Hoofdcategorieën
Home » Twilight » A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed] » Chapter 31 - Don't leave us!
A big familie with a lot of Secrets & Magic[Twilight, Charmed]
Chapter 31 - Don't leave us!
Saskia POV:
Ik stond met Stacey in mijn armen. Ze was zo verschrikkelijk lief! Ze leek veel op Alec en hij zei dat ze veel op mij leek. Dan leek ze dus op ons beide. Iedereen was haar aan het bewonderen. Mijn oog viel op Brooke. Jemig, ze zag er zelfs belabert uit. Emmett zat naast haar met Melody op zijn arm. 2 tellen later zag ik Emmett tegen haar praten en Carlisle ook. Was ze wakker geworden? Toen ging ze recht op zitten. Ik gaf Stacey aan Alice en rende naar Brooke toe.
“Brooke!!!”ť gilde ik en gaf haar een knuffel.
“Sas! Alles goed met je?”ť vroeg ze mij. Ik wilde antwoord geven maar we vlogen alle twee naar de andere kant van de kamer toe door een ontploffing. Shit! Niet nu! Brooke en ik schoten in de stress, atlhans ik schoot in de stress.
“Iedereen wegwezen! Ga naar ons huis Emmett! Neem iedereen mee! Alsjeblieft luister naar me! Lidewij! We hebben je hulp nodig!”ť gilde Brooke.
“Jullie gaan eraan!”ť gromde Belthazor. Ik stond even als versteend Brooke trok me mee naar de keuken waar Lidewij stond. Lidewij duwde er 2 flesjes in mijn handen. He, wat? Waar voor? Ow wacht. Tegen meneer klootviool. Brooke ging voorop, zij kende zijn strategie en het beviel me niet. Ik ging naast haar lopen en Lidewij bleef achter ons.
“Brooke. Ik ben bang!”ť piepte Lidewij.
“Het komt allemaal goed. Blijf gewoon achter me staan en als ik ja zeg gooi je dat drankje naar hem toe.”ť Fluisterde ze. Grommend kwam Belthazor aangestampt.
“NU!!”ť gilde Brooke. We gooiden het drankje en hij begon te verdwijnen. Op dat moment zagen we Edward achter hem staan. Wat deed hij nou weer hier? Hij zal ook 1 keer luisteren! Belthazor merkte hem nu ook op. Shit. Belthazor gooide een energybal naar Edward toe, en Edward wist niet wat hem overkwam. Ik schreeuwde met mijn gedachten naar hem, maar hij reageerde niet.
“Nee!!!!”ť gilde Brooke en rende naar Edward toe, voor ik haar kon tegen houden. Ze duwde Edward opzij en werd daardoor zelf geraakt. Brooke vloog door iedere muur heen in verdween uit het zicht.
“BROOKE!!!”ť Riepen Edward, Lidewij en ik tegelijk. Ik kon niet achter haar aan. Belthazor stond nog altijd hier. Nu werd ik echt goed boos en begon met vuur te schieten.
“VERDWIJN STOM DING!!!”ť Schreeuwde ik naar hem toe. Ik dreef hem naar buiten, en hij smolt langzaam weg. Ik kon alleen niet zeggen of hij ooit nog terug zou komen, of niet. Door al het geschreeuw was iedereen terug gekomen. Emmett was er als eerste. Ik stond nog steeds na te trillen.
“Waar is ze?”ť vroeg hij bezorgd. Ik reageerde helemaal niet en Lidewij ook niet, maar zij rende naar het gat en zo naar buiten. Emmett rende achter haar aan. Daarna begonnen we allemaal te zoeken. En ik? Ik was gaan zitten waar ik zat. Dit was echt veel en veelste veel voor vlak NA een bevalling. Alec kwam naast me staan en tilde me op. Hij zei of vroeg niets, hij trooste me alleen. Esme hield Melody en Stacey bezig. Jemig, ligt het aan mij? Of is Stacey nu al groter dan Melody? Van buiten kreeg ik niets mee, totdat Carlisle helemaal in paniek binnen kwam. Achter hem liep Emmett, met Brooke in zijn armen. Meteen sprong ik op. Ze zag er, nog al, ik kon het word niet denken, ik WILDE er niet aan denken. Want dat kon niet waar zijn. De Halliweill’s waren ijzersterk, en gingen niet dood, niet op deze manier. Ze rende door naar boven en ik stond als versteend. Niet veel later kwam Emmett beneden om helemaal in paniek Leo, Wyatt en Chris op te halen. Alec en Nick pakten me vast en zette mij tussen hen in op de bank. Ze legde allebei een arm om mij heen en probeerde mij te troosten. Ik zat als een knikkebol tussen hun in. Carlisle kwam beneden met Leo, Wyatt en Chris, maar geen Brooke en Emmett.
“Ze ligt in een coma. We kunnen deze keer niets voor haar doen.”ť Zei Carlisle verdrietig. WAT!!!! Nee, dat kon niet! We konden toch wel iets doen! Dat moest! Ik begon kei hard te huilen. Ik had niet eens door dat Alec Stacey in zijn armen geduwd kreeg door Alice. Hij trok me tegen zich aan. Ik begon steeds harder te huilen. Ik stond op en liep naar Wyatt en Chris, die ook stonden te huilen en gaf hun een knuffel.
“Dit komt toch wel goed hé? Daar zorgen we met zijn allen voor toch?”ť Vroeg ik, met een trillende stem aan hen.
“Dat moet gewoon. We weten het zelf nu ook niet allemaal, maar we geven de moed niet op hé? Dat zou ze nooit gewild hebben.”ť Zei Wyatt. Die woorden troosten mij maar een klein beetje. Langzaam liep ik weer terug naar de bank. Ik nam Stacey van Alec over en wiegde haar heen en weer.
Emmett week nooit van Brooke’s zijde af. Als ik niet in de spreukenboeken verdiept zat, dan zat ik bij hem. Wyatt, Chris, Leo, Lidewij en ik zochten een spreuk waar we Brooke mee konden helpen, maar we konden niets vinden, helemaal niets. Ik gaf de moed op en dat deed Emmett ook. Ik zat beneden met Stacey in mijn armen. Ze groeide echt sneller dan een normaal mens, dat had Carlisle ook al geconcludeerd. Ze zo op dit moment voor een 1 jarige door kunnen gaan, terwijl ze net een week oud was. Ik hoorde iemand naar beneden komen.
“Carlisle!”ť Riep Emmett. We keken hem allemaal verbaasd aan. Carlisle liep meteen naar hem toe en 2 tellen later gingen ze naar buiten. Een paar tellen later kwamen ze weer binnen. Emmett keek echt heel serieus en ik rende achter hun aan naar boven. Emmett kusde Brooke eerst en daarna beet hij haar. Al snel liet hij haar weer los.
“Gatsie. Ik moet zeggen, ik heb lekkerder op.”ť Zei hij droog. Ik moest lachen. Emmett ging weer naast haar zitten ik ik ging naast hem staan. Ondertussen stond iedereen gespannen in de kamer. We wachtde wel 24 uur, en nog gebeurde er niets. Emmett begon te huilen, en daardoor begon ik ook te huilen.
“Het is ook allemaal mijn schuld.”ť Snikte Edward.
“Pardon?”ť vroeg Emmett. O ow, dit zal niet goed gaan.
“Als ik niet zo eigenwijs was geweest, had ze mij nooit aan de kant geduwd en had ze nu niet zo gelegen.”ť Snikte Edward. Ik werd ook weer boos op hem. En Emmett werd woedend.
“WAT!?”ť gilde hij boos. En voor iemand het had zien aan komen, had Emmett Edward een trap gegeven. Edward vlogg naar buiten en Emmett rende er achteraan. Ik ging op Brooke’s voeteneinde zitten en begon te huilen. Opeens hoorde ik Brooke’s stem. Ik werd gek. Dit kan niet. Brooke is dood.
“He, Sas. Mafkees, waarom huil je?”ť vroeg ze.
“Om jou Brooke. Je bent dood en nou ben ik al met je geest aan het praten of ik word knettergek.”ť Snikte ik.
“Ik dood? Ben je helemaal van de pot gepleurd?”ť vroeg Brooke verbaasd.
“Nou wat een taal voor een geest.”ť Mompelde Nick. Ik voelde mezelf zweven. O! Ze was echt niet dood! Brooke stond vrolijk op.
“Een geest heeft haar krachten niet meer en dan zou er in dat bed een levenloos lijk liggen.”ť Mopperde ze en liet ons weer omlaag. Ik rende meteen naar haar toe en knuffelde haar bijna dood.
“Oh Brooke!!! Doe me dat echt nooit meer aan en Emmett al helmaal niet!”ť zei ik een beetje boos. Brooke gaf iedereen een knuffel.
“Waar zij Emmett en Edward eigenlijk?”ť vroeg ze verbaast.
“Oh die zijn aan het knokken omdat Edward niet luisterde en jij daardoor een week in coma hebt gelegen.”ť Zei Carlisle.
“Pardon?”ť vroeg Brooke.
“Emmett denkt dat je dood bent.”ť Zei Esmée verdrietig.
“Oh dat dacht ik niet.”ť Zei Brooke en spong het raam uit. Ik sprong meteen achter haar aan. En de rest ook. Esme en Rose bleven achter voor Stacey en Melody. Jemig, om ze te vinden hoefde we alleen maar een pad der vernielingen te volgen. Op de open plek stonden Emmett en Edward te vechten. Brooke haalde diep adem en begon te schreeuwen.
“EMMETT MCCARTHY CULLEN! ZO GEDRAAG JE JE NIET TEGEN JE BROER!!”ť gilde Brooke. Ze liet hun allebei vliegen en zetten hun daarna weer teug op aarde. Emmett rende meteen naar haar toe en tilde haar op en zoende haar. Ik luisterde niet meer, maar keek nogal boos naar Edward. Brooke stond nu met hem te praten. Hij ging alweer op zijn knietjes. Ik draaide me op en rende terug naar huis.
“Zo, dat ook weer gehad. Ik hoop echt dat alles nu eindelijk een keer normaal gaat.”ť Zuchde ik. Ik liep naar Rose en pakte Stacey op.
“Mama blij?”ť Vroeg ze. Ik keek haar verbaasd aan. Rose en Esme stonden te stralen. Langzam drong het echt tot mee door.
“Ja, Mama blij.”ť Zei ik lachend. Achter me hoorde ik iedereen binnen komen. Brooke stormde meteen naar mij toe.
“Wat een engeltje!”ť Zei ze blij.
“Ze heeft net haar eerste woordjes gezegt!”ť Riep ik van blijdschap. Meteen stonden ook Alec, Nick en Jane om mij heen.
“Wat zij ze?”ť Vroeg Alec.
“Mama en papa blij?”ť Vroeg Stacey nu.
“Naja, dat dus alleen dan geen papa er bij.”ť Ik was echt zo vrolijk.
“Ja, mama en papa heel erg blij!”ť Zei Alec en daarna zoende hij mij. Ik lachde. Ik draaide me om en zag Alice, Nick en Brooke fluisteren met elkaar en ze wezen ook naar ons toe. Dit kan niet veel goeds beloven.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.