FanFic.nl

This is the end. [SA]

This is the end. [SA]

Ik zak langs de deurpost naar beneden en verstop mijn huilend gezicht achter mijn handen. Dit was nu al het vijfde concert op rij dat ik verprutste. David had me nog maar net een serieuze uitbrander gegeven, maar dat was wel het minste van mijn zorgen. Ik stel de fans teleur, de bandleden, maar vooral mezelf. Ik had me nog zo voorgenomen mijn problemen voor mezelf te houden en de tour er niet onder te laten lijden, maar ik kan niet meer. Ik ben op. Doodmoe. Moe gestreden. Ik moet hier weg zien te komen, voor ik helemaal weggekwijnd ben. Ik sta langzaam recht en loop naar de wastafel. Ik durf niet in de spiegel te kijken. Bang voor wat me te wachten staat. Wanneer mijn blik dan toch op mijn spiegelbeeld valt, is het resultaat nog erger dan verwacht. Spierwit gezicht, rode vlekken van het huilen op mijn wangen, uitgelopen make-up en mijn ogen staan dof en leeg. Is dit hoopje miserie echt Bill Kaulitz? Bij het denken van mijn naam, schiet er een koude rilling doorheen mijn rug. Bill Kaulitz. Dé Bill Kaulitz. Haast automatisch hoor ik het gegil van fans, zie ik de flitsen en camera’s rondom me. De buitenwereld zal nooit mijn ware ik kennen. De buitenwereld mí g nooit mijn ware ik kennen. De buitenwereld mag nooit merken dat ook ik met problemen kamp. Ik moet de vrolijke Bill spelen, doen alsof mijn leven perfect is. Ik moet de fans gelukkig houden. Maar wordt er ooit aan mij gedacht? Wordt er ooit rekening gehouden met hoe ik me voel? Ik laat mijn ogen mijn spiegelbeeld onderzoeken. Ik voel me rot. Kan de druk van de platenmaatschappij niet meer aan. Kan Davids gedrag niet meer aan. Optredens plezieren met niet meer. De fans maken me wild. Er rest ons niets meer van privacy. De maatschappij dringt haar willetje op over onze stijl en muziekstijl. En dan heb ik het nog niet over de zogenaamde ‘energiepilletjes’, die ze me laten nemen. Ze zuigen al de levensvreugde uit me, laten me loom en verslagen achter. Ze hebben alles behalve het gewenste effect. Ik weet niet hoelang ik dit spelletje nog vol ga houden. De pillen putten me uit, net zoals de optredens, handtekeningensessies, opnames, interviews en horde fans en journalisten die ons achtervolgen. Ik moet nu een beslissing nemen, voor het te laat is.

Met slome pas strompel ik de kleedkamer binnen. De andere jongens zijn er nog steeds, alsof ze voelen dat ik wat te vertellen heb. Ik zak neer in één van de zeteltjes en wrijf ruw over mijn slapen. Een lange stilte valt. Ik dring mijn tranen weg en haal enkele keren diep adem. Wanneer ik mijn ogen opsla, draait de kamer om me heen en snel sluit ik voor een minuut, die eeuwig lijkt te duren, mijn ogen. “Bill?”� Toms stem dringt fluisterend mijn oren binnen en ik schud zachtjes mijn hoofd. Hoe moest ik mijn besluit nu in godsnaam aan hen vertellen? De zachte hand op mijn schouder, afkomstig van mijn allerliefste broertje, maakt mijn beslissing nog moeilijker. Ik ga hem kwetsen. Ik ga hem, Georg en Gustav kwetsen. Maar ik wéét dat het zo niet verder kan, dat ik eronder lijd en er geen andere uitweg meer bestaat. Ik leg mijn hand op die van Tom en open langzaam mijn ogen. Een waterval aan tranen volgt. “Gaat het wel?”� vraagt Georg bezorgd. Schokkend shud ik mijn hoofd en staar naar mijn handen. “Ik weet dat David je hard aangepakt heeft, maar je kent hem, Bill. Die draait heus wel bij.”� Probeert Gustav me te troosten. Maar Davids woorden hebben hier echt niet voor gezorgd. Weer schud ik mijn hoofd en probeer, eindelijk, mijn uitleg onder woorden te krijgen. “Het is altijd mijn droom geweest beroemd te worden, van mijn hobby mijn beroep te maken. En dat heb ik altijd met jullie gewild.. Ik ben dan ook ongelooflijk dankbaar dat wij deze kans gekregen hebben.”� Ik kijk mijn medebandleden én beste vrienden één voor één aan. “Maar..”� Ik zucht even en weet mezelf te vermannen. “Ik kan het niet meer aan. De druk, de paparrazzi. Het wordt me allemaal te veel.”� De blik in hun ogen laat blijken dat ze het niet snappen of wí­llen snappen. Weer kijk ik hen één voor één aan, terwijl ik mijn uitleg vervolg. “Ik heb de mooiste momenten van mijn leven beleefd met jullie. Ik had nooit durven dromen ooit zover te raken. Maar het is genoeg geweest nu voor mij. Ik kwijn langzaam maar zeker weg onder deze druk.”� Met de rug van mijn hand wrijf ik de tranen van mijn wangen, neem diep adem en neem mijn besluit: “Ik stop met Tokio Hotel.”� Na deze woorden sta ik recht, kijk nog een laatste maal naar mijn exbandleden en wandel het gebouw uit. Mijn droom achterlatend. Het voelt alsof er een last van mijn schouders valt en eenmaal ik de buitenlucht opsnuif, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. De eerste, welgemeende glimlach na twee maanden van touren.

Reacties: