FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[14] Tom - Dreams

Bill wendt zijn hoofd af en loopt dan naar de keuken. De kraan gaat aan, water stroomt over zijn handen en dan gaat de kraan weer toe. Het kastje boven de wasbak gaat piepend open, en daarna valt het toe. Bill ijsbeert door de keuken.
Mag ik nu vloeken?
Het is niet leuk om Bill zo te zien, om te weten dat ik er de oorzaak van ben. Zijn handen op mijn rug, ik moet toegeven, nog nooit voelde het zo. Natuurlijk, Bill masseerde me al eerder, bijna elke week als we op tour zijn, maar nu is het zo… anders. Zou Bill het nu ook anders aanvoelen? Ik hoop van niet, anders moet ik een andere manier vinden om te ontstressen zonder dat mijn gevoelens in de weg zitten. Gevoelens. Wat heb je er aan? Ze zijn alleen maar lastig. En heel erg pijnlijk.
Ik vis mijn broek van de grond. Misschien moet ik Bill een keer verrassen. Met iets dat we zo vaak deden, iets dat niet anders is door de… situatie waarin ik me nu bevind. Maar wat deden Bill en ik?
Masseren, maar dat hebben we net gedaan.
Muziek maken. Natuurlijk. Daar kunnen gevoelens niets mee doen. Oh, eigenlijk wel. Doordat ik naar Bill kijk, speel ik verkeerd. En dan zijn de G’s er ook bij. Nee, muziek maken lijkt me toch niet hét idee.
Godverdomme.
Muziek maken.
Bill en ik zitten in een band. En… Nee! We gaan binnenkort op tour. Nee! Scheiße! Waarom denk ik daar nu pas aan? Nee! Op tour, dat betekent… Nee! Scheiße!
Muziek maken en denken aan de nakende tour is dus geen oplossing.
Wat deden wij in godsnaam nog samen? Wat voor broer ben ik als ik dat allemaal niet meer weet? Een slechte broer. Een slechte tweelingbroer.
Ik ben slecht, lekker dan.
Ik merk dat ik mijn broek nog steeds vastheb, en dat Bill weer naast me zit.
‘Waar denk je aan?’
Ik concentreer me op het aandoen van mijn broek. Waar denk ik aan? Ja, ik denk aan Bill, maar dat ga ik hem niet zeggen. Wat moet ik hem zeggen? Wat kí¡n ik hem zeggen? Ik wil hem geen pijn doen. Niet nog meer. Misschien… Hmm… Waar denk ik aan?
‘Ik dacht aan Angelina Jolie.’
Een mengeling van gevoelens is af te lezen op zijn gezicht. Opluchting, omdat ik toch enige interesse in dames lijk te vertonen, verveling, omdat ik toch Tom Kaulitz blijf en alleen aan onenightstands denk (dacht), en een gevoel dat ik niet thuis kan brengen. Als ik heel erg zou hopen, wat ik dus maar niet ga doen voor ieders bestwil, zou ik het plaatsen onder jaloezie. Maar waar moet Bill nu jaloers op zijn? Nergens op. Toch?

‘Slaapwel Tom.’ geeuwt mijn broertje en sloft dan naar de deur. Hij kijkt me nog even aan, met een gajijnognietslapendanblik, en haalt dan zijn schouders op. Ik hoor hem de trap op gaan en dan slaat zijn deur dicht. Ik graai naar de afstandsbediening en ga alle kanalen af. Voetbal, nee bedankt. Belspelletjes, heel vermakelijk maar vandaag pas ik toch even. Het einde van een film die ik waarschijnlijk toch al gezien heb. Dan besluit ik de tv maar te laten voor wat het is en toch ook maar te gaan slapen.
Ik pak de lege dozen pizza en de lege glazen en draag ze naar de keuken. Daar schuif ik ze op het aanrecht. Ik draai aan de warmwaterkraan en laat een laagje water in de wasbak stromen. Dan leg ik de glazen erin. Dan is het morgen niet zo’n heel poetswerk.
Op mijn traagste tempo stap ik naar de trap en ga die op. Ik wil wel slapen, maar ook weer niet. Het voelt raar om te weten dat Bill zich aan de andere kant van de muur bevindt, en om te weten dat we zelfs de kleine dingetjes die ons leven regelde nooit meer zoals vroeger zullen kunnen doen. Aan de andere kant ben ik wel zo moe dat ik toch bijna meteen in slaap zal vallen. Dan heb ik er niet zoveel last van. Slechts een tergend traag half uur.
Mijn deur gaat open, ik sleep me mijn kamer in. Ik trap mijn broek weer uit, de rest had ik nog niet terug aangedaan, en laat me op bed vallen. Mijn armen klem ik om mijn kussen en ik wurm me onder de dekens. Ik heb het niet koud, in tegendeel, ik heb het juist vreselijk warm. Maar ik weet al bijna helemaal zeker dat ik ga dromen vannacht, en als Bill me per toeval komt wakker maken… Ik wil het niet erger maken dan het al is.

Bill. Tom.
Een verlaten straat, in het centrum van een al even verlaten dorp.
Hand in hand, ze zwijgen maar glimlachen.
Meer hebben ze ook niet nodig.
Tom stopt. Bill stopt ook.
Even kijken ze elkaar aan, slechts een fractie van een seconde, dan kijken ze weer weg.
Verboden, onmogelijk.
Maar 100% echt.
Tom trekt Bill tegen zich aan. Ze kijken elkaar weer aan, langer deze keer.
Armen om lichamen, lippen op lippen.
Bill glipt uit Toms armen, Tom laat zich op zijn knieën zakken.

Ik schiet overeind, tranen stromen uit mijn ogen. Het leek zo echt. Zo verdomd levensecht. Alsof ik Bill echt verloor, alsof mijn wildste dromen werkelijkheid konden zijn.
Ik kan Bill niet verliezen, want een tweeling hoort samen te zijn. Een tweeling moet samen blijven.
Maar dat andere… Bill zal nooit wat voor me voelen, en ik moet me daar bij neerleggen. Waarom doet het dan zo’n pijn? Ik weet het, hij weet het. Wij samen weten het, en wij samen komen er nog wel uit. Samen.
En toch lijkt het alsof er een soort grens tussen ons komt, een grens die ik zelf leg. Ik met mijn stomme hoofd drijf Bill van me weg.
Ik klem mijn benen tegen mijn romp en verstop mijn hoofd onder de deken.
Ik drijf Bill van me weg, en er is niets dat ik kan doen.

Reacties: