FanFic.nl

Toms Twin

Secrets

Simone.
“Tom, kom je naar beneden? We gaan eten!”� roep ik vanaf de trap. Ik wacht op enig gehoor. Gemompel krijg ik als antwoord en loop terug de keuken in. Daar staan Bill, Rea en Evelyn de tafel te dekken. Evelyn zet de pannen op tafel en Bill pakt de glazen erbij en zet ze bij elk bordje aan de rechterkant neer. Rea houdt het voor gezien en neemt plaats. Ikzelf pak nog wat fris erbij en neem dan ook plaats. De andere gaan ook zitten. Zo is het maar afwachten op Tom.
“Schep maar vast op hoor. We hoeven niet op telaatkomers te wachten,”� zeg ik. “En Rea, wil jij even de opscheplepels pakken, die ben ik namelijk vergeten.”�
Ze knikt en schuift met haar stoel naar achteren. “Welke la?”�
“De meest rechtse.”� Op het moment dat Rea de goede la vindt en de lepels grijpt, komt Tom aansloffen met een slobber joggingbroek aan en een shirtloos bovenlijf.
“Nou, nou, nou. Waar hebben we dit aan te danken?”� Een grijns is er goed te zien op Rea’s gezicht die zich net omdraait van het aanrecht. Ze wandelt naar hem toe en pookt in zijn buik. “Wat strakker dan de laatste keer dat ik je zag.”�
“Rea, ik was toen twaalf! Wat verwacht je, dat ik nog baby vet heb?”�
“Nou..”� Ze wordt al gestompt door Tom voordat ze kan antwoorden. Ze haalt haar schouders op en schuift weer bij de rest aan.
“En wat denk jij te doen?”�
Verbaasd kijkt Tom weg van het eten en kijkt mij aan. “Eten?”�
“Trek eerst maar eens fatsoenlijk een shirt aan en dan zien we wel verder,”� commandeer ik.
“Damn, Rea, doe eens normaal!”�
Vragend draai ik me om naar haar en zie haar schijnheilig de andere kant opkijken.
“Ja doe maar zo,”� moppert Tom en schuift dan weer van tafel.
“Pak gelijk mijn mobiel even, die ben ik vergeten,”� zegt Bill snel voordat Tom uit zicht is.
“Als je toch bezig bent, pak de mijne gelijk ook maar!”� roept Rea er achter aan met een plezierig toontje.
“Ja hallo, ik ben jullie slaaf niet!”�
“Maar wel onze loopjongen. Hup, halen.”�



Tom.
“Maar wel onze loopjongen,”� imiteer ik Rea’s stem piepend. Pff, ik pak haar nog wel eens terug.
Ik sla links af en beland in Bills kamer. Zijn mobiel zie ik al gelijk op het nachtkastje liggen en gris het eraf. Zal ik die van haar overslaan? Nee, pest haar wel een andere keer. Ik loop haar kamer in en zoek naar haar mobieltje. Wat voor een zal ze hebben? Ik kijk in het rond, maar vind niks. Geweldig, Rea is qua opruimen ook niets veranderd. Moeilijk kijk ik naar de bom die is ontploft. Ze voelt zich gelijk thuis zo te zien. Ik scan nog eens de kamer en stuit op een zwart ‘iets’. Met geweld trek ik haar Kani broek van het bed en zie hoe haar mobieltje openschuift in de lucht. Geschrokken grijp ik hem op tijd uit de lucht.
“Wie is dit?”� Geboeid bekijk ik het scherm. Een getint kindje van rond de twee staat erop afgebeeld. Met een omgedraaide pet op zijn hoofd en diepdenkende ogen eronder.. Het is een jongetje aan zijn kleding te zien. Een wijde jeans en een wit shirtje. Er blinkt een gouden ketting aan en hij heeft een gouden armband om die mooi afsteekt van zijn donkere huid. Hij heeft donkerbruine ogen en een te lief pruilmondje. Er zit een hand rond het kindje heen, de foto is bijgesneden.

Met mijn ogen nog steeds vastgezogen aan het scherm, wandel ik zonder op te kijken de trap af en loop zo de keuken in. Een diepe zucht verwelkomt me gelijk, maar het interesseert me niet. Het kindje is echt prachtig. Dat zeg ik die kindjes niet uit kan staan!
“Tom!”� Het is hoog en hysterisch. Voordat ik het nog maar door kan hebben is het zwarte mobieltje uit mijn handen gegrist. Verward kijk ik op en zie op Rea haar mobiel dicht schuift. Ze kijkt me woest en tegelijkertijd betrapt aan.
Verbaasd kijk ik naar Bill die weer schaapachtig zijn schouders ophaalt, aan hem heb ik ook echt nooit wat aan. Ik wil mijn mond opentrekken, maar Rea is mij voor.
“Zullen we vanavond met zijn alle uitgaan? Dat lijkt me echt zo leuk!”� Ze klinkt semi-vrolijk. Achterdochtig blijf ik haar aanstaren, wat ze keihard negeert.
“Allemaal prima, maar laten we eens verder eten. Blijkbaar heeft Tom haat aan shirts, dus die laten we maar lekker in zijn blote bast. Kom, eten.”� Simone neemt nog een hap van haar eten en kijkt me aan met ogen die me dwingen tot zitten. Dit keer ga ik gehoorzaamd zitten en neem hapjes van mijn vrij koude eten. Het is eerder prikken, ik wil zo graag Rea overhoren, volgens mij verbergt ze meer dan wat ik denk. Het irriteert me.
Er wordt zachtjes in mijn zij gepookt. “Mag ik mijn mobiel, lieve Tom?”� Bill stopt niet met het prikken. Geïrriteerd schuif ik zijn mobiel over de tafel en eet verder. Geschrokken grijpt hij zijn heiligdom voordat die van de rand afglijdt en kijkt me een enkele keer kwaad aan. Hij kan me nu echt gestolen worde. Stiekem kijk ik tussen de pannen door en zie Rea ongestoord eten. Die ondervraag ik wel na drie lege flessen alcohol.

Reacties: