FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 12

Pov Tom.

Tegen de tijd dat mijn ogen aan het donker waren gewend stond Roxan tegen de dakrand. Ik voelde een rilling over mijn rug gaan. En die was zeker niet van de kou. Ik taste naar haar arm. Waarop ze probeerde nog meer naar achter te gaan. “Roxan alsjeblieft, denk na. Dit is niet de oplossing.”� “Laat me gewoon met rust”� was het enigste wat ze zei. Ik zette een paar stappen achteruit. “Ga gewoon terug op de grond zitten.”� probeerde ik op zo’n kalm mogelijke manier te zeggen terwijl tegelijkertijd de zenuwen door mijn lijf gierden. Tot mijn verwondering liet ze zich op een onzachte manier op de grond vallen. Ik hoorde haar tussen de tranen naar adem snakken. Hoe ze daar zo gebroken zat. Hoe had ik het haar ooit aan kunnen doen. Hoe dom had ik kunnen zijn. Ik had naar Bill moeten luisteren toen hij zei dat het niet waar zou kunnen zijn wat ik gehoord had. Roxan zou nooit vreemd gaan. Hoe stom had ik kunnen zijn. Ik was gewoon met de eerste de beste naar bed gegaan. Zonder nadenken. Ik had haar uitgescholden toen ze mijn kamer binnen was gekomen. Ze had me geduwd en ik had haar geslagen. Midden in haar betraande gezicht. Uit het niets. En dat alles terwijl ik zelf de ‘bad guy’ in het verhaal was.

Ze voelde mijn blik op haar rusten. “Waarom Tom?”� piepte ze. Ik slikte moeizaam. “Ik. Ik weet het niet..”� “Als jij gewoon.. Als wij gewoon.. Dan..”� “Dan was het niet gebeurd. Ik weet het”� zuchtte ik. “Nee dat is niet wat ik bedoelde.”� snikte ze. “sst, het is gebeurd.”� Ik knielde voor haar neer en deed mijn vest rond haar. “Bedankt”� huilde ze nog steeds. Ik zette me voor haar neer en ze trok haar benen op en sloeg haar armen er om heen.
Ik haalde diep adem. “Het is misschien niet het moment, maar wij moeten is praten.”� ze knikte. “Ik weet alleen niet echt waar te beginnen. Naja het was achteraf gezien wel allemaal mijn fout. Ik had je moeten vertrouwen. Je vertrouwde mijn immers ook, wat een wonder is. Je zou mij eigenlijk niet mogen vertrouwen zie je wel.”� “Tom, het..”� onderbrak ze me. “nee sst. Laat me even. Ik wil het je proberen uit te leggen. Het was na school. Paar weken voor we op tour vertrokken. Ik stond op het punt om met Bill naar huis te wandelen. Of beter gezegd naar het skatepleintje maar dat weet je. Naja ik liep dus de schoolpoort uit toen Lisa, je weet wel die vriendin van Bjorn, me ineens na riep ‘lekkere vriendin heb jij, beetje in België met andere jongens rotzooien.’ Ik had me boos omgedraaid en was op haar afgelopen. Bjorn was al bij haar komen staan met zijn stomme rot grijns. ‘zo je hebt het dus nog niet gehoord.’ was het eerste wat hij zei. ‘wat?’ siste ik. ‘Nou dat je lieve vriendinnetje ook in België blijkbaar een leuk vriendtje heeft.’ Ik wist niet wat ik hoorde. ‘Je liegt’ was het enigste wat ik kon zeggen. Bill was me komen wegsleuren voordat ik hem wat had aangedaan. Ik was woest. Ondanks dat Bill bleef zeggen dat het niet waar kon zijn. En dat had ik zelf ook moeten weten. En ja. Uit wraak heb ik dingen gedaan die ik niet had moeten doen. En ik had je zeker niet moeten slaan. Ik was zo boos. Ik begreep niet dat je nog het lef had om zomaar mijn kamer binnen te komen. Maar het spijt me zo, ik was gewoon even mezelf niet meer. En ik weet dat het geen excuus is. En ik verwacht ook niet dat je me zomaar vergeeft. Maar ik ben in ieder geval wel blij dat je weet hoe het echt gegaan is. Het wil nog niet zeggen dat je mij geloof maar je mag het aan Bill gaan vragen. Hij zal alles bevestigen. Maar het spijt me dus enorm..”�

Het was even stil. “oké, ik heb het gehoord en ik weet inderdaad niet of ik het moeten geloven.”� prevelde ze. “begrijp ik. Maar denk er alsjeblieft gewoon even over na. Als je wilt. Als het lukt. Ik hoop gewoon dat ik je ooit terug aan kan kijken zonder dood te moeten gaan van schuldgevoel.”� Ik voelde mijn ogen natter worden. Ik probeerde niet te huilen toen ze me bleef aanstaren. Een flits gevolgd door een donderslag lichte voor een seconde heel het dak op en voordat ik het wist stond ze recht en liet mijn vest op mijn schoot vallen. “bedankt”� wat het laatste wat ze zei voordat ze terug naar binnen verdween. Ik liet me achterover op de koude grond vallen. Wachtend tot de eerste regendruppels mijn gezicht zouden raken.

Come up to meet you, tell you I'm sorry
You don't know how lovely you are.
I had to find you, tell you I need you,
Tell you I set you apart.
Tell me your secrets and ask me your questions,
Oh lets go back to the start.

Cold play - the scientist
http://www.youtube.com/watch?v=pXRtW8xSZiQ

Reacties: