FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 2: No air

I can’t breathe without you…but I have to.

Ik werd de volgende morgen niet alleen wakker.
Toen ik ’s nachts weer de trap was op geslopen, was dat natuurlijk niet ongemerkt voorbij gegaan. Al snel stonden er twee bezorgde ouders aan mijn slaapkamerdeur om te vragen waarom ik het midden van de nacht naar beneden was gegaan. Ik was mama huilend in de armen gevallen en had snikkend mijn verhaal gedaan. Normaal gezien wil ik niet dat iemand me ziet wenen, ook mijn ouders niet, maar vandaag maakte het allemaal niets meer uit. Alles moest eruit. Ik ging kapot vanbinnen en had troost nodig.
Met natte wangen viel ik na een dik uur in slaap in mama’s armen. De volgende morgen lag ik dus niet alleen in mijn bedje, maar ik was des te eenzamer. Ik voelde me eenzamer dan ooit. De regen van tranen bleef niet lang weg en nog voor het ontbijt wonnen de tranen alweer. Ik was altijd een sterk meisje geweest, maar vandaag was ik niet sterk genoeg om ze tegen te houden.
Ik hoopte dat een douche goed zou doen, maar dat hielp ook niet. Overal waar ik in huis voorbij kwam, deed me aan je denken. Er ging geen minuut voorbij waarin ik niet aan je dacht, met talloze huilbuien tot gevolg. Daarbij kwam ook nog eens dat de examens voor de deur stonden. Ik kon het me helemaal niet permitteren om een hele dag medelijden met mezelf te hebben en om met elke hersencel bij jou te zijn. Ik moest studeren, ik had geen keuze.
Maar zoals verwacht ging het niet vooruit. Ik haatte mezelf erom. Waarom kon ik me nu niet gewoon concentreren op die wiskunde? Waarom moest je me helemaal inpalmen? Waarom kon ik verdomme niet stoppen met huilen?!
Ik had geen antwoorden op mijn vragen en ook mama en mijn beste vriendin, die diezelfde middag nog langs kwam, niet. Ze probeerden me te troosten, wouden lieve, begripsvolle dingen zeggen, maar ze wisten niet hoe ik me vanbinnen voelde. Ik ging kapot aan het verdriet. Ik was ervan overtuigd dat ik nooit meer iets anders zou voelen dan die pijn. Ik had het nog nooit gevoeld, ik wist niet dat het bestond. Hoe kon iets zoveel pijn doen? Ik was er dan misschien bang voor geweest, maar ik had het nooit zo erg verwacht.
Ik miste je, ik miste je zoals ik je nog nooit gemist had. De leegte in me was niet verdwenen op een nachtje, hij was erger geworden. Er zat niets meer in me, ik was leeg. Ik moest mezelf ervan overtuigen om verder te leren, niet erg gemakkelijk. Je was mijn alles, ik had je nodig. Nu was je er niet, en je zou niet meer terug komen. Toch niet snel. Ik wou je in mijn leven, in mijn toekomst. Als je geen deel van mijn toekomst meer kon zijn, wou ik geen toekomst meer. Ik kon me er geen voorstellen zonder jou. Waarom zou ik dan nog leren? Waarom zou ik nog moeite doen om een diploma te halen, om een beroep uit te oefenen als je van niets in mijn leven nog deel zou kunnen uitmaken zoals ik het had gedroomd?
Opgerold op het kleinste bolletje dat ik van mezelf kon maken, lag ik op bed. Ik probeerde de pijn tegen te houden door me zo klein te maken. Als ik kleiner was zou er minder plaats zijn voor die pijn. Ik had nog nooit zoveel gehuild in mijn hele leven. Het bleven niet bij stille tranen vol met pijn, maar werden dikke krokodillentranen met geschreeuw in mijn kussen erbij. Ik trilde over heel mijn lichaam, ik ging van binnenuit kapot. Mijn binnenste werd zwart en de wereld om me heen verloor al zijn kleur.
Met mijn armen om mijn benen geslagen, wenste ik dat je hier bij me was. Dat je me kwam troosten en een beetje van de pijn kon wegnemen door je aanwezigheid.

‘Mag ik iets vragen?’ vroeg ik je terwijl we beiden op zijn bed half lagen, half zaten.
‘Jij mag alles vragen.’
‘Vind je…dat ik je soms verstik?’ Ik was een beetje bang voor je antwoord, maar moest toch vragen. Vanuit een andere relatie wist ik dat het niet moeilijk was om iemand te verstikken. De jongen in kwestie, toen, wou lief zijn, maar was net dat beetje te lief voor me. Hij zag me té graag. Ik kan het niet echt goed uitleggen, maar door me graag te zien, duwde hij me elke dag een beetje verder van zich weg. Het was mijn eerste relatie en ik wist niet goed hoe ik er mee om moest gaan. Daarom wou ik er nu zeker van zijn dat ik mijn liefje niet verstikte. Ik was bang om je kwijt te geraken en wou gewoon even zeker zijn om iets minder bang te moeten zijn.
‘Een beetje…’zei je voorzichtig. Weg met de zekerheid. Er ging een rilling door mijn hele lichaam. Verstikte ik je? Ik had het dan wel gevraagd en wou ook een eerlijk antwoord, maar had het eigenlijk niet verwacht. Ik wou gewoon bevestiging voor het feit dat mijn angsten zinloos waren. Geen bevestiging dus.
‘Ik…wat…hoe bedoel je?’ vroeg ik stamelend.
‘Ik bedoel het niet echt zo, maar ik moet er gewoon nog heel erg aan wennen,’ legde je uit.
‘Wennen aan wat?’
‘Aan een relatie hebben…’ Ik wist dat dit je eerste echte relatie was en daar had ik respect voor. Ik kon dus ook accepteren dat je eraan moest wennen, maar het … deed pijn op een bepaalde manier. Mijn angst was niet verminderd, maar net toegenomen. Ik was nog banger om je te verliezen.
‘Doe ik iets verkeerd?’ vroeg ik bang. Ik voelde hoe mijn ogen zich begonnen te vullen met water.
‘Nee, tuurlijk niet. Niet wenen.’ Ik moest even door mijn tranen glimlachen. Ik wist dat je me niet graag zag wenen, maar ik was bang.
‘Je bent mooier als je lacht.’ Ergens in mijn hart smolt ik door het complimentje, maar ik kon de tranen niet stoppen.
‘Hoe kan ik niet wenen als je zegt dat ik je verstik?’ Ik ging iets dichter bij je zitten. Je nam me in je armen, streelde troostend over mijn rug.
‘Zo bedoelde ik het niet. Ik moet gewoon even wennen.’ Ik keek omhoog in jouw bruine ogen. De mooiste ogen die ik me ooit zou kunnen voorstellen. Ze hadden niet die donkerbruine kleur, maar iets lichter, meer naar het karamel toe. Normaal gezien straalden ze als je naar me keek, maar vandaag stonden ze droef net als die van mij.
‘Ik zie je graag,’ fluisterde je.
‘Echt?’
‘Echt.’
En toen was ik gerustgesteld. Natuurlijk verdween mijn angst niet compleet, maar ze was wel verminderd. De rest van de avond praatten we nog. Ik lag in zijn armen en je legde het me uit. Je vertelde dat je het niet gewoon was om rekening met iemand te moeten houden, je was het niet gewoon om geplaagd te worden door je ouders en broer. Je moest gewoon wennen, maar dat zou wel lukken. Je wou wennen, voor mij. Alles zou wel weer goed komen. Dit was even een klein dipje in onze relatie geweest. Een dipje bij de vele hoogtepunten.
Alles zou wel weer goed komen.

Maar alles kwam niet goed, hoe ik het toen ook geloofde. En vandaag was je er niet om me te troosten, om te zeggen dat het wel goed zou komen, om me te beloven dat je van me hield.
De rest van de dag was ik één hoopje verdriet en ellende. Ik probeerde harder dan ooit me op andere dingen te concentreren, maar net omdat ik zo hard mijn best deed ging het niet. Ik kon niets meer, zag nergens het nut meer van in.
‘Je vindt wel iemand anders,' had Hanne vanmiddag nog gezegd. Ik kon haar niet geloven. Ik wist wel dat ze lief wou zijn en me wou troosten, maar ik wou niemand anders. Ik wou alleen jou. Ik zou nooit meer mijn hart aan iemand op zo’n manier kunnen geven, ik zou nooit meer iemand zo vertrouwen, ik zou nooit meer van iemand zoveel houden als van jou. Ik hield van je. Ik had je mijn hart gegeven. En nu… was het gebroken en ik wist niet of het weer zou helen.
Die avond viel ik weer in slaap in mama’s armen. Ze had me getroost tot ik wat rustiger was en eindelijk mijn ogen kon sluiten om in een droom te verzinken.
Misschien zou het morgen allemaal wel een beetje beter gaan.
Misschien…

Zaterdag 21 november 2009

Voor degenen die het niet begrepen zouden hebben; het stukje schuin gedrukte tekst is een herinnering.
.

Reacties: