FanFic.nl

Toms Twin

What the hell is going on?!

Twee armen slaan stevig rond mijn middel. Het zijn die van Evelyn. Ze begraaft haar gezicht in mijn nekholte en snuift diep in. Haar natte wimpers voel ik tegen mijn hals. Ik sta hier nog steeds verlamt met een bonkend hart. Ik wil liever niet dat ze zwanger is, maar het me achter houden wil ik hélemaal niet!
“Liefje, huil niet, ik zal je steunen!”� Ze kijkt verdrietig op met tranen die nog aan haar wimpers plakken. Die altijd zo heldere ogen zijn troebel en staan zielig. Het is een steek in mijn hart om haar zo te zien.
Wat voor een vriend ben ik eigenlijk? Ik móet dit goed praten, ik wil haar niet kwijt. Niet zij die me zoveel goeds heeft gedaan.
“Laten we het houden. Ik zal een geweldige vader zijn en niet te vergeten wat voor een perfecte moeder jij zal zijn! Ik kan vragen aan Jost of de tourdata wat aangepast kan worden, zodat ik meer bij jou kan zijn. Jouw zwangerschap bijstaan. Evelyn, ik wilde alles behalve een slecht vriendje voor je zijn, verlaat me ni-”� Evelyn drukt ruw haar hand op mijn mond die nog zoveel woorden wilden loslaten.
“Hou op, alsjeblieft, hou op! Ik kan dit niet aan. Je zegt zulke lieve woorden, woorden die ik helemaal niet verdien. Luister goed, Tom, ik ben helemaal niet zwanger! Nu niet, straks niet, nog nooit geweest! Ik weet niet waar je dat idee vandaan hebt gehaald, maar je zit er zo naast..”� Tranen glijden weer verder over haar natte wangen.
Niet zwanger? Ze is ní­et zwanger?! Maar, wat is er dan? Ik begrijp het niet. Haar blik, haar houding, hoe ze me afsnauwt, ik dacht het echt!
“Ik begrijp het niet,”� zeg ik dan maar zuchtend en laat haar los uit mijn omarming. Ik kijk naar een meisje die met moeit de blonde lokken uit haar gezicht haalt en probeert achter haar oren te plaatsen. Strijkt met de punt van haar rechterschoen halve cirkels voor haar uit over de keukentegels. Laat de lokken die ze net nog had weggeplaatst terug voor haar ogen vallen wanneer ze geboeid naar haar voet kijkt die figuren blijft maken op de vloer.
Zo verstrijken een paar minuten en ze helpt me nog steeds niet. Met het ‘niet begrijpen’ dan. Aan Bill heb ik ook geen steun, want die staat maar wat toe te kijken eind vanaf de gang. Waarom hij niet naar binnen loopt begrijp ik ook niet helemaal. Naar Rea heb ik nog niet gekeken. Vrij afwezig, al zeg ik het zelf. Meestal op dit soort momenten lacht ze me vierkant uit omdat ik weer eens iets dacht wat totaal niet waar is!
“Er is niks,”� zucht ze dan, loopt van me vandaan richting de living. Totaal verward kijk ik haar na. Tijdens het volgen van haar pad komen mijn ogen even langs Rea. Verbaasd kijk ik haar aan. Afwezig staart ze onzinnig naar de achtertuin die te zien is door de glazendeur. Oké, en wat is er met haar? What the fuck, wat heeft iedereen?! Het is om gek van te worden!
“Jij niet ook al!”� roep ik geërgerd en pak ruw Rea’s schouder beet en draai haar naar me toe. Geschrokken kijken de twee donkere troggen me aan die lijken vol gelopen te zijn met tranen, bijna op het punt te overstromen.
Wow, rewind, Rea die op huilen staat? Dit is niet meer gezond!
Ik zie hoe ze geschrokken van me weg kijkt, even twijfelt, maar laat dan een onverschillig lachje zien. Ze snuift even en herpakt dan terug haar eeuwige grijns die we van haar kennen. Het water in haar ogen spoelt weg alsof ze een stop eruit heeft getrokken. Ondertussen heeft ze zich al verplaatst om zo mij niet meer aan te hoeven kijken.

Briesend smijt ik de keukendeur dicht en stamp de trap op. Hier kan ik dus totaal niet tegen! Nergens van af weten en wanneer je het vraagt als nog niks te weten krijgen! Ik heb geen woord meer met Rea gewisseld. Ik ben totaal niet zo’n persoon om door te vragen als ik het bij de eerste keer geen antwoord krijg. Dan kunnen ze van mij allemaal door de stront zakken! Het is voor mij al zo moeilijk om in iemand anders te plaatsen, helemaal als ik niet eens weet waarom ik me in iemand moet plaatsen! En bij Rea lukt het dus helemaal niet.
Met een vaart beland ik op mijn bed en hoor nog hoe mijn slaapkamerdeur dicht knalt. Onrustig maait mijn arm de lucht in, hopend de cdspeler te bereiken en die dus aan te krijgen. Eindelijk bereik ik de goeie knop en hoor zachtjes Sammy door de speakers. Ik draai vol aan de volumeknop en hoor hem nu door de boxen denderen. Ik neem elke letter in me op en sluit me af van de omgeving. Even tot rust komen.

Voor de zoveelste keer heb ik me laten overhalen door Rea en loop nu ver voorbij bedtijd buiten. Met onze jassen nog maar half aan klauteren we over een gammel hekje heen en belanden zo op een verlaten terrein. Veel is er niet te zien. Het enige licht dat we hebben is het licht van mijn drie maand oude mobileschermpje die ik op mijn tiende kreeg. We hebben er niet veel aan, want we struikelen om de minuut over iets kleins.
“Auw!”� gil ik hoog bij het voelen van een tak die in mijn gezicht terecht kwam. Pijnlijk leg ik mijn hand beschermend op mijn oog en kijk of ik Rea zie. “Iiiiiiehhh!”� gil ik nóg hoger dan daarnet en voel gelijk een warme hand op mijn muil. Rea kijkt me nijdig aan.
“Wees niet zo’n speenvarken!”� sist ze, “wil je gesnapt worden?”� Boos schud ik haar hand van mijn mond af en weer mijn ogen van haar weg.
“Dit idiote idee was niet van mij hoor, dus houd je commentaar voor je!”� sis ik terug en kijk haar weer aan. Haar donkere ogen bevatten een zwakke glans door de schijn van de half verstopte maan. Ze kijken niet zo warm als normaal. Die is niet zo blij met mij.
“Jij wilde net zo graag als ik die schat vinden. Dan is te verwachten dat we uit huis moeten sluipen en dat we ergens terecht komen waar we eigenlijk niet mogen zijn,”� fluistert ze op een gevaarlijke toon en pakt mijn pols terug vast om me zo verder mee het terrein op te sleuren.

Reacties: