FanFic.nl

Wake me up [SA]

Wake me up

Witte lichten die fel knipperen. Gelach en muziek op de achtergrond. Lege glazen op een tafel. Stemmen. Er word tegen me gepraat. Wazige gedachten dwalen doelloos in mijn hoofd rond. Ik kijk opzij. Een glimlach. Ogen die stiekem glinsteren van plezier. Ik krijg iets in mijn handen gedrukt. Mijn keel is kurkdroog. Ik zie de vage omtrekken van een glas. Drank. Alweer. Ik breng het glas aan mijn lippen en sla het in één keer achterover. Een warme tinteling door mijn lichaam. Nog meer gelach. Ik voel een hand die de mijne vastpakt. Voorzichtig word ik omhoog getrokken. Duizeling en misselijkheid slaan toe. Ik val voorover. Houvast. Ik kijk omhoog. Vage schimmen boven mij. Met evenveel voorzichtigheid word ik weer teruggeduwd op de bank. Ik voel me vreselijk. Mijn tong is net schuurpapier. Ik murmel om iets te drinken. Opnieuw krijg ik een glas toegereikt. Het voelt koud aan. Ook deze sla ik in één keer achterover. Verzachting. Een rilling loopt over mijn rug. Ik reik mijn hand naar voren. Niets. Het glas heb ik nog vast en ik tik degene die naast me zit aan. Ik hou het glas omhoog. Meteen daarna krijg ik een volle in mijn andere hand. Verlichting. Weg van hier. Ik probeer uit alle macht het glas naar mijn mond te brengen. Het luk niet. Alles word waziger. Het gelach lijkt verder weg. De muziek word steeds zachter. Donker. Oneindige diepte.

Ik wrijf vermoeid in mijn brandende ogen. Het kost me energie om ze open te houden in het felle licht dat schijnt. Voorzichtig probeer ik rechtop te gaan zitten, maar ik laat me direct weer in de hoop kussens terugvallen, want een stekende pijn schiet door mijn hoofd. Als ik opzij kijk, zie ik tot mijn grote verbazing mijn moeder zitten. Ze heeft mijn hand vast en er lopen sporen van uitgelopen make-up over haar wangen. Ik kijk haar verward aan, want ze schijnt niet te merken dat ik wakker ben, ook al kijkt ze me recht aan. Ik voel dat er een knoop in mijn maag ontstaat. Trillend til ik mijn hand op, maar die blijft roerloos op bed liggen. Als ik beter kijk zie ik dat de hand die ik heb opgetild een vale, asgrauwe en doorschijnende kleur heeft. Ik schiet weer overeind, de pijnscheuten nu negerend die opnieuw door mijn hoofd gaan, en ik spring uit bed. Ik val languit op de vloer en ik wrijf over mijn hoofd, verwrongen van de pijn. Langzaam probeer ik op me hurken te gaan zitten, wat me met moeite lukt en wankelend kom ik overeind. Ik sta midden in een kale, grauwe kamer waar in iedere hoek een bed staat; in één daarvan lig ik. Mijn moeder houd nog steeds mijn roerloze hand vast en veegt zo nu en dan een traan weg. Ik voel dat ik licht in mijn hoofd word, dus ik loop naar het dichtstbijzijnde bed om houvast te hebben.
De deur gaat open en een man in een witte jas komt binnen. Ik volg de man met mijn ogen. Hij loopt naar mijn moeder en reikt haar een brief toe. Ze schudt kwaad met haar hoofd en houd mijn hand nog steviger vast. De man gaat op zijn knieën zitten en wacht even voordat hij begint te praten.
Ik hoor niets, alles is stil. Het is alsof ik in een geluidsdichte kamer sta. Ik zie hoe mijn moeder witter en witter wegtrekt. De dokter wrijft over haar arm en staat dan op. Hij gaat de kamer weer uit en sluit de deur achter zich. Mijn moeder laat voorzichtig mijn hand los en staat dan ook op. Voordat ze de deur uitgaat, kijkt ze nog even achterom. Ze zegt iets tegen me, maar ik kan het niet horen. Dan stapt ze naar buiten en trekt de deur achter zich dicht.
Ik ga op de grond zitten als een lappenpop en staar levenloos voor me uit. Wat kan ik nu nog doen, terwijl alle hoop is opgegeven?
De deur word opeens opengezwaaid en ik zie een jongen in de deuropening staan. Doodsangst, woede, verdriet en verwarring is in zijn ogen te zien. Hij loopt naar mijn levenloze lichaam in bed en knielt naast me neer. Voorzichtig pakt hij met beide handen mijn hand vast en drukt die tegen zijn wang aan. Dat is het laatste wat ik zie, want een helder licht strekt zich voor me uit en ik weet dat ik niet meer terug kan komen.

Reacties: