FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

48.

Tom
Nooit geweten dat de weg van de deur naar zijn kamer zo lang was. Of het lijkt langer te duren omdat mijn hartslag sneller slaat dan ooit.
‘Bill!’ Ik grijp drie keer naast de klink voor ik zijn deur open krijg. Ze slaat tegen de muur en ik struikel naar binnen, blijf staan als ik besef wat ik zie. Gevoelloze, bijtende koude glipt mijn lijf binnen. Even flikkert er zwart voor mijn ogen, een gevoel alsof ik ga kotsen of flauwvallen of allebei tegelijk. Ik vouw me dubbel en haal een paar keer diep adem, probeer mijn hoofd leeg te maken, maar als ik me weer opricht is de scène niet veranderd.
Een lege fles gin met een glas ernaast.
Kleren, lakens, kladblokken overal rondgestrooid.
Alle lichten aan.
En mijn broer, mijn liefje, mijn hele wereld…
Aan een touw.
‘Bill!’ God, ik wist niet dat ik zo’n geluid kon maken. Mijn oren doen pijn van mijn eigen schreeuw. Mijn knieën begeven het, ik zak door mijn benen en kruip hysterisch gillend en huilend bij hem vandaan. Op de grond, tegen de muur, alsof ik erin wil verdwijnen. Dit kan niet, dit is een nachtmerrie, een onmenselijke nachtmerrie. Maar de details van de kast, de gordel, de kamerjas bij zijn voeten, de knoop om zijn hals slaan me te duidelijk in het gezicht.
Uit mijn allerlaatste reserves haal ik de kracht om mezelf overeind te dwingen. Naar hem toe, mijn handen om zijn middel.
‘Godverdomme, Bill! Je waagt het niet! Je laat me hier niet achter, niet zo! Op je voeten zeg ik je!’ Als een waanzinnige sleur ik aan hem. Hij hangt als een lappenpop aan de strop, maar daar wil ik niet aan denken. Zoeken naar een polsslag wil ik ook niet. Ik wil hem van dat touw.
Met mijn rechterarm hijs ik hem tegen mijn schouder omhoog zodat de spanning van het touw gaat, wring de vingers van mijn linkerhand tussen de knoop om zijn hals. Strakgetrokken door zijn bungelende gewicht, maar de badstof geeft makkelijk mee. Zonder waarschuwing laat het plots los en het lijf van mijn broertje zakt in mijn armen in elkaar, slaat me uit balans. Nu weet ik waar de uitdrukking ‘dood gewicht’ vandaan komt.
‘Bill, Bill, Bill…’ fluister ik aan één stuk door. Hij ligt bewegingloos op zijn buik. Zo bleek…
Nog steeds trillend sla ik mijn armen onder zijn schouders en sleep hem naar het bed, draai hem op zijn rug en schik zijn hoofd op mijn schoot. Tranen van de schok, van paniek, van nog steeds niet weten of hij nog leeft wellen op en sijpelen warm over mijn wangen naar mijn kin. In kleine druppeltjes verzamelen ze zich, tot ze zwaar genoeg zijn om te vallen. In zijn haar, op zijn oogleden, zijn lippen. Met beide handen voel ik aan hem, zoek een ademhaling, een polsslag, maar ik ben te geschokt om het goed te doen. Verdomme, ik ben geen dokter! Moet ik hem beademen? Hartmassage geven? Een ambulance bellen?
‘Bill, toe nou… Zeg wat. Doe je ogen open. Alsjeblieft? Voor mij?’ Geen reactie. Met schokkende schouders buig ik mijn gezicht in zijn hals, druk mijn mond tegen die van hem. ‘Ik hou van je.’
Met de diepste, gierende ademhaling die ik ooit gehoord heb, opent hij zijn ogen. Ik schrik me halfdood, krabbel dan weer naar hem toe.
‘Bill! Oh Jezus Christus, gaat het?’ Hij zegt niks, krijgt alleen een hoestbui van een paar minuten.
‘Denk van wel,’ weet hij uit te brengen.
‘Bill, godgloeiende idioot! Hoe kon je dat doen?’ Ik werp me op hem, bal mijn vuisten, klaar om het hem betaald te zetten, maar besluit om dan toch maar snikkend boven op hem in elkaar te zakken en hem zo stevig te zoenen als ik durf.
‘Hoe denk je... dat ik nog wou doorgaan? Zonder jou?’ En hallo schuldgevoel. Ik buig mijn hoofd, kruip van hem af en nestel mijn hoofd op zijn borst, waaronder ik nu zijn hart en longen duidelijk kan voelen.
‘Het spijt me. Zo ongelooflijk veel. Finn was hier daarnet, hij… heeft het me uitgelegd. Het was niet jouw schuld, of die van hem. Ik had moeten luisteren. Sorry.’
‘Het spijt mij ook,’ mompelt hij, sluit dan vermoeid zijn ogen. ‘Blijf je bij me?’ Ik vlecht mijn vingers tussen die van hem, druk er een kus op. Ja, ik blijf bij hem. Doorheen alles wat het leven ons nog in de weg zal leggen, ik blijf bij hem. Een belofte aan hem, Charlie, Finn en vooral mezelf.
‘Ja Bill, ik blijf bij je. Tot voorbij de eeuwigheid.’

People... dachten jullie nou echt dat ik 'm ging laten doodgaan? Jezus Christ, waar zien jullie me voor aan?? o_o Ik pest mensen met cliffhangers, tot daar aan toe. En ik heb trouwens wel een origineler/leuker/beter einde in gedachten... Enfin, dat vind ik dan toch ^^ Maar daar moeten jullie nog hééééééél eventjes op wachten. Nog twee deeltjes, to be exact.
En deze draag ik helemaal op aan mijn lieve Jolientje, die zich een hartaanval gaat halen als ze zo blijft stressen om dit verhaal.

Dorien <3

Reacties: