FanFic.nl

Locked Up

Swimming pools and food keys

Suki PoV;
“Ik duik wel.”� zeg ik, trap mijn sneakers uit en trek dan mijn trui over mijn hoofd. Ik heb honger, en ik doe alles voor eten. Zelfs duiken in een zwembad, dat volgens Tom ‘koud’ is. Maar Tom vindt alles koud, dus zo erg zal het dan wel niet zijn.
Ik krom mijn tenen om de rand en duw me dan af. Met een plons beland ik in het water. Meteen verstijft alles in mij. Mijn benen verkrampen en mijn hoofd krijgt een slag van een voorhamer. Alles om me heen tolt terwijl ik naar beneden probeer te zwemmen. Mijn armen luisteren en trekken me door het water heen. Kleine luchtbelletjes verlaten mijn mond terwijl ik mijn ogen tot spleetjes doe omdat er een veel te hoge concentratie chloor in het water zit.
Mijn handen botsen tegen iets hards. De grond! Ik heb de grond bereikt. En ik voel hoe ik steeds minder zuurstof in mijn longen heb, dus begin ik op topsnelheid de grond af te tasten. Waar is die godverdomse sleutel?
Mijn vingertoppen gaan over metaal. Koud metaal. Roestig metaal.
Metaal van een sleutel!
Ik klem er mijn beide handen omheen, en zet mijn voeten op de grond. Uit alle macht begin ik eraan te sleuren, maar het geeft niet mee. Ik pers mijn vingers er verder onder en wrik het ding los van de grond.
Mijn hoofd begint te suizen, en ik hoor geroep boven het oppervlak. Ik voel hoe mijn hartslag door mijn lichaam gonst, hoe mijn bloed trager en trager door mijn aderen circuleert.
Ik duw me af tegen de grond en klief door het water. Met het nodige opvliegende water kom ik boven het oppervlak, net niet lang genoeg om adem te halen. Dan zink ik weer in het water weg. Twee handen klemmen zich om mijn polsen, maar op hetzelfde moment klemt iets anders om mijn enkels. En dat allemaal terwijl ik mijn laatste zuurstof uitblaas.
Ik word ook nog bij mijn heupen gepakt, en uiteindelijk op de rand getrokken. Ik hoest een half zwembad aan water uit en klem mijn armen dan om de eerste de beste persoon. Het is Tom. Hij legt voorzichtig zijn armen om me heen en laat dan zijn vest over mijn armen zakken. Ik duw me rillend tegen hem aan, terwijl ik nog steeds water ophoest. Hij wrijft over mijn rug en houdt me stevig tegen zich aan, terwijl de anderen zich in een kringetje rond ons heen zetten. Nadezh knielt naast me neer en veegt voorzichtig mijn haar uit mijn gezicht.
“Heb je hem?”�
Ik open krampachtig mijn handen, de sleutel glipt uit mijn handen en valt bij Toms voeten op de grond.
“Je bent een held.”� fluistert hij in mijn oor en drukt een kusje op mijn wang, om daarna zijn hoofd tegen dat van mij te leggen.

Met enkel een fikse verkoudheid en hoofdpijn heb ik het nog vrij goed getroffen. Ik had dood kunnen zijn, of onderkoeld. Of ik had de sleutel niet gehad, en konden we nu geen eten hebben. Wat voor hel zou dat dan zijn?
We zijn nu op zoek naar droge kleren voor mij en de kamer met eten voor mij. En de anderen natuurlijk. Ik heb nog steeds Toms vest aan, want die is heerlijk warm. Hij loopt rond in zijn T-shirt, en dat vind ik niet erg. Hij heeft nog steeds de meest sexy armen van alle jongens, hoewel Taylor toch al aardig in de buurt komt.
Een grijns vormt zich om mijn lippen. Eigenlijk is dit alles gewoon helemaal geweldig.
“Deze deur is op slot. Zou het deze niet kunnen zijn dan?”� Het is Pete, die zijn schouder tegen een deur aanramt. Dorien probeert het op de normale manier - met de klink- maar hij is wel degelijk op slot. Dus zet ik een stap dichterbij, haal de sleutel uit mijn zak en wring die in het slot. Hij past. Mijn hart nestelt zich in mijn keel terwijl ik hem omdraai in het sleutelgat.
Een metaalachtig geratel, een klik en een doffe dreun. De deur zwaait open en ik val naar binnen. Meteen volgen de anderen.
Nadezh tast over de muur naar een lichtschakelaar, Nicole knippert wild om haar ogen te laten wennen aan het donker.
En dan schiet het licht aan.
Het is vreselijk fel en verblindt ons voor enkele seconden. Dan is Tom de eerste die de stilte verbreekt.
“Er is hier niets!”�
Dorien speurt kritisch de omgeving af, Pete rolt met zijn ogen en laat zich op de grond vallen. Er kan toch niet niets zijn? Anders zou X niet zo’n drama maken voor die sleutel. Er móet dus iets zijn. Maar wat, en vooral waar? Nee, vooral ‘hoe lang gaat het nog duren voor we het vinden en kunnen eten?’.
“Volgens mij zit hier ergens iets verborgen. Ik weet niet wat, en nog minder waar, maar er moet í­ets zijn.”� mompelt Dorien na een tijdje en laat haar hand over de muur gaan. Alsof dat werkt, dat is alleen maar in films.
Tom zet zich op zijn knieën en laat zich dan op zijn kont vallen. Ik stap naar hem toe en ga naast hem zitten. Ik heb honger, ik heb het koud, en ik heb geen zin in raadsels en geheime plekken.
Ik heb zin in eten.
Ik heb zin in kaas.
“Zou er niet ergens een knop of zo zijn?”� vraagt Dorien, meer tegen zichzelf. Ze zoekt elke oneffenheid in de muur op, duwt haar vinger erin of laat haar nagel erin krassen. Niets.
“Misschien kijk jij teveel films.”� mompelt Pete, wat hij moet bekopen met een nijdige blik en een waarschuwende vuist hoog in de lucht. Hij krimpt ter plekke ineen en verstopt zijn hoofd in zijn armen.
Wat een watje!

Laatste deel Locked Up voor laijk
3 weken, min of meer.

This one is for all my housemates in the Dekkers Mansion.
Dit weekend was echt ontzettend dé lol van de eeuw.

Reacties: