FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[13] Bill - Doubts

Zachtjes glijden Toms handen over mijn lichaam. Ergens in mijn achterhoofd schreeuwt nog wel een stemmetje: “Hij is verliefd op je! Hij is verliefd op je! Dit is niet slim!”�, maar ik duw dat stemmetje gewoon weg. Ik heb nooit beweerd dat ik slim ben en dit voelt veel te fijn om het te laten verpesten door mijn stomme alter ego’s.
Het eelt op zijn vingertoppen van het vele gitaarspelen strijkt over mijn huid. Er gaat een vreemde rilling door me heen, een rilling die niets te maken heeft met het prettige gevoel van de koele kokosmelk. Ik slik en onderdruk de volgende rilling die langs mijn ruggengraat wil kruipen. Dat was niet goed. Dat was helemaal niet goed.
Dan haalt Tom zijn handen weg en mompelt: ‘Goed zo?’
‘Ja!’ Klonk dat iets té enthousiast? Ik schiet overeind en probeer mijn stem vrolijk te laten klinken: ‘En nu mag jij gaan liggen!’
Zonder Tom aan te kijken schiet ik weer in mijn jeans, besef dan dat ik het ontzettend warm heb en schop mijn T-shirt opzij. ‘Blablabla, het is hier warm,’ doe ik opgewekt.
Tom kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘En daarnet smeekte je nog om mijn vest?’
Ik haal mijn schouders op en lach, wens ergens in mijn achterhoofd dat het niet té fake klinkt. ‘Je hebt me opgewarmd.’
‘Dat klinkt fout,’ flapt Tom eruit. Ik steek mijn tong naar hem uit en wijs met een streng gezicht dan op de bank. ‘Ja baas,’ mompelt Tom. Voor het eerst verschijnt een lachje om zijn lippen. Hij trekt zijn tweepersoonstent - ik bedoel T-shirt - over zijn hoofd; zijn pet komt helemaal scheef tevoorschijn en ik moet giechelen, sla dan mijn hand voor mijn mond. Oh mijn God, wat klonk dat dom.
Dan maakt hij zijn riem los, schopt zijn jeans uit en draait zich aarzelend even naar me om. Zijn dreadlocks zwieren om zijn blote schouders, dan zie ik een stukje van zijn gebruinde borstkas. Hij ziet er goed uit. Héél erg goed.
Ho.
Wacht.
Terugspoelen!
Dat. Dacht. Ik. Echt. Niet. Over. Mijn. Broer.
No. Way.
Tom ploft op de bank en legt zijn hoofd op zijn armen. Ik merk dat ik tril, niet van de kou maar van iets anders. Iets anders waar ik niet aan wil denken. Snel gris ik de fles kokosmelk van tafel, ga precies zo zitten als hij net bij mij en doe wat van de kokosmelk op mijn handen. En nu ervoor zorgen dat ik hem niet krab met mijn nagels, want dat gebeurt me nog wel eens.
Voorzichtig leg ik mijn handen op zijn rug. Hij zucht zachtjes en ik weet dat het niet vanwege de kou is, maar vanwege mij. Vanwege mij.
Ik bijt hard op de binnenkant van mijn wang om de stemmetjes in mijn achterhoofd te kunnen negeren, duw dan voorzichtig de dreadlocks van Toms schouders en houd even stil. Dan laat ik mijn handen zachtjes over zijn schouderbladen glijden. Zijn huid is glad, zacht, voelt prettig aan onder mijn vingers. Ik sluit mijn ogen en begin hem zachtjes te masseren.
Op tour doen we dit welke week, dan sluiten we onszelf op in één van onze hotelkamers en dimmen alle lichten. Ja, heel romantisch. Alsjeblieft zeg. Het helpt om te ontspannen, tour staat gelijk aan hectiek de hele dag door. En tegelijk hebben we dan de tijd om met elkaar te praten, over méér dan “Tom, waar heb je mijn eyeliner gelaten”�, of “Bill, blijf nou eens van de ketchup af!”�
Eigenlijk hebben we dit ritueel altijd heel normaal gevonden. We zijn een tweeling, we zijn nu eenmaal close. Hoe vaak hebben we niet in hetzelfde bed geslapen? Hoe vaak hebben we niet hetzelfde gedroomd? Hoe vaak hebben we niet samen de badkamer bezet? Hij de wc, ik de douche, of andersom. Of hij de douche en ik de spiegel, dat kwam ook behoorlijk vaak voor. Of moet ik het anders zeggen: we hebben elkaar vaak genoeg naakt gezien zonder daar iets over te denken.
Maar nu?
Kunnen we dat nu nog? Wetende dat hij verliefd is op mij, ik niet op hem, en dat we een tweeling zijn? Zijn we dat nog wel? Ja, de bloedband blijft hetzelfde, daar kunnen we niets aan veranderen. Maar het tweeling-zijn bestaat uit meer dan een bloedband alleen.
Ik zucht en wrijf over Toms benen. Vroeger was dit zo normaal. Vroeger hoefde ik hier niet over te piekeren. Nu hamert mijn hart in mijn keel en blijft mijn brein rondjes draaien. Wat denkt hij nu? Denkt hij aan mij? Op wat voor maní­ér denkt hij aan mij?
‘Bill!’ roept Tom plotseling. Ik schrik op en mijn handen verstijven voor een milliseconde op zijn huid. ‘Pas op met die nagels van je,’ mompelt hij en ontspant weer. Ik kan niet meer ontspannen, ik ben net een springveer. En niet op de positieve, hyperkinetische manier die normaal gesproken op mij van toepassing is. Ik sta op ontploffen. Tegenstrijdige gedachten vechten om voorrang in mijn hoofd, ik word er gek van. Vroeg of laat knal ik uit elkaar van alle twijfels.
Daarnet dacht ik heel eventjes dat ik Tom knap vond.
Daarnet dacht ik heel eventjes dat ik Tom léíºk vond.
Maar dat kan niet. Dat mag niet. Dat is een illusie, een waanbeeld; ik maak mezelf iets wijs omdat ik Tom geen pijn wil doen. Want de makkelijkste manier om Tom geen pijn te doen is ook van hem houden, op dezelfde zieke, verboden, onmogelijke manier. En mijn brein is goed in het vinden van manieren om Tom geen pijn te doen, ik heb jarenlange ervaring. Achttien jaar, om precies te zijn.
‘Waar denk je aan?’ hoor ik dan zijn zachte stem. Hij draait zich op zijn rug en kijkt me aan met de blik die ik ondertussen zo goed ken. Een mix tussen verlangen en spijt.
Ik sla mijn ogen neer en klim over zijn benen heen van de bank. Waar is mijn T-shirt? Ik voel me plotseling kwetsbaar zonder mijn shirt en trek de stof vlug over mijn hoofd. Tom wacht nog steeds op antwoord, dus ik draai me naar hem om en zeg quasivrolijk: ‘Ik zat net te denk dat ik klaar was. Ja toch?’
Tom maakt een “uhuh”�-geluidje, maar blijft me aankijken. Plotseling besef ik nog iets anders. Vóór ik wist wat er met hem aan de hand was, wenste ik dat hij me een keertje weer aankeek. Nu weet ik wat er aan de hand is en ik wens dat hij ophoudt met naar me staren. Is dat niet komisch?
Ik kan er alleen niet om lachen.


Message4Nadezh: Ik heb het deel gepost, sorry als dat niet mocht.

Reacties: