FanFic.nl

The vampire games

5. My horrible day :|

Daar zat ik dan, helemaal alleen op mijn slaapkamer.
Vandaag was echt rampzalig. En niet z’n klein beetje ook. Eigenlijk begon het nog wel goed. Het was een zonnige dag met soms een licht briesje. Heerlijk wou ik gaan genieten van de zon in het park. Ik vond het een mooi park, het was het mooiste wat we hadden in district 7. Alles was nieuw en je rook vaak de geur van net gemaaid gras. Eerst zat ik nog vrolijk op het bankje en wachtte rustig op Alec. Erg lang had ik zitten wachtten, maar hij kwam helemaal niet. teleurgesteld had ik maar naar de vogels geluisterd en genoten van de zon. Op het moment dat ik weg wou gaan voelde ik een druppel op mijn hoofd vallen. Snel rende ik naar huis, maar het had geen zin. Nog steeds helemaal doorweekt kwam ik thuis. Balend liep ik de trap op en ging meteen douchen. Het vrolijkte me een beedje op en ik begon het ook al wat warmer te krijgen. Het voelde alsof ik alle problemen van mij af spoelde. Uitgeput trok ik andere kleren aan: een spijkerbroek en een t-shirt. Helaas begon het al aardig donker te worden dus besloot ik maar om te gaan lezen. Terwijl ik zat te beslissen welk boek ik zou gaan lezen liep ik naar mijn kamer. En daarzat hij, in mijn met rood gestofeerde bureaustoel. Mijn kamer te bekijken.
‘Wat doe jij in mijn kamer?’vroeg ik verbaasd en geïriteerd.
‘Wil je me niet zien?’vroeg hij verrast.
Nijdig ging ik op mijn bed zitten en staarde naar de huiten vloer. Stilletjes neuriede ik een liedje en probeerde hem te negeren.
‘Ik moet je wat vertellen.’ vertelde hij.
Nog steeds boos omdat hij me had laten zitten neuriede ik verder.
‘Lily’ kreunde hij zacht.
Koppig ging ik door en negeerde Mr. Perfect.
‘Goed dan.’gromde hij. ‘Het spijt me dat ik je heb laten zitten, maar.... het is misschien beter als we elkaar niet meer zien.’ Hij wachtte even en ging verder.
‘Het is beter zo. Dag lieve lily.’ fluisterde hij. ‘Pas goed op jezelf.’
Ik wou wat terug zeggen, maar hij was weg. Mijn verschrikkelijke dag eindigde zonder hem. Misschien zou ik hem wel nooit meer zien. Ik slikte en ik voelde een pijnlijk gevoel in mijn lichaam. Ik kende hem helemaal niet lang. 1 ding wist ik zeker, hij hoorde gewoon bij mij.

*volgende dag*
Moe stapte ik uit mijn bed en wreef de slaap uit mijn ogen. Nog steeds had ik de kleding van gisteravond aan maar dat boeide me niet. Ik voelde me alleen en leeg van binnen. Ik voelde mijn lip trillen en er kwamen al weer tranen naar boven. Snel dacht ik ergens anders aan. Vandaag zou een belangerijke dag worden. Alle spelers zouden over een uur al bekend gemaakt worden. Langzaam maakte ik me klaar en ging op weg naar het grote plein. Het plein was saai, kil en helemaal niet gezellig. Meestal gingen we er alleen heen als er iets gezegd moest worden. Dat was gelukkig niet vaak. Op het plein was het erg druk. Veel mensen stonden angstig bij elkaar. Ik was helemaal alleen. Ergens verder op stonden naar mijn ouders, maar niemand mog mijn angst zien terwijl ik ging kijken wie het was. Een bloedzuiger met kort haar en een lange rode cape liep naar het grote bord en hing het papiertje op. Als eerste stormde ik op het papiertje af en bekeek de deelnemers. Arme stakers dacht ik nog. Mijn ogen waren daarna nog maar op een foto gericht. Dit kon niet, dit mocht niet. Angstig liep ik uit de menigte, maar ik zag verscheidene mensen al naar mij wijzen. Waarom moest ook verdomme mijn foto daar hangen.

Reacties: