FanFic.nl

Stand Alones

Ishmael [Bill]

Voor de wedstrijd op het THH forum.
Thema: literatuur.
Omdat ik niet goed wist hoe ik aan deze opgave moest beginnen, heb ik inspiratie geleend bij een paar van de grootste meesterwerken uit de wereldliteratuur. Die zinnen staan cursief gedrukt.

Het licht is zacht en warm. Zonlicht zoals hij het zich herinnert uit vervlogen zomers. Geen zorgen. Een hoofd dat zo kalm aanvoelt dat het een paar minuten duurt voor hij beseft dat hij wakker is. Ogen open, een strakblauwe hemel kijkt terug. Lange grashalmen torenen boven hem uit als een woud uit legenden. Hij zou hier wel eeuwig kunnen blijven liggen.
Voorzichtig beweegt hij de vingers van zijn rechterhand, dan zijn linker. Losse, droge aarde. Gras, platgedrukt in de vorm van zijn lichaam. Eén hand omhoog, naar zijn voorhoofd om een paar zwarte lokken uit zijn ogen te vegen. Geen enkele gedachte aan hoe hij hier is gekomen en hoe lang hij heeft geslapen, alleen-
‘Waar ben ik?’ Hij prevelt de vraag omhoog, naar de toppen van de fluisterende halmen om hem heen. De wind zingt, maar als die hem al een antwoord probeert te geven, is het in een taal die hij niet begrijpt. Hij duwt zich overeind op zijn ellebogen, de mouwen van een wijd wit hemd vallen om zijn polsen. Bij zijn magere schouders glijdt de stof bijna van hem af.
‘Waar ben ik?’ Luider dit keer, naar de wereld om hem heen. En ergens uit de vreemde oase komt een antwoord. Veel dichter dan verwacht.
‘Waar je maar wilt.’ Hij kijkt om zich heen, de stem kwam van zijn linkerkant. Hij ritst met zijn wijsvinger langs het groene gordijn maar opent het nog niet.
‘Is dit een droom?’ Hij kijkt weer omhoog. ‘Ik denk het wel. Een vreemde, levensechte droom met open ogen. Ik denk dat ik dat wil.’
‘Leven en dromen is niet zo’n groot verschil.’ De stem wordt dit keer vergezeld door een hand, vier vingers en een duim die achter het gordijn vandaan komen en de grashalmen opzij duwen. Groene ogen.

"We live, as we dream - alone." (Joseph Conrad - Heart of Darkness)

‘Dus dit is een droom?’
‘Een levende droom, om precies te zijn. Dat is toch wat je wilde?’ De jongen met de groene ogen gaat staan en steekt zijn hand uit, hij laat zich overeind helpen. In het gras rekken twee liggende jongensvormen zich nog een laatste keer uit wanneer de halmen voorzichtig bijkomen van de druk en zich weer oprichten.
‘Ik ben Bill,’ zegt de jongen met het zwarte haar. De andere laat zijn hand los maar antwoordt niet, gebaart dan met zijn hoofd en begint te wandelen. Bill volgt, de aarde en het gras voelen fris onder zijn voetzolen
‘Heb jij een naam?’ vraagt Bill. De jongen loopt door, werpt een blik over zijn schouder.

“Call me Ishmael”� (Herman Melville - Moby Dick)

‘Het is hier mooi,’ zegt Bill nadat ze een tijd zwijgend naast elkaar hebben gelopen. Die tijd kan een uur, een dag of een mensenleven zijn. Besef is hier niet.
‘Dat mag ik hopen. Het is jouw droom, jouw verbeelding,’ antwoordt Ishmael. ‘Het zou jammer zijn als je droomde van iets dat je niet mooi vond.’
‘Nachtmerries zijn niet mooi,’ mompelt Bill. Hij sluit zijn ogen en streelt met zijn vingers over de toppen van het lange gras. ‘En daarmee bedoel ik niet dat dit een nachtmerrie is, het is gewoon een voorbeeld.’
‘Nachtmerries jagen angst aan,’ verbetert Ishmael. ‘Daarom zijn ze niet minder mooi dan een droom.’
‘Kan angst dan schoonheid bevatten?’
‘Als ze voortvloeit uit verbeelding wel, ja.’
‘Waarom dan?’ Ishmael glimlacht en strekt zijn vingers uit naar die van Bill, gaat heel zacht met zijn duim langs diens pols.

“Imagination is at the root of much that passes for love.”� (Gilbert Parker - The Trespasser)

De zon zakt lager aan de horizon, haar licht wordt zwaar en diep oranje.
‘Ga hier even zitten,’ wijst Ishmael. Ze zijn het lange gras uit en staan met hun blote voeten op een gladde zandplaat. Twee meter verder valt de wereld in een loodrechte afgrond naar beneden, en in de duizelingwekkende diepte strekken wouden, graslanden en rivieren zich verder uit dan ze kunnen zien.
‘Waar stopt het?’ vraagt Bill ademloos.
‘Nergens. Dit is een wereld zonder wetten of grenzen. Je moet er alleen in geloven,’ antwoordt Ishmael.
‘Ik geloof erin.’
‘Zoals in liefde?’
‘Zoals in liefde.’
Bill laat zich door zijn knieën zakken en gaat voorzichtig zitten. De ondergrond voelt warm aan. Met zijn armen om zijn benen geslagen volgt hij de weg die de laatste stralen afleggen langs de rand van de wereld. Ishmael gaat in dezelfde houding naast hem zitten, nauwelijks een ademtocht tussen hen in. Over de brandende zonsondergang buigen ze zich naar elkaar toe tot mond en mond elkaar verwelkomen.

“The sound of a kiss is not as loud as that of a cannon, but its echo lasts a deal longer.”� (Oliver Wendell Holmes - The Professor at the Breakfast Table)

De maan neemt de taak van de zon over, samen met een paar duizend sterren. Waarschijnlijk hebben ze allemaal een naam, maar dat is vannacht van geen belang. Bill laat zich achterover zakken in het zand en vouwt zijn armen onder zijn hoofd. Ishmaels warmte vouwt zich om hem heen.
‘Ga maar slapen.’
‘Hoor je wel te slapen in een droom?’
‘Het was een erg lange droom, je bent ongetwijfeld moe. En wie weet wat voor wonderen je zal zien in de droom van een droom?’
‘Ga jij niet slapen, Ishmael?’ Hij schudt zijn hoofd.
‘Ik waak over je. Geen zorgen.’
‘Goedenacht, Ishmael.’ Ishmael buigt zich voorover en drukt zijn lippen op het voorhoofd van de wegzinkende jongen.

"Good night, sweet prince, and flights of angels sing thee to thy rest." (William Shakespeare - Hamlet)

Reacties: