FanFic.nl

Heart Of A Dead Boy (TH)

Ontroeren weerzien..

niet veel later werd ik wakker door een pijnscheut in men rechterborst. al een geluk stopte de pijn ook al snel,want ik vond het wel eng. dan pas zag ik dat het een dokter was die met een vinger zachtjes op men borstkas drukte om me wakker te maken. wow,dat deed wel veel pijn...
'hier is je eten,en deze keer eet je het wel op hé,want je hebt nog niet gegeten sind je uit coma bent.'
ik knikte braaf en ging wat rechter zitten. auw,shit,het is terug! ik negeerde het bijtende gevoel over men rug en zat nu recht en nam het bord eten aan. de dokter ging weer weg en ik nam voorzichtig een hapje met de lepel. vraag me niet wat ik aan het eten bent,het lijkt op buitenaards voedsel,bah.
ik stak de lepel dan toch maar in men mond en slikte het voedsel binnen. gelukkig,het heeft geen smaak. wat raar..het smaakt naar niks,precies of er zit helemaal niks in men mond. na een tijdje was het bord half leeg en moest ik ineens overgeven. de inhoud belande naast men bed. het stonk,bah!
ik bleef met men hoof half over de grond gebogen zitten en voelde me draaierig. men adem ging sneller en deed meer pijn als anders. auw,shit!
zo bleef ik eventjes hangen,tot de deur openging en ik mama zag. ze rende direct terug op de gang en sprak een dokter aan. ze kwamen terug binnen en zetten me terug wat beter in men bed. men moeder veegde men mond af met een doekje en de dokter riep de kuisvrouw.
'wat is er gebeurd?' dat was de dokter die het me vroeg. ik haalde men schouders op,voor zover de pijn dat toch toeliet.
'ok,we houden het in de gaten. we brengen je straks wel wat water enz.'
de dokter ging weer weg en even later was de kuisvrouw ook weer weg. mama ging op de stoel naast men bed zitten en keek even zenuwachtig naar de deur.
ik pakte weer een papiertje en schreef:wat is er mam? naar waar kijk je?'
'oh niks hoor. ik zei toch dat ik een verassing had hé? wel,dat zou er normaal gezien al moeten zijn. ik ga even kijken,ben zo terug.'
ik keek haar na hoe ze de hoek van men kamer opging en op de gang verdween. wat zou ze zoeken? wat is de verassing? oh,ik voel me niet zo goed..
ik ben nog wat draaierig. ik voel men maag samentrekken als ik inadem. men borstkas deed ook veel pijn en men rug deed meer pijn als ooit tevoren. zou de morfine uitgewerkt zijn? geven ze me wel genoeg? zo hou ik dat niet vol hoor,ik verga van pijn! aaauw! ik negeerde de pijn die in men schouder stak en veegde wat zweet uit men gezicht. het viel mezelf op dat ik wat traag ademde. zou dat normaal zijn? ik wil niet doodgaan!!
er klonk een zacht klopje en mama kwam terug binnen en ging zitten. ze had een big smile op,maar toen ze me zag was ze direct bezorgder.
'gaat het wel schat? je ziet er ineens zo bleekjes uit..'
ik knikte enkel. nooit een moeder ongeruster maken dan ze al is,dat is en blijft men theorie. ze knikte en lachte terug.
'ik heb de verasing bij. je zal blij zijn denk ik.' ze keek even naar de deur en dan praatte ze tegen iemand anders: kom maar!'
ik keek naar de opening en zag een jongen in xxxl kleren tevoorschijn komen. hij aarzelde en stapte traagjes naar de lege stoel die mama naast haar gezet had. de jongen had me nog niet aangekeke,,hij keek verlegen naar de grond. ik dacht zelf dat ik een traan op de grond zag vallen..wie is dat? hij ging zitten en mama legde een hand op zijn arm.
'het is goed jongen,je mag kijken hoor. hij is niet dood..'
heel voorzichtig keek de jongen op,precies alsof hij bang had dat ik zou breken als hij te rap opkijkt. ik voelde me raar vanbinnen..
'hey..' zei hij met een bibberende stem..en voor ik het doorhad antwoorde ik ineens.
'hey tommy..'
direct keek mama me met open mond aan en tom ook.
'je..je kan ineens praten?' dat was mama..
'je..je..je kent me..?' dat was de huilende stem van tom.. dat waren de raarste seconden van heel men leven! ik praatte voor ik het doorhad. het deed niet eens pijn! en..ik zei tommy zonder dat ik erbij nadacht..zou men hart hem dan toch nog erin hebben gesloten? ik heb hem herkent? maar toch is het niets bekend..
maar ik zag tom en mama al iets gelukkiger kijken. tegen zo'n lieve gezichtjes kan ik niet tegen op. ik begon te huilen. direct voelde ik vier armen rond me. tom en mama drukten me tegen hun aan en we huilden alledrie. het was zo erg en toch voelde ik me op dit moment overgelukkig..ik heb ze gemist...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.