FanFic.nl

Stand Alone's

Toms Belofte [TC][S]

° Toms Belofte
Genre: Literatuur, Twincest, Slash (Religie)
Aantal woorden: 1250
Geschreven voor de schrijfwedstrijd 'Literatuur' voor Tokio Hotel Holland.
Kannibal Kayley Productions©

Naar de Bijbel, Nieuwe Testament, het Evangelie volgens Lucas, vers 22, versregel 47-48
Terwijl hij nog sprak, kwam er opeens een horde mensen aan. Voorop liep de man die Judas heette, een van de twaalf; hij ging naar Jezus toe om hem te kussen. Maar Jezus zei tegen hem: ‘Judas, lever je de Mensenzoon uit met een kus?’

Opgetrokken knieën, schokkende schouders, gedempte snikken. Bill heeft zich in het hoekje van zijn kamer verstopt, zodat niemand hem ziet. Maar ik zie hem wel, jammer genoeg. Ik zie Bill niet graag huilend, want dat betekent dat ze hem weer hebben gepest. En tegen die pestkoppen kan ik niet op. Dat heb ik al meermaals geprobeerd, maar niets werkt op lange termijn. Mijn arme schat gaat eraan kapot. Maar ik heb beloofd dat ik het zal laten stoppen, daar heb ik alles voor over!
Voorzichtig kruip ik naar hem toe en stop op een halve meten. Ik hoor hoe hij piepend adem naar adem hapt en ik zie hoe hij daarna zijn kin naar zijn knieën brengt. Tranen hebben zwarte strepen op zijn wangen achtergelaten.
Ik zucht. Waarom hij? In godsnaam, waarom de persoon die ik het meeste liefheb?
Mijn adem glijdt als een satijnzachte stof langs zijn ontblootte hals, waardoor hij even rilt.
Ik overbrug de laatste centimeters tussen ons in. Dan streel ik voorzichtig zijn wang. Hij slaat zijn ogen neer.
"Waarom, Tom?" snikt hij, zijn stem is hees van het vele huilen. Ietwat onwennig sla ik mijn armen om hem heen. Ik moet hem het antwoord schuldig blijben, dus druk ik even verderlicht mijn lippen tegen zijn slaap en laat hem dan weer los.
"Ik wil niet naar school morgen. Ik wil niets meer zonder jou."
"Ik ben bij je, ik ga met je mee, ik ben er voor je." fluister ik en leg mijn vingers onder zijn kin.
"Ik hou van je, Tom." snikt hij en gloednieuwe tranen zoeken hun weg naar buiten.
"Ik ook van jou, Bill. Onmenselijk veel."
Ik neem zijn hoofd vast en boor mijn ogen in die van hem. Onze lippen raken elkaar, het zout van zijn tranen proef ik op mijn tong als ik die verlangend over Bills bovenlip laat gaan.
Bill springt recht, luid 'dat is het' verkondigend. Ik val achterover en haal schokkend adem. Waarom laat hij me ook altijd zo schrikken?

Bill en ik staan onder de douche. Het is ochtend, en ik heb niet geslapen vannacht. Dat wou ik niet, en dat kon ik ook niet. Ik wou wakker zijn voor als Bill door een nachtmerrie wakker zou worden. Dus zat ik op de vensterbank, en keek ik naar mijn geliefde.
Ik ga met mijn handen over zijn armen, waarvan de oppervlakte bezaaid is met kippenvel.
Stoom wikkelt zich om ons heen als een warme deken, de warmte vult de badkamer.
"You are beautiful, no matter what they say!" fluister ik in zijn oor en draai me dan om, om uit de douche te stappen.
Ik ga op de wc-bril zitten en trek een handdoek naar me toe, terwijl ik naar Bills contouren door het aangeslagen glas kijk. Hij draait een rondje, zet de kraan uit en laat elk geluid uitsterven. Hij drukt zijn hand tegen het glas, en ik spring overeind om mijn palm er langs de andere kant tegen te duwen. Dat doen we altijd.
"Waarom jij, Tom? Waarom?" jammert hij en schuift dan langs het glas naar beneden.
"Wat ik? Bill, ik ben gewoon hier."
Heb ik hem teleurgesteld? Wat heb ik gedaan? Waarom doe ik hem in godsnaam pijn? Waarom doe í­k hém pijn? Waarom? Maar vooral hoe? Kan ik er wat aan doen?
Bill komt uit de douche, pakt zijn handdoek van de badrand en veegt ermee over de spiegel. Zijn gezicht verschijnt, inclusief de roodomrande ogen. Maar Bill toch.
Ik ga achter hem staan en leg mijn armen om zijn smalle heupen, laat mijn hoofd op zijn naakte schouder rusten en kijk naar ons spiegelbeeld. Ik zie wat bleek. Vast door die nachtmerrie van gisteren, dat ongeval leek zo levensecht, het verlaat mijn gedachten maar niet.
De spiegel dampt weer aan, Bill tekent een hartje met het topje van zijn rechterwijsvinger. Even kijkt hij ernaar, slechts een vijftal seconden, dan veegt hij het weg.
"Tom."

Bill en ik lopen het schoolplein op. Meteen is het stil en draait iedereen zijn hoofd onze richting uit. Onder hen ook Arno, Bills pestkop. Hij is ongeveer even lang als ik, heeft een dikke bos blonde krullen en indrukwekkende ogen. Grijs, met een zwart randje.
Bill haalt diep adem en balt zijn vuisten.
"Deze is voor jou, Tom!"
Wat! Gaat hij hem slaan? Dat haalt hij nooit! Arno slaat terug, minstens drie keer zo hard. Nee! Dat durft hij toch niet?
Ik ren hem achterna en leg mijn hand op zijn schouder, maar die glijdt er al meteen weer af. Honderden paren ogen volgen nauwkeurig Bills bewegingen. Als één man houden ze ingespannen hun adem in.
Bill houdt halt vlak voor Arno's neus, en legt zijn gezicht in de plooi.
Arno is de eerste die de gespannen stilte verbreekt.
"Wie we hier hebben. Bill - homo - Kaulitz."
Een, voor mij onbekende, schaduw werpt zich op het fijne gezichtje van mijn tweelingbroer. Hij heft zijn handenop. Nee, Bill... kan... slaan... niet... Mijn hersenen struikelen over de gedachte.
Dan slaat Bil zijn armen om Arno's nek en perst niet alleen zijn lichaam maar ook zijn lippen tegen die van Arno. Er wordt naar adem gehapt, er wordt gemompeld, een groot applaus en gejoel klinkt op. Ik staar enkel doelloos voor me uit.
‘Judas, lever je de Mensenzoon uit met een kus?’
Bill zet een stap achteruit en likt uitdagend over zijn bovenlip. Waar haalt hij het zelfvertrouwen, het lef, het geweldige idee? Arno kijkt glazig om zich heen en opent zijn mond om iets te zeggen, maar er komt niets uit.
Bills plan werkt.
Hij draait zich om en gaat op weg naar de poort. Zo te zien geen school voor ons vandaag.
"Tom, jij bent de enige waar ik van hou, dus begrijp het alsjeblieft. Alsjeblieft!"

We lopen het park in en stoppen bij de oude eik, waar ik de belofte heb gemaakt. Bill stopt midden in een bewegen, geluid ebt weg, ik kijk om me heen. Alles staat stil.
Alles behalve één persoon.
"Wel, wel, wel. Tom. Maar twee dagen nodig gehad. Veel korter dan ik had verwacht." Ik kijk hem vragend aan, een glimlach verschijnt in die witte baard van hem.
"Zal ik me maar voorstellen dan. Ik ben Pieter, maar de meesten kennen me als Sinte Pieter, de hemelpoortbewaker."
"Dit... dit... is nep! Ik euhh... ik weet niet hoe u het doet. Maar het is nep. Dat moet!"
"Tom, waarom zou ik nep zijn? Leg me dat eens uit, jongen."
"Ik ben niet... dood? Ik... Dat kan niet! Dat mag niet!"
"Dat ben je al meer dan een jaar."
"Wat!?! Nee! Hoe?" Ik voel bittere tranen in mijn ooghoeken en een zure smaak in mijn keel.
"Het auto-ongeval. Het was geen droom, Tom!"
"Ik... maar... Bill ziet me! Hij praat tegen me!"
"Tegen zichzelf!"
"Ik..."
"Ja, Tom, je leeft niet meer."

"Tom, je hebt een keuze. Ik kan de tijd terugdraaien, je komt niet om in het auto-ongeval maar..."
"Bill zal Arno nooit kussen als ik nog leef en dan wordt hij terug..."
"...gepest. Juist."
Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik me omdraai.
"Bill, jij bent de enige waar ik van hou, dus begrijp het alsjeblieft. Alsjeblieft!" mompel ik en kus hem een laatste keer.

Ik kijk een allerlaatste keer om. De tijd tikt weer verder, Bill gaat tegen de stam zitten.
Ik ben mijn belofte nagekomen.
En ik had er alles voor over.
Geen pesterijen meer voor Bill.
"Ik hou van je, Bill, ik houd echt heel veel van je."

Reacties: