FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

49.

Bill
‘Nog vijf minuten!’ roept iemand me toe. Ik zwaai ten teken dat ik het gehoord heb en draai mijn microfoon om en om tussen mijn vingers. In de zaal zijn de lichten net uitgegaan en het gegil boort zich tot in de backstage.
Zes maanden. Zes maanden sinds ik de laatste keer op een podium stond. In die tijd heb ik een heel bijzondere vriendin verloren, haar tweelingbroer leren kennen, teveel geheimen gehoord, een breakdown gehad, mijn eigen leven proberen loslaten en de liefde van mijn leven teruggevonden. Mijn broertje. Mijn Tom.
Georg en Gustav hebben hun mond gehouden, zoals beloofd. Niemand buiten wij vier weten wat er tussen Tom en mij speelt. Ze gaan er geweldig mee om, ze maken minder grapjes over mijn geaardheid maar verder is er tussen ons niks veranderd. Lieve heer, ik hou van die twee.
Na mijn zelfmoordpoging zijn Tom en ik nog dichter naar elkaar toegegroeid. Hij heeft voor me gezorgd, een dokter gezocht die te vertrouwen was om mijn keel na te kijken. Wonderlijk genoeg heb ik slechts minimale schade ondervonden. Ik was nog een week of twee duizelig en mijn keel voelde schor, maar verder was ik oké. Hij sloot zich weken aan een stuk met mij op in ons appartement, gaf ons de tijd om onze relatie opnieuw uit te bouwen zonder angst om bemoeienissen van buitenaf.
Toen David de nieuwe tour begon te plannen, wilde Tom de boot afhouden. Hij dacht dat het teveel zou zijn voor mij, maar ik wilde niets liever. Ik miste de muziek, het podium, de rush, de fans. Het zou wennen worden om hem weer als mijn broer te behandelen, maar een andere keuze was er niet.
We hebben niemand verteld over mijn wanhoopsdaad, zelfs Georg en Gustav niet. Daar hoeven we hen niet mee lastig te vallen. Ze weten dat Tom en ik ruzie hebben gehad over Finn, en ze weten dat we het hebben bijgelegd. Dat is genoeg, wat er daartussen gebeurde is nu niet meer van belang. Ik ben er nog.
En verder? Ik neem aan dat ik vanaf vandaag weer een superster ben. Een rocker met een geheime relatie, daarin ben ik niet bepaald de eerste. Gewoon doorgaan waar we gebleven waren. Doek op, klaar voor de tweede act van de vreemde, duizelingwekkende show die mijn leven moet voorstellen.
‘Nog twee minuten!’ Ik ga staan, druk mijn oortje wat dieper en maak mijn lippen nat. Tom komt naast me staan, gitaar als een knuffel tegen zich aangedrukt.
‘Weet je zeker dat je dit wil?’ fluistert hij zonder me aan te kijken.
‘Het lijkt me niet dat we het nu nog kunnen afblazen.’
‘Ik meen het, Bill. Als we dat podium opgaan, is er geen weg terug. Dan kiezen we voor een leven van geheimhouding. En ik weet niet of jij dat aankan. Ik weet zelfs niet of ik het aankan.’ Mijn gezicht verandert niet, er zijn teveel mensen in de buurt. Maar mijn maag springt drie achterwaartse salto’s.
‘Tom, wat bedoel je daarmee?’
‘We hebben gezien wat het met ons deed. De stress van de geheimhouding maakte ons kapot.’ Hij grijpt naar mijn hand. ‘Ik wil je niet verliezen, Bill. Geen derde keer. Ik zweer het je, dat overleef ik niet.’
Ik wil antwoorden, maar voor ik de woorden gevonden heb krijg ik teken dat ik op moet. Met mijn gedachten kilometers bij mijn muziek vandaan val ik een halve seconde te laat in.

Ik doe mijn best, echt waar. Maar bij elke overgang verlies ik mijn element en moet ik weer aan Tom denken. Ik weet niet of het opvalt, de fans gillen net als anders, maar ik voel dat ik er niet echt bij ben.
Naar achter, handdoek in mijn nek, een paar slokken water, weer het podium op. Tijd voor In Die Nacht. Tom met een akoestische gitaar achter me aan, ogen omlaag gericht om het mijnenveld van teddybeertjes, brieven, rozen, condooms, slipjes met telefoonnummers en glowsticks te ontwijken. Eindelijk, mijn kruk. Dichter tegen hem aan dan gewoonlijk lijkt het, of is het mijn verbeelding?
Hij begint te spelen. Zacht, langzaam, rustig. Ik sluit mijn ogen.
Net wanneer ik inadem om de eerste strofe te beginnen, breekt hij de muziek abrupt af door zijn hand op de snaren te leggen. Geroezemoes in de zaal. Ik blik fronsend opzij. Hij glimlacht, iets van berusting in zijn blik. Opnieuw salto’s in mijn borst. Maar dan begint hij opnieuw te spelen. Een ander nummer. En kippenvel en begrip nemen mijn lijf over. Hij buigt zich naar de microfoon en ik kan niet anders dan luisteren.

Het publiek snapt er duidelijk niks van, maar dat is nu van geen enkel belang meer. Ik snap het, en hij zingt alleen voor mij. Met de bibber in mijn keel en een onvoorstelbare warmte in mijn buik neem ik de microfoon over.



Bij de laatste noten laat hij zijn gitaar en ik mijn microfoon los. Zijn bedoeling was me duidelijk vanaf de eerste noot, en ik ben niet meer bang. Hij heeft de oplossing gevonden. De enige uitweg. Wat er van ons zal worden kan me gestolen worden, ik wil hem en hem alleen. Ik leg mijn hand op zijn schouder, hij doet hetzelfde. Met gesloten ogen maak ik van zijn mond mijn hele wereld.
Wanneer ik me weer van hem losmaak, stopt de wereld in haar baan. Of zo lijkt het toch, want ik heb nog nooit een volle concerthal geweten zoals deze. Stil.
Tom bijt glimlachend op zijn piercing en slaat zijn ogen neer. Schuldbewust, maar toch tevreden. Ik weet precies wat hij bedoelt zonder dat hij het zegt.
‘Ons geheim ligt op straat, en het kan me gestolen worden zolang ik jou heb.’


Oh my, nog maar één stukje te gaan... Mimimimimi, nu voel ik toch ook de kriebels... o_o Nouja, het moet natuurlijk ooit eindigen.
Onderaan link naar het nummer, Glycerine van Bush. Beautiful song, één van de liedjes die ik al sinds het begin in mijn hoofd had voor dit verhaal. Ga maar allemaal braaf luisteren.
En ik draag deze voor de zoveelste keer op aan Yasmine. Te quiero, cabron.

Dorien <3

http://www.youtube.com/watch?v=pU6KhFWvKPM

Reacties: