FanFic.nl

Learn from A little city

*3*

Bill:
We raken een beetje aan de praat met de barman Mark. Hij is een hele aardige en hartelijke man die ons honderduit kan vertellen over het stadje T.B. Ville. Ook is hij erg geïnteresseerd in ons. Volgens mij heeft de man niet heel erg door dat hij hier met internationale sterren zit te praten. En dat geeft me wel een goed gevoel. Er word gewoon met ons gepraat zoals met iedereen. We vertellen dat onze moeder een beetje boos was en ons daardoor vanuit Duitsland naar hier heeft gestuurd. Daar kan Mark wel om lachen. ‘jullie moeder lijkt me een vurig typje.’ Zegt hij en Tom grinnikt. Tuurlijk, onze mam is nogal eens vurig. En dat is dan nog zachtjes uitgedrukt!

Uiteindelijk zitten we zo’n beetje de rest van de dag nog in het café. Het blijkt er juist wel gezellig te zijn. Al is er weinig te beleven. Je hebt weinig keus! Ik heb al geprobeerd om de computer hier aan te zetten zodat ik mam kon e-mailen. Maar de pc die waarschijnlijk uit het jaar 0 is gekomen wilde maar niet op gang komen. Na een half uur wachten tot alleen het beeldscherm verscheen was ik het al zat en zette het helse ding bruut uit.
en nu zat ik dus een beetje verveeld aan de bar again… Tom was nog aan het praten met Mark.
Plots hoorde we een geluid van buiten. ‘o nee!’ fluisterde Mark en we keken hem vragend aan. Zijn angstige blik zei ons al genoeg. Dit was niet oké! ‘wat is er Mark’ fluisterde Tom geschrokken. ‘het..het zijn zij weer. Snel maak dat jullie wegkomen!’ dat lieten we ons geen 2e keer zeggen. Snel spurtte we weg naar onze kamer waar we ons zo stil mogelijk hielden in de badkamer. Er klonk lawaai. Gerinkel van gebroken glas. Gelach, gehuil, geschreeuw. En wij hielden ons bang muisstil in de badkamer.

Na een tijdje klonken er zware stappen op de trap. Ik hield mijn adem in. Ik had geen idee hoe lang we hier al gezeten hadden. Niet wetend wat er beneden gebeurde. De zware stappen kwamen dichterbij en we hoorde hoe onze deur openging. Mijn hart ging als een gek tekeer. Tot Mark’s hoofd om de deur verscheen. ‘heren is alles goed met u? u hoeft zich niet meer te verbergen hoor. Ze zijn weg.’ We zuchtte opgelucht en kwamen uit de badkamer. We liepen met Mark mee en schrokken van de enorme ravage die er was aangericht. Kapotte tafels en stoelen. Ramen ingegooid en een heleboel troep. Mensen die zonet nog rustig hier gezeten hadden waren nu uit hun schuilplaats opgestaan. Tafels en stoelen werden overeind gezet en het glas op de vloer werd opgeruimd. ‘wie doet zoiets?’ vroeg ik zachtjes. Mark wenkte ons. ‘wij hier zijn erg trots op ons stadje. Maar helaas hebben ook wij de mindere dingen. Er waard hier al een tijdje een groepje rond. Ze vinden het leuk om gewoon te doen waar ze zin in hebben. Herrie schoppen. Pas dus goed op voor hun. En maakt u zich geen zorgen over dit. Het is al vaker voorgekomen dan u denkt.’ Oké nu kwam mijn idee van een cowboyfilm weer terug. Een klein minuscuul stadje waar een of andere groep rondwaard die erop uit is rotzooi te maken…
‘kunnen we misschien helpen?’ vroeg Tom. Iets wat me verbaasde. Normaal wilde mijn broertje zo ver mogelijk van opruimklusjes blijven. ‘nou, het hoeft in principe niet. U bent hier te gast.’ Toch schudde Tom zijn hoofd. ‘toch zullen we helpen als het kan. Toch Bill?’ hij keek me aan met doordringende ogen. Hij had gelijk. Dit liet je niet zomaar over aan die mensen. Ik knikte dus en pakte een bezem over en hielp met glasscherven opruimen.

Het was tegen 12en en we waren flink moe. Het café zag er weer een beetje toonbaar uit. Mark bedankte ons heel erg en zei keer op keer dat hij bij ons in het krijt stond. We hadden toch gewoon geholpen met opruimen? Ach ja, het gekke was dat het opruimen wel voldoening gegeven had. Het voelde wel goed dat iemand blij kon zijn vanwege dat je een handje hielp.

Reacties: