FanFic.nl

Heart Of A Dead Boy (TH)

ik ben niet gelukkig..

Twee weken later.

vandaag mag ik naar huis gaan. eindelijk kan ik deze vier witte muren verlaten! maar eigenlijk...wil ik niet naar huis. ik ken daar niks,ik ken niks. alle regels of dingen die ik normaal doe,niks weet ik nog. het frustreerd me heel erg. maar ik zeg niks,ik zal gewoon lachen en naar huis gaan. ik zal doen alsof alles goed is,alsof ik blij ben. maar dat ben ik helemaal niet. ik mis men leven,ik kende men leven niet eens. ik weet niet hoe ik ben,ben ik lief,ben ik egoistisch? wat moet ik doen wanneer we thuis zijn? tv zien? ik weet het niet zo geod... het is allemaal nog zo vreemd,het gaat zo snel.. ik ben wel blij dat ik deze ruimte eindelijk mag verlaten,dat wel,maar toch knaagt er iets aan me. wat als ik mam of tom teleur stel met een gedragtrekje dat ik voor het ongeval niet had? wat als ik eigenlijk nooit meer helemaal dezelfde word? zullen mam en tom nog wel van me houden dan? ik heb pijn..ik ga proberen niet zoveel na te denken en nog even uit te rusten,want mama en tom kunnen er elk moment zijn. ik kan me hun glimlachende gezichten al voorstellen. superblij dat ik eindelijk weer naar huis mag..ach het is allemaal zo simpel niet.. Er werd op de deur geklopt. o,nee,niet nu al,ik ben er nog niet klaar voor! maar ik ga men best doen. ik ga hun blije humeur niet verpesten. ik ben een deel van het gezin,dus zal ik me ook zo proberen gedragen.
'kom maar binnen hoor.'
direct ging de deur open,en ja,daar waren ze. de blije gezichten. vooral tom straalde iets speciaals uit. hij heeft zich volgens mij nog steeds niet vergeven.
'hey billy!' dat was tom. omg,hoe kun je tegen zo'n lieve broer nu liegen? maar het moet,voor hun bestwil. ze moeten niet weten hoe rot ik me nog voel.
'hey schat,ben je klaar?' dat was de hyper stem van men moeder.
'ja hoor,helemaal!' ik sloeg het deken van me af en klom moeizaam uit het bed. ik verbeet de pijn even. direct als ik rechtstond voelde ik hoe de twee enigste personen die ik op deze wereld een beetje ken,me omarmden.
'we zijn zo blij dat je genezen ben schat! het was zo stil zonder jou thuis..' moeders..altijd zo emotioneel hé. maar ik geef ze gelijk. je zoon bijna verliezen door een ongeluk is natuurlijk niet iets dat je elke dag overkomt. ik omarmde de terug en zette een valse glimlach op.
'kom mam,laten we doorgaan,ik wil bill zijn kamer laten zien. misschien komen er dan nog stukjes herinneringen terug ofzo.'
'ja natuurlijk,sorry! ik wou gewoon even knuffelen.'
'gaan we door dan? ik word gek in dit ziekenhuis!' zei ik. het zal hen vast goed doen als ik wat grappig overkom.
ze lachten even mee en dan gingen we eindelijk door. ik had geen koffer bij,want ik had niks bij toen het ongeval gebeurde. mam had alleen een zak bij met een paar pyama's die ze mee had genomen toen. ik kan niet eens men eigen pyama's herkennen! ik vind dat allemaal zo lastig.
mam melde me af bij de balie en dan gingen we naar de auto. mam ging vanvoor zitten en ik vanachter. tom kwam rechts van me zitten. de motor ronkte en dan vertrokken we op weg naar huis. thuis..het klinkt zo vreemd.. ik hoop dat ik me snel beter ga voelen,want hoe dichter we bij 'thuis' kwamen,hoe droeviger ik werd. ik snapte het zelf niet eens,waarom voel ik me zo? ik zou toch blij moeten zijn? ik wil huilen...ik wil dit leven niet...dit ben niet ik...maar,ik doe mam en tom dat niet aan. ik ben nog altijd haar zoon en zijn broertje,dus ze hebben me nodig. en ik zal me erdoorheen bijten,koste wat het kost. voor hen...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.