hij slikte. "De dokter zeiden dat er niets meer aan te doen was. Ik had al een oogoperatie ondergaan, maar zonder succes. 't was iets met...Ja met wat eigenlijk? Rare namen en benamingen, al die dingen die er eigenlijk niet toe doen. Ik kan niets meer zien...dat is alles wat het is. Het hoeft geen moeilijke naam, het í­s gewoon zo.."
Zijn stem was zwak en beverig. Tom hield er niet van als Bill zo klonk.
-"En je opleiding?"

-"In het begin..wat zeg ik? De eerste twee jaar wilde ik niet toegeven dat er iets mis met me was, dat ik hulp nodig had. Ik nam mijn lessen op met zijn gsm en speelde ze later af om ze te studeren. Mijn testen waren meestal mondeling. Pas een jaar geleden ben ik met braille begonnen..snapte er niks van. Mijn leraar zei dat ik het niet wilde kunnen, maar dat was niet waar. Ik wilde het gewoon niet hier. Eindelijk heb ik door dat een gewone school geen plaats is voor mij. Ze willen mij er niet. Ik werd gepest, geslagen, ben van mijn vorige school getrapt zonder echte reden. En nu ben ik hier. Mijn vader zegt dat een gewone school goed voor me is. Niet dus."

-"Waarom ga je niet naar..een speciale school?" Vroeg Tom voorzichtig.
Bill stond op en liep naar een prikbord dat tegen zijn muur hing. Hij kwam terug met een foto van een groot gebouw.
-"Jutta heeft deze voor me afgeprint, mijn tante had ze doorgestuurd. Dit is een soort talisman voor mij. Dit is waar ik heen wil."
Hij gaf de foto aan Tom. Hij las het bord dat boven de deur hing.

-"Texas, School for the Blind and Visually Impaired." Herhaalde hij in zijn beste Engels. "Maar Bill, dat is in Amerika!"
-"Ja, goed he? Een nieuw begin. Mijn tante woont daar. Ik kan een tijdje bij haar wonen tot ik een eigen stek heb gevonden. Mijn Engels is ondertussen perfect, daar heb ik goed mijn best voor moeten doen, maar het is me gelukt. Nu is het alleen nog wachten op toelating."
-"Wow. Waar haal je het geld vandaan?" Domme vraag, realiseerde Tom zich. "Betalen je ouders alles?"
-"Eigenlijk.." Stamelde Bill. "Is alles van mij."
Tom trok grote ogen. -"Wat?"
-"Erfenis." Was alles dat Bill zei.
-"V..Van je vader?" -"Ja." Het zag er naar uit dat Bill er niet over wilde praten.
"Maar zoals ik al zei, hij was nooit goed voor me. Geloof me, ik verdién dat geld."

Weeral was Tom bijna kwaad geworden op zijn broer, met dat eeuwige geratel over de fouten van hun vader. Dat was tot Tom een traan vanonder Bills bril zag uitrollen. Waar was hij mee bezig?
Het was Bill die nu zijn steun nodig had. Niet zijn vader.
Hij stond op en ging naast Bill op de zetel zitten. Onhandig sloeg hij een arm om hem heen. Bill leek het wel op prijs te stellen, en leunde dichter naar Tom toe, al huilde hij harder. Zonder geluid, het ging verloren in Toms schouder.
Tom sprak niet voor Bill volledig was bekomen van hun gesprek en niet meer schokte.

-"...Ga je me er ooit nog over vertellen?"
Bill knikte. -"Ooit wel."
De nu ondertussen aangename stilte werd verstoord door Juttas stem van onder aan de trap.
-"Bill, liefje, het gaat zo regenen!...Doe je alsjeblief wel een jas aan dit keer?"

Bills gezicht klaarde op en hij sprong recht.

-"Regen!" Riep hij enthousiast naar zijn vriend.

-"Ja...Rotweer vandaag he?" Vroeg Tom onbegrijpend.

-"Welnee!" Bill greep Tom bij zijn arm. "Kom mee, ik wil je iets tonen."


WORDT VERVOLGD

Reacties: