Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Letters » 26. Het krijgsberaad
Letters
26. Het krijgsberaad
Gustav POV:
Na een lang krijgsberaad besloten we naar mijn kamer te gaan. Die was nog het minst erg van al. Bij de anderen leek het er net op alsof er een kernbom was ontploft. Nog steeds spookte het voorval door mijn hoofd.
“Sarah?”¯ Ze keek op, liep naar me toe en plofte naast me neer op het bed.
“Jawohl mein Herr”¯, zei ze grappend. “Wattist?”¯
“Nou, ik vroeg me eigenlijk af…”¯Het was moeilijk om de juiste woorden te vinden. “Waarom..”¯ Ze keek me begrijpend aan. Opgelucht haalde ik adem. Als je echt in een situatie zat waarin je iets dergelijks wilde vragen, was het veel moeilijker om het daadwerkelijk te vragen als dat je in eerste instantie dacht.
“Waarom mijn vader met een pistool kwam zwaaien?”¯ vroeg ze zacht.
“Ja dat.”¯ Georg, die kennelijk alles had gehoord, kwam erbij zitten. “Ik begrijp het niet, waarom?”¯
“Hebben Bill en Tom de eerste brief laten lezen?”¯
“Die hebben we gelezen ja”¯, zei Georg.
“Het voorval van ongeveer twee jaar geleden?”¯ Georg en ik knikte bijna tegelijkertijd.
“Ik begrijp gewoon niet waarom hij het deed. Je hebt alleen verteld wí¡t er was gebeurd,”¯ zei ik na een korte stilte. Ik zag dat Sarah moeite met de vraag had. “Je hoeft het niet uit te leggen als je dat niet wilt.”¯ Ze glimlachte zwakjes.
“Elke keer dat je het iemand verteld, verwerk je een beetje.”¯ Een traan welde op uit haar oog. Ietwat ruw veegde ze hem weg. Waar dacht ze toch aan? “Weetje, ik snap het eigenlijk ook niet. Ik heb nooit beter geweten.”¯ Zonder dat ik het in de gaten had gehad waren de anderen erbij komen zitten. Iedereen, behalve Claudia.
“Saar, je hebt dat ons nooit verteld”¯, zei Janne terwijl ze haar een korte knuffel gaf. Een drukkende sfeer hing rond de groep.
“Nee, dat heb ik niet. Een hoop weten jullie al. Het een weten Bill en Tom, het ander jij en ons watertje. Een een ding weten, of ja een gebeurtenis, jullie allemaal.”¯
Ik wachtte af totdat ze zou beginnen met praten. Het was doodstil in de ruime hotelkamer. Het enige geluid kwam van het getik van Claudia’s nagels. Claudia, ik begon haar steeds leuker te vinden. Ze hield van dezelfde dingen als mij. Dacht echt na. Over van alles. Het leven, goed en kwaad. Ze was in een wóórd geweldig. Ik zette mijn gedachten weer terug naar Sarah. Het was jammer dat Claudia er niet bij kwam zitten, zo sloot ze zichzelf buiten. Doch, ik begreep waarom ze het deed. Ze had me verteld hoe zij en Evian ooit beste vriendinnen waren geweest. Totdat Janne in Amsterdam kwam te wonen. Ze werd jaloers op de vriendschap die tussen Evian en Janne groeide. Ze ging stoken, kreeg ruzie en de vriendschap was voorgoed verbroken. Een jaar later kwam Sarah er nog bij. Sindsdien had ze hen uit jaloersigheid het leven zuur gemaakt. Dat had ze me verteld.
O, ja dat was waar ook, ik zou weer opletten. Hopelijk had Sarah nog niets gezegd.
“Ik,”¯ nee blijkbaar begon ze nu pas, “ik kan het niet. Sorry jongens,”¯ zei ze met raspende stem. “Ben zo terug.”¯ Ze graaide haar sigaretten - Rookte ze? - uit haar tas en liep naar buiten, het balkon op.
Ik stond half en half op. Wanneer iemand zich kut voelde, moest ik proberen diegene te troosten. Ik kon niet tegen zichtbare of onzichtbare tranen.
“Laat haar even allen.”¯ Janne duwde me terug het bed op. Ik gehoorzaamde, haar vrienden zouden het wel het beste weten.
“Gussie?”¯ Een zoete stem bereikte mijn trommelvliezen. Claudia was op mijn schoot gekropen. Als in een reflex sloeg ik mijn armen om haar heen.
“Ja?”¯
“Zullen we singstars gaan doen?”¯
Evian POV:
“Hoe kan je daar nu aan denken?”¯Ik kon me niet langer inhouden. Hoe kon Gustav voor haar vallen? Je zag toch zo dat alles aan haar focking nep was? En zoiets zeggen terwijl Sarah nu alleen buiten was. Ze had alone-time nodig, maar om dan vrolijk te gaan zingen?
“Ik denk niet dat ze gauw blij word wanneer wij hier als een stel depressieve marmotten zitten te kniezen. Misschien wordt ze wel weer vrolijk, kan ze ven vergeten - waar ze ook aan denkt - en plezier maken. We zijn hier wel op bezoek.”¯ Het was moeilijk, zo niet onmogelijk, om toe te geven dat Claudia gelijk had. Dat zou wel eens kunnen helpen. Maar no way dat ik dat ging zeggen.
“Je doet maar wat je wilt”¯, zei ik kortaf, “ik doe in ieder geval niet mee.”¯
Bill POV:
Aarzelend stond ik voor de deur naar het balkon. Zou ik dit nu wel doen? Ze wilde Tom toch liever dan mij. Echter, ik wilde gaan. Ik kon haar niet alleen laten, niet nu ze daar zo stond. Wat Janne en Evian ook mochten zeggen.
Kom op Bill, sprak ik mezelf streng toe, je kunt het. Open gewoon die focking deur en loop. Ik merkte niet hoe twee ogen, identiek aan de mijne, me naar buiten volgden.
"Sarah?" Ze draaide zich schokkend om. Geluidloze tranen rolden over haar wangen. Verwoed nam ze een hijs van haar sigaret die, zo te zien, pas net aanstond.
"Heb je er ook een voor mij?" Ik wees het staafje in haar hand. Ze knikte halfslachtig, reek me een aan. Zwijgend hield ze er een vuurtje bij.
" Dankje." Ik blies de rook uit. Onwennig stonden we naast elkaar, kijkend naar de daken van Amsterdam.
“Gaat het een beetje met je?”¯ Goddammt, ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Natuurlijk ging het niet goed met haar. Dat kon je zo zien.
“Het gaat wel.”¯ Een glimlach zo fake als Sinterklaas sierde haar gelaat. Zelfs met doffe huilogen was ze nog het prachtigste meisje wat ik in mijn twintig jaren had gezien. Ik kon me niet langer bedwingen. Voorzichtig draaide ik haar om, ze keek me vragend aan, en nam haar in een innige omhelzing.
“Het gaat niet goed met je”¯, fluisterde ik zacht in haar oor, “dat mag je best toegeven. Het is helemaal niet erg, ik blijf bij je.”¯ Minutenlang stonden we daar. Mijn borstkast werd nat van de tranen. Haar schouders schokten op het ritme van haar tranen. Zachtjes begon ik Durch den Monsun te zingen.
Georg POV:
“Ik weet ook niet alles. Wel weet ik dat ze nauwelijks goede herinneringen heeft. Ze vertelde me ooit eens dat ze in de tuin een Harry Potterboek aan het lezen was. Het was hartje zomer, de zon kietelde haar naakte armen, haar hond lag aan haar voeten. Een koud glas ijslimonade aan haar lippen. Zoiets kleins, daar kreeg zij een warm geluksgevoel van. Zo nu een dan heeft ze nog een terugslag, dan is ze down en depressief. En toch is ze dankbaar. Ze is dankbaar voor het geluk wat ze nu sneller ziet.”¯ Ze glimlachte vertederd. Je moest blind zijn wilde je de hechte vriendschap tussen de drie niet zien.
“Dat is echt prachtig”¯, zei ik bewonderend. Niet veel mensen zouden na een helehoop shit nog zo’n positieve kijk op de wereld hebben.
“Zullen we meedoen?”¯ Janne knikte naar Gustav en Claudia die singstar hadden aangezet.
“Is goed. Yo, Gus, wij zijn hierna”¯, schreeuwde ik naar de blonde jongen.”¯ Hij knikte terwijl hij de laatste noten van het lied zong.
“Geweldig gedaan hobbit”¯, zei ik sarcastisch, “geef die microfoon maar hier.”¯ Hij gaf knorrig het ding aan me. Het was hem niet gelukt om de juiste noten te pakken. Zijn score was, je raadt het al, toondoof.
“Wij gaan samen zingen,”¯ riep Janne vrolijk uit. Ze keek even kort naar Evian die op Gustav zijn bed aan het schrijven was.
“Geen wedstrijd?”¯
“Nee, dat win ik toch.”¯ Ik trok mijn wenkbrauwen op.
“Dan doen we wel die ene van Kelly Clarkson, ik ga geen wijvenstem zingen.”¯
“Is goed, als jij dat zo graag wilt.”¯ Ze gaf me plagend een duw. Ik drukte op start en het lied begon.
“Yeah”¯, riepen we tegelijkertijd triomfantelijk uit. Over de negenduizend punten, singstar it is.
“Nu wedstrijdje? Jij en ik tegen Gustav en Claudia.”¯ Ze sprak de naam van Claudia chagrijnig uit. Een duivelse schittering glom in haar ogen. Jane zong letterlijk de sterren van de hemel. Het zou me niet verbazen als dit een soort van wraakactie tegen C. was. Janne zou zeker winnen. Desondanks namen de andere twee dapper de uitdaging aan.
Evian POV:
Secuur schreef ik de laatste woorden op. Ik legde mijn schrijfblok en pen aan de kant en stond op. Sarah was al een behoorlijke tijd buiten. Ik ging toch maar even kijken hoe het met haar ging.
Ik opende de deur en liep naar buiten. Daar stond ze, innig omhelst door Bill. Die twee leken versmolten tot een. Als een standbeeld werden ze warmgehouden door elkaar lichamen.
Dit moment wilde ik niet verstoren. Geruisloos liep ik terug en trok de deur weer dicht. Dit was, naar mijn mening, privé. Niemand hoefde het te zien. Zo zou ik ook wel met Gustav willen staan. Al leek het erop dat dat niet zou gebeuren.
“Tom!”¯riep ik verontwaardigd uit toen ik terug naar Gustavs bed liep. Tom zat daar, mét mijn kladblok op zijn schoot. Hij las het gedicht wat ik net geschreven had. “Dat is privé!”¯
“Te laat,”¯ grijnsde hij nog niet in het minst beschaamd.
“Focking hell”¯, zei ik kwaad, “begrijp je niet dat het privé is als dat er in koeienletters boven staat?”¯ Ik keek hem kwaad aan. Al mijn gevoel had ik erin gelegd. Al mijn angsten, mijn verdriet, mijn liefde, mijn hoop. En die opgeblazen, tentdoekdragende breedbek-kikker zat er bij te grijnzen. Ik rukte het blok uit zijn handen.
“Wat?”¯ snauwde ik. Zijn grijns werd zo mogelijk nog breder. Hij sloeg zijn arm om me heen.
“Het is een echt lief gedicht, maar als je me zo graag wil kan je dat ook wel gewoon zeggen.”¯ Hij bracht zijn gezicht dichter naar me toe. Ruw maakte ik me van hem los. Die gek dacht dat ik hém leuk vond.
“Het ging niet over jou!”¯ Tom trok een ongelovig gezicht.
“Over wie dan wel?”¯ Zijn tong gleed langs zin lippiercing, speelde er kort en flirtend mee.
“Heb je niets mee te maken!”¯Ik sloeg mijn armen over elkaar, voelde dat mijn gezicht rood werd. Zo opgelaten had ik me niet meer gevoeld sinds dat ik tien was.
“Je hoeft niet te liegen, ik ziet toch dat het wel zo is. Waar is Sarah trouwens? Nog steeds buiten?”¯
“Ik lieg niet en ja ze is nog buiten”¯, zei ik opgelucht dat het gesprek een andere kant op ging, “samen met Bill.”¯ Ik zag zijn gezicht betrekken. Die tweeling deelde echt van alles van elkaar. Dat was dan toch mooi pech voor Tom, ik wist al voor wie Sarah zou kiezen, mocht het zover komen.
“Ow, aha. Ik ben zo terug.”¯ Tom wilde opstaan, maar ik trok hem terug. Hij viel recht bovenop me, zijn gezicht slechts enkele centimeters van me vandaan. Zijn lippen streelden mijn wang, een miniem kusje net op mijn mondhoek. Ik duwde hem van me af en sloeg hem in het gezicht.
“Waarom deed je dat”¯, zei Tom verontwaardigd.
“Je verdiende het en je gaat niet naar buiten.”¯
“Waarom dat dan weer niet?”¯
“Kan het je iets schelen dan? Jaloers?”¯
“Ik ben niet jaloers, ik kan iedereen krijgen die ik wil.”¯Ik keek hem lachend aan.
“Tuurlijk joh, hebben we net echt gemerkt,”¯ zei ik plagend.
“Uitdaging aangenomen.”¯ Bevreemd keek ik Tom aan, wat bedoelde hij daar nou weer mee?
Sarah POV:
Voorzichtig liet ik Bill los en werkte me uit zijn omhelzing.
“Je shirt is nat”¯, zei ik lachend terwijl ik mijn ogen droog wreef.
“Weet ik”¯, grinnikte hij, “gaat het weer?”¯ Het klonk zo schattig dat ik ter plekke kon smelten. Dromerig keek ik hem aan.
“Ja, het gaat weer”¯, zei ik vlug en gaf hem een kusje op zijn wang, “thanks.”¯ Hij pakte mijn hand, onze vingers raakten verstrengelt.
“Laten we naar binnen gaan”¯, zei ik voordat het nog intiemer werd. Ik wilde dolgraag zo met hem buiten blijven staan, maar ik kon het niet.
“Is goed”¯, antwoordde Bill. Hoorde ik teleurstelling in zijn stem? Nee, ik moest het me verbeelden. Dé Bill Kaulitz, een van de meest begeerde jongens van het moment, kon dat niet jammer vinden.
“Back!”¯ riep ik hyper uit. Ik stormde op Evian en Tom af en plofte tussen hen in. Tom legde gelijk zijn hand op mijn heup.
“Hoe hebben jullie het uitgehouden met dat gekrijs daar”¯, vroeg ik verbaasd. Claudia was aan het zingen. Zelfs ik kon het beter en bij mij renden de doven al weg van angst.
“Heel hard aan andere dingen denken”¯, grijnsde Tom.
“Wat voor dingen?”¯ Hij deed zijn befaamde wenkbrauwwiebel.
“Aan jou.”¯
“Aan mij? Ik ben geen ding.”¯
“Gelukkig niet, dat zou nog eens sneu zijn.”¯ Ik rolde geërgerd mijn ogen.
“Tomie?”¯
“Ja?”¯
“Zoek een vriendin.”¯
“Bied jij jezelf aan?”¯
“Nope, kom Ev. dan gaan we weg van die oversekste puber.”¯
“Waarheen, we kunnen niet vluchten van hem.”¯
“Tuurlijk wel Ev. ik heb de perfecte verstopplek.
Ik trok haar overeind, sleurde haar mee naar de bank, plofte neer op Bills schoot en trok Evian boven op die van mij.
“Sarah”¯, kreunde Bill vanonder me, “ik krijg geen lucht.”¯ Ik ging iets verzitten.
“Nu wel?”¯ vroeg ik lief.
“Nu wel ja”¯, antwoordde Bill kinderlijk.
“Yeey.”¯ Ik gaf vlug een kusje op zijn neus.
Reacties:
Aaaahh!
sooo lief en mooi en grappig en leuk gescherven!
Snel verdeer?
xxxxx
aah sarah & Bill zijn nu al een lief stel (L)
@ Tom, moet nou nèt op de meest niet krijgbaarste meisjes zijn XD
<3
Ga je nog door