FanFic.nl

Heart Of A Dead Boy (TH)

Weer thuis

we zijn er billy!' de blijheid in zijn stem was niet te overhoren.
'oh. leuk! eindelijk!' ik haat dit fake gedoe..
we stapten uit de auto,tom pakte men hand en sleurde me al lopend met zich mee.
'kalm jongens,trap de deur niet in hé,haha.'
mam maakte de deur open en zei dat we wat tijd voor ons hadden. ze wist dat tom me veel wou laten zien enz. ik volgde tom zo goed ik kon,want hij sleurde men arm er bijna af! maar het was eigenlijk wel schattig,die blijheid omdat ik terug ben. hij trok me als eerste in mijn kamer. ik stond stomverbaasd,wat een mooie kamer!! er waren twee rode en twee zwarte muren. er hongen posters van green day en nena. vraag me niet hoe ik weet wie ze zijn. er stond een breed éénpersoonsbed. het deken was rood met een zwart hartje met sierlijke lijntjes enz. in een hoek stond een grote kast,waarschijnlijk voor men kleding. ik ben eigenlijk benieuwd hoe ik me kleed. ik heb me dan wel één keer op tv gezien,maar dat was de 'ik' voor het ongeval. ik moet alles terug leren,zelf men eigen kleren moet ik terug leren kennen. erg hé? het voelt aan alsof ik achterlijk ben. maar ik kan er toch niets aan doen,of wel?
'kom,nu mijn kamer!' hij sleurde me weer aan men arm mee en ging de tegenoverliggende kamer binnen. hij had ongeveer een evengrote kamer,maar de muurkleur was niet rood en zwart maar een soort vuilwit. eerder simpel dus. er hong een poster van een rapper,de naam ken ik niet. hij had hetzelfde bed,maar het deken was een effenrood. maar geen knalrood,eerder een kalmerend rood. hoe kleuren zo verschillend kunnen zijn,verbaasd me. hij had ook dezelfde kast als mij,alleen zag die van hem er was ouder uit. er lag een klein tapijtje voor zijn bed en voor de rest lagen er vuile kleren en colaflessen op de grond.
'let maar niet op de rommel,zo ziet het er bij mij dus altijd uit,haha.'
'leer opruimen tommy,haha.' ik zag een gelukkige lach op zijn gezicht.
'waarom lach je?'
'ik ben gewoon zo blij dat ik men broertje nog heb!' hij plette me ineens onverwacht.
'tom..geen..lucht..' hij liet me direct los.
'oh sorry,gaat het?'
'jaja. je ben schattig,wist je dat?'
'oh,dat heb je nog nooit gezegd,dank je.' hij lachte weer lief.
'kom,nu mams kamer en de badkamer. je kan altijd í¹ren in die badkamer hangen.'
'oh ja? waarom?'
'om je haar en make up enz te doen,daar heb je veel tijd voor nodig. en douchen,oh gott,ik moet bijna altijd kou douchen omdat je er telang inblijft.haha.'
'ocharme,sorry tommy.'
'is niet erg,je bent men broertje voor iets hé. kom,dan gaan we kijken,dan gaan we daarna naar beneden om te eten.'
ik knikte en volgde hem naar de genoemde ruimtes. mams kamer zag eruit zoals alle kamers van ouders eruit zien en de badkamer was groot en mooi gepoetst. er was een groot ligbad en een douche. spiegel enz,al die dingen die normaal zijn. na een kwartiertje hadden we alles gezien en gingen we naar beneden. ineens sprong er iets tegen men been en ik gilde verschoten.
'wat is er??' dat waren mam en tom tegelijk die het zeiden. best wel grappig.
'niks er sprong iets tegen me en..oh een hond! hoe lief!'
'ja..dat uh is dus scotty..dat is jullie hond.' mama sprak met een krop in haar keel. ik begrijp haar best. haar zoon weet niet eens dat het zijn eigen hond is. maar wat moet ik daaraan doen? ik vind het zo erg voor haar en ik wil echt alles terug kennen,maar het lukt me gewoon nog niet..
ik pakte scotty op en knuffelde hem.
'hey scotty botty,laat maar liefst geen protty.' huh? vanwaar kwam dat nu ineens. ik keek naar de twee stille mensen voor me.
'wat is er? heb ik iets verkeerd gezegd..?'
'nee..je..dat was ons spreukje vroeger! omg! je gedachtes komen weer boven!' tom drukte me zowat plat en mama keek vertederd toe.
'jullie waren vroeger schattig en nu zijn jullie nog altijd schattig. het is mooi om te zien hoe lief jullie met elkaar omgaan.'
'ach mam toch,niet huilen.' tom omarmde haar en ik deed dan maar mee. na een tijdje was onze emotionele bui dan toch wat over en zei mama dat we aan tafel moesten komen. ze had blijkbaar spaghetti gemaakt. mmm,dat gaat me smaken,want dat ziekenhuis eten was echt niet te vreten!
ik begon er gulzig van te eten en ik betrapte mam en tom dat ze waterig naar me keken. waarom moeten ze zo huilen,ik leef toch nog? het is juist men bedoeling om hen niet te laten huilen. maarja..ze zijn waarschijnlijk gewoon superblij dat ik terug thuis ben. ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.