FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 37: Stekende pijn

We werken de rest van de dag aan het liedje. De tekst en ondertussen de muziek ook. Het gaat goed vooruit en net als aan zee gaat de samenwerking vlot. Onze verschillende ideeën worden telkens samen gelegd en vormen nu in de late middag een mooi geheel. We zullen het nog een paar keer moeten spelen zodat ik juist weet hoe ik alles moet zingen, waar ik een hogere noot moet zingen bijvoorbeeld, maar ons werk wordt onderbroken door de deurbel.
Ik loop naar de telefoon en zie op het schermpje hoe Max beneden aan de trap staat te wachten totdat ik de deur voor hem open doe. Ik neem de telefoon op.
‘Hej, het is Max,’ hoor ik zijn stem en zie zijn lippen bewegen op het scherm.
‘Kom maar boven,’ antwoord ik en duw op het knopje om de deur van het gebouw te openen.
‘Het is Max,’ zeg ik tegen de anderen wanneer ik de haak terug hang.
‘Dat hadden we gehoord,’ lacht Niel.
Tayana kijkt me met bezorgde ogen aan, maar zegt of vraagt verder niets.
‘Dit komt goed uit, nu hebben wij ook pauze,’ zegt Lukas en zet zich recht uit de zetel en verdwijnt naar zijn kamer.
‘Ik zal vast aan het eten beginnen,’ zegt Tayana en gaat in de keuken aan de slag.
De deurbel gaat opnieuw, maar deze keer hier boven. Ik open de deur en zie Max voor me staan. Hoewel je het misschien niet meteen op het eerste zicht ziet, is hij dolgelukkig. Ik kan het wel zien. Zijn glimlach is net iets groter dan anders en zijn ogen twinkelen dat klein beetje meer dan normaal. Ik zucht, heel stilletjes zodat hij het niet hoort, en laat hem binnen.
Samen met Max loop ik naar mijn kamer. Mijn hart bonkt in mijn keel en mijn handen trillen. Ik probeer diep in en uit te ademen, probeer mijn masker op te houden zodat Max niets merkt van de pijn die hij me zo dadelijk gaat doen.
Max gaat op zijn buik op mijn bed liggen, maar ik weersta de drang om naast hem te gaan liggen en zet me op de grond, leunend tegen de muur.
‘Vertel het nu eens,’ lach ik naar hem. Geen oprechte lach natuurlijk. Ik bereid me zelf al voor de op beschrijving wat voor mij als een horrorfilm gaat klinken.
‘Dus, ik was gisterenavond helemaal alleen thuis. Mama was gaan eten met een vriendin en mijn twee pestkoppen waren met vrienden weg.’ Met die twee pestkoppen bedoelt hij duidelijk Felix en Seppe.
‘Ik maakte het buiten op het terras wat gezellig. Kaarsjes hier en daar en rustige muziek op de achtergrond. Tegen negen uur kwam Kya aan. Ze was meteen verrast door mijn decor van romantiek en haar ogen begonnen te stralen zoals ik het nog nooit gezien had.’ Ik verbijt de pijn in mijn borst terwijl Max enthousiast vertelt. Zijn ogen stralen nu net zoals die van Kya gisterenavond waarschijnlijk. Ik kan de verliefdheid erin zien. Een steek ik mijn hart. Geen grote steek zoals van een mes, maar een klein, fijn steekje van een naald. Maar het doet niet minder pijn. De naald dringt dieper door dan een mes en laat me de pijn subtiel voelen. Het ergste zal nog wel komen, dat weet ik zeker.
‘Daarna vertelde ik haar wat ik voel voor haar en zoals verwacht reageerde ze goed. Ze lachte zei dat ze ook van me hield en ja... toen hebben we gekust.’ Het beeld van Kya en Max kussend in mijn hoofd zorgt voor de volgende naald die mijn hart doorboort.
Dit was wel een zeer beknopte beschrijving, maar Max blijft nu eenmaal een jongen. Ik zal hem zelf moeten vragen naar meer details en de dingen die hij voelde toen ze voor hem stond. Ik kan mezelf veel pijn besparen door die vragen niet te stellen, maar dat zou niet iets voor mij zijn. De Fi die Max kent -en denkt dat ik nog steeds ben- zou hem uitvragen tot het kleinste detail.
‘En...? Hoe was de kus?’ vraag ik zonder dat ik eigenlijk het antwoord wil weten.
‘Fi...’ begint hij, maar ik trek een gezicht zodat hij weet dat hij er niet onderuit kan komen. ‘Oké, oké, maar je zou het beter aan haar vragen. Dat is toch iets waar meisjes over praten,’ zegt hij met nadruk op het woord meisjes. Hij heeft gelijk, maar de kans dat ik dit ga bespreken Kya is vrij klein. Nu toch alleszins.
‘Ja, ja, zet je erover en zeg het me.’
‘Op de jongens manier; ze kan echt goed kussen. Op jouw manier; ik voelde me helemaal zweven, het was zalig,’ dat laatste zegt hij met een overdreven vrouwelijk stemmetje. Het soort humor dat me aantrekt in hem. Weer een steekje erbij, maar ik kan een lach niet verstoppen.
‘Wat moet ik meer zeggen, Fi? Ik ben verliefd en Kya maakt me gelukkig, is dat niet genoeg uitleg?’ ik knik. Hij heeft gelijk. Ze houden van elkaar en de rest doet er even echt niet toe. Alleen doet het er voor mij eigenlijk wel toe. Ik forceer een klein lachje en vraag verder.
‘Wat hebben jullie daarna gedaan?’
‘Niet wat je denkt. Kya moest om elf uur al weer naar huis dus we hebben gewoon gezellig gepraat en ijs gegeten.’ Oké dat antwoord ik beter dan hetgeen waarvoor ik bang was, maar ijs eten...dat deden wij vroeger samen...
Het is moeilijk om de schijn op te houden wanneer er weer een stekend gevoel door mijn hart gaat. Ik kan niet meer doen alsof ik lach en staar naar de grond. Max heeft het duidelijk opgemerkt en komt naast me zitten. Mijn hart gaat sneller slaan.
Hij neemt mijn hand vast en probeert mijn blik te vangen, maar ik blijf naar de grond staren. Ik voel de warmte van zijn hand. Ik weet dat het gebaar niets betekent en zou het liefst mijn hand willen wegtrekken voordat ik helemaal zot wordt door zijn aanraking. Maar natuurlijk zou Max dan nog meer argwaan krijgen. Hij zit hier nu naast me zonder iets te zeggen. Hij heeft duidelijk mijn ontwijkende blik gezien, maar zou hij het echt weten? Zou hij door mijn masker kunnen zien, en in mijn ogen de liefde lezen dat ik voor hem voel?
Iets wat iemand me ooit verteld heeft, is dat je in de ogen van een persoon kunt zien of hij of zij verliefd is. Ik kan dus acteren en forceren zoveel ik wil, maar de blik in mijn ogen zal ik nooit kunnen veranderen.
‘Fi, ik weet hoe je je voelt,’ begint Max, maar ik betwijfel het. Mijn hart gaat weer iets sneller slaan wanneer ik besef dat het niet lang meer zal duren voordat Max zal gaan zeggen dat hij weet wat ik voor hem voel.
‘Fi, ik ken je,’ hij laat mijn hand los en draait met zijn vrije hand mijn hoofd naar zich toe. ‘ik weet hoe je denkt, maar geloof me; je zal ook iemand tegen komen. Iemand die ziet hoe geweldig je bent, die je apprecieert en die oprecht van je houdt.’
Was dat het? Dacht hij dat ik me zorgen maakte over het feit dat ik niemand zou vinden, over het feit dat ik nu alleen was en hij Kya had. Met een hele lange omweg zou hij bij de werkelijke reden van mijn verdriet komen, maar technisch gezien zat hij er ver naast.
‘Max,’ zeg ik, maar hij onderbreekt me.
‘Nee, Fi. Het is oké. Daar buiten is er iemand voor je en je zal hem wel vinden, maar geduld is een mooie zaak.’
Ik zucht in mezelf. Hij is lief, te lief -weer een naaldje extra- en in een normale situatie zou ik me inderdaad zo voelen; alleen en nood aan liefde en affectie. Maar nu heb ik nood aan hem en blijkbaar kan hij dat nog steeds niet zien. Alleen weet ik niet echt of dat nu goed of slecht is.
In andere omstandigheden zou dit gesprek me waarschijnlijk geholpen hebben, maar vandaag niet. Het verlangen om hem te zeggen wat er werkelijk in me omgaat groeit met de minuut, maar ik vecht ertegen. Ik kan zijn prille geluk nu niet gaan verpesten.
‘Dankje, Max,’ fluister ik, zonder het te menen. Dit was een vreselijk gesprek en de pijn in mijn hart wordt gewoon erger.
‘Misschien is het beter als je weer naar huis gaat, we gaan dadelijk eten en daarna moeten we weer aan het werk.’ Ik zou nooit aan Max (of iemand anders) vragen om te vertrekken, maar de pijn wordt ondragelijk. Als Max nog lang blijft neem ik het risico van mijn gevoelens luidop te schreeuwen en dat wil ik niet, denk ik.
‘Oké, ik zie je nog wel dan,’ antwoordt hij begripvol.
‘Doe Kya de groeten van me,’ wring ik er nog uit om beleefd te klinken.
Max staat op, maar ik kan momenteel de kracht niet vinden om op mijn benen te gaan staan.
‘Vind je het erg als ik blijf zitten?’
‘Nee, hoor.’ Hij lacht en wandelt mijn kamer uit, geen idee in welke staat hij me achter laat.
Ik blijf op de grond zitten, voel niet hoe mijn achterwerk gevoelloos wordt en kan alleen maar voor me uit staren. Verschillende, hartverscheurende beelden van Max en Kya voor mijn ogen.
Er wordt op de deur geklopt. Ik fluister een ‘ja’ en zie Lukas binnen komen. Ik had eigenlijk Tayana verwacht. Zij weet waarover dit allemaal gaat, zij kent het verhaal.
‘Mag ik binnenkomen?’
Ik knik.
‘Eigenlijk wou Tayana komen, maar toen haar saus begon aan te branden op weg naar hier, moest ze de keuken in vluchten. Ben ik ook goed genoeg?’ vraagt hij met een scheef lachje en laat zich vallen op de plaats waar Max daarnet zat.
Ik knik weer. Veel is er nu toch niet meer aan te doen, ik zal hem mijn verhaal toch moeten doen.
‘Het is die Max, he?’ vraagt hij voorzichtig.
Ik knik voor de derde keer, geen zin om te praten.
‘Als je er niet over wil praten is het ook goed, hoor?’
‘Nee...nee het is oké.’ Ik kan niet blijven zwijgen, ik ben hem een verklaring schuldig voor mijn verdrietig bijna depressief gedrag en huilbui gisteren.
‘Wat is er gebeurd?’
‘Hij is me net komen vertellen hoe zijn date met Kya was. Kya was een klasgenoot, een vriendin van me en nu zijn ze samen.’
‘Wí¡s een vriendin van je?’
‘Ja ik denk niet dat we nog goede vriendinnen kunnen blijven nu...’
‘Omdat jij ook van hem houdt?’ de nagel op de kop. Lukas is goed.
‘Ja.’ Mijn stem klinkt schor. Ik voel hoe de tranen weer opkomen, maar ik hou ze onder controle. Ik wil geen twee dagen achter elkaar uithuilen bij Lukas.
‘Dat verklaart veel,’ mompelt hij. ‘Weet hij het?’
‘Ik wil het hem niet vertellen, ik wil zijn geluk met Kya niet verstoren. Hij ziet haar echt graag.’
‘Maar je zal het hem toch ooit moeten zeggen, je kan niet alles zomaar verkroppen en hopen dat die gevoelens zomaar gaan verdwijnen,’ zegt hij begripvol. Het is vreemd om twee dagen achter elkaar de gevoelige, lieve Lukas hier naast me te hebben. Het is lang geleden dat ik zijn humeurige kant gezien heb, daar ben ik blij om. Ik heb hem liever zo.
‘Je hebt waarschijnlijk gelijk...’ weet ik alleen maar te zeggen.
‘Ik weet het,’ lacht hij en zijn groene ogen lachen mee. Niet van plezier, maar om mij proberen op te beuren. Ik glimlach terug.
‘Het eten is klaar!’ roept de stem van Tayana door het appartement.
‘Gaat het terug een beetje?’ vraagt Lukas wanneer hij terug recht staat. Ik knik en volg zijn voorbeeld. Het gaat ook echt een beetje beter, niet veel, maar toch een beetje en dat is al iets. ‘Je weet het, als er iets is...’
‘Bedankt Lukas,’ zeg ik en loop samen met hem de living in waar heerlijk ruikende pasta op tafel staat.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.