FanFic.nl

Nobody's wife.

Proloog.

Hier zit ik dan. Alleen. Ik wil niemand om me heen. Iedereen kan doodvallen. Het kraakpand zucht en kraakt. Mensen kunnen zo binnenlopen. Maar dan ben ik alsnog alleen. Ik ken niemand hier. München ben ik ontvlucht. Ik werd door teveel mensen gezocht. En daar zit ik dan. In Berlijn. Niemand die me kent. Niemand die ik wil kennen. Ik zit hier al een tijdje. Af en toe komt er wel iemand binnenlopen. Soms slechter gekleed dan ik, soms beter gekleed. Ik zeg ze niks. Een stinkend, verrot matrasje in een hoekje. Dat is mijn bed. Daar zit ik op. Ergens gevonden bij het vuil. Ik denk terug aan mijn vorige leven. Ik denk aan de mensen die zich mijn vrienden noemden, maar die me zo fucking hard lieten vallen dat het pijn deed. Aan de gozer die zich mijn vriend noemde. Die voor mijn neus met m’n beste vriendin aan. Aan mijn lieve ouders, die ik heb laten vallen. En aan mijn zus. Een schat van een zus. Ik heb altijd al bewondering voor haar gehad. Totdat ze wegging. Niet meer terugkwam. Niks van zich liet horen. Ik mis haar zo fucking erg. Maar tranen om gemis komen niet. Ik huil niet. Niet meer. Ik denk aan de pasjes in mijn sok, onder mijn voet, goed opgeborgen. Vroeger was ik rijk ja. Maar nu niet meer. Ik haat dat leven. Iedereen die met je zit te fucken, doet alsof ze je vrienden zijn, toevallig omdat je veel geld heb. Ik ben ziek van dat alles. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn. Niet iemand met veel geld. En zo ben ik hier terecht gekomen. Tussen de zwervers, de junks en de schooiers. De laagste stand van Berlijn. Maar wel tussen de mensen die zichzelf zijn. Waar iedereen jaloers op kan zijn. Maar wel degene die iedereen haat. Ik voel me thuis tussen deze mensen. De make-up en het perfect eruit zien heb ik allang opgegeven. Ik heb mijn leven omgegooid. Ben eindelijk mezelf geworden. En hier zit ik dan.

Reacties: