FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 36: Zijn berichtje

Ik open mijn ogen en moet even zoeken waar ik ben. Ik draai me nog eens om en kijk naar de muur aan mijn rechterkant. Mijn foto’s hangen er wel, maar de muur is een soort beige, gebroken wit. Ik zet me recht en besef dat ik verhuisd ben. Dat was ik even vergeten in mijn slaap. Ik zucht en laat me achterover in mijn kussens vallen. Het is warm dus staat mijn raam op een kiertje open. Tegenover thuis, waar ik in een rustige straat woon, hoor ik hier de auto’s voorbij rijden. Ik rek me nog een keer uit en sta op. Ik ga naar het raam en trek de gordijnen open. De zon staat al vrij hoog en schijnt op mijn gezicht. Ik hou mijn hand voor mijn ogen en tuur over te stad. Wel het uitzicht staat me echt aan. Ik kan verder kijken dan thuis, zie hier geen abdij, maar gebouwen, het stadhuis, de Sint-Pieterskerk en straatjes vol met wandelende mensen.
Ik laat het uitzicht voor wat het is en loop mijn kamer uit. In de living zit Niel voor de tv met een koffiekoek in zijn handen.
‘Goeie morgen,’ lacht hij naar me. ‘Goed geslapen?’
Ik knik. ‘Hej, is Tayana weer naar de bakker geweest?’
Nu is hij degene die knikt. ‘Ja, zou ze het elke dag doen?’ vraagt hij hoopvol.
‘Niet te veel hopen. Waar is ze en Lukas?’
‘Lukas ligt nog te maffen en Tayana is al boodschappen doen, waarschijnlijk omdat zij vandaag ging koken.’
Ik knik weer en loop naar de keuken waar de zak van de bakker staat. Ik neem er een koek uit en zet me naast Niel in de zetel. We zitten allebei nog in onze pyjama en kijken naar één of ander muziekprogramma op MTV.
Ik ben nog te moe om echt een lang gesprek te voeren, maar Niel lijkt daar ook geen probleem mee te hebben. Na een kwartier hoor ik een sleutel in het slot. Ik draai mijn hoofd en zie Tayana binnenkomen met twee grote zakken van de supermarkt.
‘Hoi, ik heb bezoek meegebracht,’ lacht ze wanneer ze naar binnen struikelt. Ik sta op om haar te helpen met de zakken en zie dat Michael ons bezoek is.
‘Goedemorgen,’ zegt hij ook vriendelijk. Niel en ik zeggen in koor ook dag en ondertussen begin ik samen met Tayana de boodschappen in de koelkast en kasten op te bergen.
‘Wat eten we vanavond?’ vraag ik benieuwd.
‘Iets lekkers.’ Is het enige antwoord dat ik krijg.
‘Ga Lukas eens uit zijn bed halen, ik heb nieuws,’ zegt Michael wanneer we terug in de living komen. Ik loop meteen door naar zijn kamer. Mensen wakker maken is een van mijn favoriete bezigheden, maar ik twijfel of ik Lukas zou wakker maken op de manier dat ik Max wakker maak. Lukas heeft nu eenmaal dat opvliegende humeur en ik wil hem niet slecht gezind maken van het begin van de dag.
Ik klop dus gewoon zachtjes op zijn kamerdeur. Ik hoor wat gestommel dat nog wel op een ‘ja’ lijkt en open de deur. ‘Michael is hier, je moet opstaan,’ zeg ik met alleen mijn hoofd naar binnen gestoken. Lukas steekt even zijn hand omhoog om me te laten weten dat hij komt en laat zich dan toch nog even vallen. Ik ben er wel vrij zeker van dat hij zal opstaan dus doe ik de deur weer dicht en ga terug naar de living.
‘Hij komt, traag, maar hij komt,’ lach ik naar Michael.
‘Oké, want we hebben wel wat te bespreken,’ antwoordt hij. Meteen ben ik razend benieuwd, maar ernaar vragen heeft geen zin. Michael zegt het toch pas wanneer we er alle vier zijn.
Een tien minuten later komt Lukas slaapdronken de kamer binnen gewandeld. Dat had langer geduurd als verwacht, maar hij heeft toch kleren aan in tegenstelling tot Niel en ik.
‘Goeie morgen, slaapkop. Kom even allemaal aan tafel zitten,’ zegt Michael. We schuiven aan de grote houten tafel en wachten af.
‘Dus het is nu maandag en vanaf vandaag zullen jullie hard moeten beginnen werken aan het schrijven van nummers. Jullie hebben twee volle weken om en stuk of dertien songs te schrijven. De tekst en muziek. Dat is niet ondoenbaar, jullie hebben alle vier talent dus ik weet dat jullie dat aankunnen. Uit die dertien nummers kiezen we er dan tien die samen met de twee nummers van Fi en jullie eerste single op het album komen. Na die veertien dagen begint het oefenen en opnemen van die nummers in de studio. Dat zal dus rond begin september zijn en het album moet in de winkel liggen tegen begin november. Duidelijk voor iedereen?’
We knikten. Het zijn veel nummers om te schrijven op een korte tijd, maar als Michael denkt dat we het kunnen, geloof ik hem.
‘Oké, dat was het praktische nieuws. Nu iets anders. Ik heb jullie eerste optredens geregeld,’ er gaat een rilling van opwinding door mijn lichaam en zelfs het gezicht van de nog half-slapende Lukas licht op.
‘Het zijn drie kleine optredens in kleine zaaltjes of een café. Jullie zullen een stuk of vijf songs brengen. Als jullie willen, help ik met de playlist, maar voor mij mogen jullie even goed zelf kiezen welke nummers jullie brengen. Dit is een blad met de datums en de plaats van de shows, hand het blad op de koelkast, maakt niet uit, maar vergeet het niet.’ Hoe zouden we het kunnen vergeten? Onze eerste echte performance. Niel neemt het blad aan van Michael.
’30 augustus, 15 en 21 september,’ leest hij luidop voor. Die datums betekenen eigenlijk niet zoveel voor me. In de vakantie vergeet ik zo vaak welke dag we zijn, ik hou geen rekening met de datum meer. Maar nu dat ik ‘september’ nog eens hoor, doet me dat wel denken aan school. In september moest ik tot nu toe elk jaar weer naar school en dit jaar zou ik pas in oktober moeten gaan, naar de schrijfacademie. Het was zo’n moeilijke keuze voor me geweest; de schrijfacademie of een carrière in de muziek.
Nu een paar weken later heb ik geen enkele twijfel meer. Ik ben blij dat ik hiervoor gekozen heb. Schrijven deed -doe ik nog steeds- voor mijn plezier en daar heb ik de schrijfacademie niet voor nodig. Ik kan nog steeds verhalen schrijven en ondertussen muziek maken.
‘Zo ik heb alles gezegd wat ik wou zeggen. Ik zal jullie nu laten werken, je kan me altijd bellen en ik zal regelmatig wel eens binnen springen.’ Michael staat recht en loopt naar de deur. Hij zwaait nog even en verdwijnt dan de gang in.
‘Wow, we gaan optreden…’fluistert Tayana. Ik wissel een blik met haar en zie Lukas verdacht naar ons kijken.
‘Niet weer hé,’ roept hij en vlucht de kamer uit. Waarschijnlijk verwachtte hij weer ene gilbui van ons, maar die is nu overgegaan in de slappe lach.
‘Ik ga ook maar eens kleren aandoen zodat we aan nummertjes kunnen werken,’ stel ik voor nadat ik ben uitgelachen en laat Niel en Tayana aan tafel achter. In mijn kamer zie ik mijn gsm op mijn nachtkastje liggen. Ik had er niet echt meer bij stilgestaan, maar Max zou nog een bericht sturen over het verloop van zijn date met Kya. Hij zou het haar gisterenavond vertellen… Zou ik door het geluid mijn gsm heen geslapen zijn? Mijn hart gaat een beetje harder slaan wanneer ik mijn gsm in mijn handen neem. Ik weet dat Max ene bericht gestuurd heeft, Max zou het niet vergeten. Maar ik weet ook dat er bijna 100% kans is dat in dit ene berichtje staat wat ik eigenlijk niet wil horen.
Ik klap mijn gsm open. ‘1 nieuw bericht’ ik wist dat hij me niet zou vergeten. Ik open Max’ berichtje. ‘Ik heb het haar gezegd…dank je Fi! Ik had het niet gekund zonder jou en ik ben echt gelukkig nu! We zijn samen en ik zie haar echt graag. Ik spring vandaag nog wel even binnen om je alles te vertellen. X’ Ik moet een krop in mijn keel wegslikken en voel hoe een warme traan over mijn wang loopt. Ik ben blij voor hem, maar het doet verdomme veel pijn om dit te lezen. Hij bedankte me… maar zelf vervloek ik me. Ik zou niets liever willen dan dat Kya hem met rust zou laten, maar ik kan Max’ geluk toch niet afnemen? Hij is mijn beste vriend. Ik hou van hem, ik heb hem nodig.
Er wordt op de deur geklopt. Ik zeg ja, maar mijn stem breekt. Lukas opent de deur. Hij kijkt in mijn rode ogen en loopt naar me toe. Hij zet zich naast me neer op bed. Ik kijk hem alleen aan, weet niet wat te zeggen. Ik wil eigenlijk dat Tayana me komt troosten, ze begrijpt me, maar ik kan Lukas niet zomaar wegsturen.
Hij kijkt nog steeds in mijn ogen, maar zegt niets. Alsof hij zelf ook bang is om iets verkeerd te zeggen, maar ik kan wel duidelijk de bezorgdheid lezen in die mooie groene ogen. Hij slaat zijn arm om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. De tranen rollen niet meer over mijn ogen. Ik wil niet dat Lukas me ziet wenen, maar hij weet duidelijk wel dat ik getroost moet worden.
‘Wil je het vertellen?’ vraagt hij uiteindelijk. Ik zet mijn hoofd wat rechter, scan zijn uitdrukking. Er zit meer in dan alleen bezorgdheid, maar ik kan er geen woorden opplakken.
‘Het is… ingewikkeld,’ antwoord ik, maar eigenlijk bedoel ik daarmee dat ik het niet wil vertellen. Ik hoop dat hij dat snapt. Ik heb gewoon geen zin om heel mijn verhaal te vertellen, alle herinneringen maken het toch gewoon erger.
Lukas heeft het blijkbaar toch begrepen, hij vraagt niet verder, maar blijft nog even bij me zitten.
‘Het is oké, Lukas. Bedankt,’ zeg ik oprecht na een paar minuten. Ik meen wat ik zeg, onze conversatie van weinig woorden heeft me meer geholpen dat ik had kunnen hopen.
‘Wat het ook is, het komt wel weer in orde,’ fluistert hij wanneer hij me loslaat en weer opstaat. Ik knik en zucht als hij de deur achter zich sluit.
Ik neem mijn gsm weer vast en bedenk een antwoord. ‘Hej, ik ben blij voor je Max. Je verdient dit geluk, serieus waar. Je bent de beste vriend die ik me kan wensen. Tot vanmiddag. X’ stuur ik terug. Dat kan er wel mee door denk ik. Ik heb niet echt gelogen dus druk ik op ‘verzenden’. Ik laat mijn gsm voor wat hij is en zoek wat kleren uit mijn nieuwe kast. Ik kies voor een makkelijk topje en een joggingbroek, we gaan vandaag toch nergens heen. Daarna loop ik nog snel naar de badkamer van mij en Tayana. Het bad lonkt me verschrikkelijk, vanavond ga ik er sowieso in, ga ik lekker lang genieten. Ik was snel mijn gezicht en poets mijn tanden voor ik weer naar de living ga.
Ik vraag me af of Lukas het aan Tayana en Niel zou vertellen over mijn huilbuitje, maar ik denk van niet. Het is niets voor Lukas en daar ben ik hem dankbaar voor. Tayana zou weten wat er scheelt, maar ik heb geen zin in een hele dag medelijden van mijn bandleden.
Na mijn gitaar genomen te hebben, ga ik weer naar de living. Niel en Lukas zitten al klaar en Tayana hoor ik achter me aankomen.
‘Komaan mensen, aan de slag! We hebben songs te maken!’ lach ik naar hen, geen schrijntje verdriet meer te horen in mijn stem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.