Hoofdcategorieën
Home » Slipknot » SA. -->other world? » other world.
SA. -->other world?
other world.
vandaag is het weer zo'n dag. je weet wel, zo'n dag waarop je gewoon geen zin hebt om uit je bed te moeten komen. waarop je het liefst gewoon een met het matras wilt worden zodat je nog lekker een aantal uurtjes kan gaan slapen.
zo'n dag is het.
Griffin komt mijn kamer binnen en springt op mijn bed. 'pa, pap, wakker worden. mama komt me zo weer halen.' kreunend open ik mijn beide ogen en kijk recht in de glimmende ogen van Griffin. 'ik kom eraan.' mompel ik en gooi mijn benen het bed uit. Griffin loopt mijn kamer weer uit en ik hoor hoe hij luid stampend de trap af rent. net zijn moeder. Scarlett kon ook nooit stil de trap aflopen.
snel kleed ik me aan en loop de badkamer binnen. een vermoeid gezicht kijkt me aan vanuit de spiegel. mijn gezicht... snel gooi ik een plens water in mijn gezicht zodat ik een uitvlucht heb om niet langer in die vervloekte spiegel te kijken. hierna vlucht ik naar beneden. zachtjes de trap aflopend.
'ik doe wel open!' hoor ik Griffin al roepen en even later hoor ik de deur opengaan en verschijnt het gezicht van Scarlett om de hoek van de keukendeur. 'hey Corey. hoe is het ermee?' ik glimlach flauwtjes en antwoord dat alles wel gaat. een beetje vermoeid, meer niet. Scarlett glimlacht terug en Griffin komt de keuken binnen met zijn weekendtas. hij woont bij zijn moeder. daar hebben we allemaal maar voor gekozen. ik zou hem niet goed op kunnen voeden met mijn leven. het touren, lang wegzijn, ruige muziek, geweld. een kind hoort niet in zo'n omgeving op te groeien. vooral de laatste 2 punten doen er de laatste tijd nogal aan toe. Griffin heeft onze muziek heus wel beluisterd hoor. daar niet van. ook weet hij wat ik doe binnen Slipknot en Stone Sour. grunchen als leadzanger. alleen heeft hij me nog nooit live gezien. iets wat ik ook wil voorkomen. ik weet dat zoiets zijn beeld van mij misschien kan doen verscheuren...
*later*
samen met de jongens zitten we ons voor te bereiden op het concert. over een kwartiertje moeten we op en we hebben er wel zin in. althans, de andere gasten. ik ben wat stillig.
'yo Corey, alles oké?' roept Shawn in mijn oor. ik knijp een oog even dicht en roep vervolgens luid terug. Shawn loopt weer verder terwijl hij in de lucht aan het slaan is. zo maakt hij zijn polsen alvast soepel voor het losgaan op zijn percussie zometeen.
Ik kijk nog eens goed om me heen naar mijn vrienden.
Sid is aan het praten met Chris en Nathan. ongetwijfeld over drums aan hun handbewegingen te zien. Paul is zelf nog eens een van zijn lastigere partijen aan het doornemen terwijl Mick en James hetzelfde doen op hun gitaren. Craig ligt languit op de bank met gesloten ogen. die is nog even lekker van de rust aan het genieten. vanuit de backstage kun je het lawaai al horen.
oorverdovend gegil en geschreeuw wat zometeen duizend keer zo luid word. al zal ik me dat na afloop niet of amper meer kunnen herinneren. we doen het voor de gasten daar. om iedereen een avond van zijn leven te bezorgen. waarbij er even geen zorgen zijn en je je helemaal kunt uitleven.
Sommige noemen het "herrie" maar voor ons ligt dat anders. voor ons is het een bron vol energie die je eruit kunt gooien. muziek dat voor ons gaat leven... misschien meer van ons...
'het is tijd.' zegt Mick die even een blik op zijn horloge op tafel geeft. ik knik en kom overeind. James geeft Craig een enorme duw waardoor hij op de grond beland. 'wakker worden luilak!' roept hij terwijl Craig zich aan de bank overeind hijst. dit lijkt een tikkeltje grof maar het gaat er normaal gesproken veel heftiger aan toe. het was niets nieuws als we per ongeluk iemands arm braken voor het concert. pas na het concert gingen we dan naar de e.h.b.o. nu gebeurd dat iets minder. we zijn nog even grof, alleen kijken we nu iets meer uit waar we iemand raken... denk ik...
m'n bandleden pakken hun koffers. zelf pak ik ook mijn koffer waar hij inzit. hij ja, het is een eigen leven.
de klippen van de koffer worden door mijn eigen handen losgemaakt en halen mijn masker eruit. licht groen, mond,neus,oor en ooggaten...het bekende gezicht kijkt me aan. net voor ik hem op wil doen en mijn 2e leven wil instappen gaat mijn mobiel af. hè shit. ik had dat ding uitgezet en in mijn tas gegooid dacht ik. ik kijk op het display en zie Griffin staan. die kan ik niet weigeren op te nemen dus druk ik op het groene telefoontje. een ruis is te horen. 'pap? hallo! pa! je gelooft nooit waar ik ben! ik ben op het concert van Slipknot! van jou!!! een van m'n schoolmaten had vrijkaartjes gewonnen en hij vroeg me mee te gaan. te gek niet?! ik zie je zo wel op het podium.' hierna hang ik op. ik wil niet spelen. niet nu. mijn zoon zal straks mijn andere ik zien. iets wat ik niet wil. toch heb ik geen keuze. mijn masker roept me en dwint mijn handen omhoog te brengen naar mijn gezicht. verzeten zal niet lukken. 'eenmaal begonnen is afmaken...' roept hij terwijl de gespen achter mijn hoofd door mijn eigen handen vastgezet worden. ik sluit mijn ogen en stap buiten mijn normale wereld. 'kom mee.' hoor ik Ratboy Sid nog grommen. meer beleef ik er amper van. het is een soort roes. normaal voelt die geweldig. waarom nu dan niet? wat was het probleem nu eigenlijk ook alweer?
één stap op het podium... 'Are you ready?!' een microfoon in mijn hand. een massa van duizende mensen springen voor het podium en maken een hels kabaal. kabaal waar ik van hou.en elke keer weer amper iets van herinner zodra ik weer terug ben in mijn normale wereld.
ik kijk om me heen.
Shawn en Chris staan klaar bij hun percussies. Chris zoals gewoonlijk meer bovenop zijn instrument wat op een bewegend platform staat. Paul staat aan mijn rechter kant en aan de linker kant staan Mick en James "Jim" met hun gitaren klaar.Craig "133" steekt zijn duim naar me op vanachter zijn keyboard zodra ik naar hem kijk en Sid "Ratboy" knikt naar me vanachter zijn draaitafel. Achter me hoor ik Nathan "Joey" aftikken en daarna begint mijn roes. geluid uit mijn keel, rond springend over het podium, duizende fans die helemaal los gaan, ik voel hoe het bloed in mijn lichaam stroomt. de andere kant op. zoals het in mijn 2e ik stroomt.
en dan... zijn we klaar. zo vlug als het gaat. verscheidene spullen zijn kapot gemaakt door ons. ik geloof dat Mick een hoofdwond heeft opgelopen en Chris een gekneusde hand. het valt dus alles nog mee.
mijn ogen dwalen nog door het publiek hem. het publiek wat nog steeds helemaal los gaat en uit zijn eigen roes begint te ontwaken.
mijn ogen blijven haken bij een persoon niet al te ver van het podium vandaan. de jongen zijn ogen staan verschrikt, nieuwsgierig en ook wanhopig. bang... ik kijk hem recht aan en met een schok besef ik wie het is. daarom wilde ik het podium niet op. hij mocht me niet zo zien... mijn eigen zoon! nee!
mijn benen brengen me naar de toiletten backstage waar ik mijn angstige ogen in de spiegels ontmoet. zwaar ademend steun ik met mijn handen op een van de wasbakken. Griffin... dit had hij niet mogen zien. hij had niet mogen zien wat er met me gebeurd zodra ik in mijn andere ik stap.
het groene gezicht staart me aan vanuit de spiegel. hij kijkt terug en lacht. 'dit is wat je wilde.' fluisterd het. ik schud verwoed met mijn hoofd. dit is niet wat ik wilde! ik wilde mijn muziek. ermee kunnen leven, het laten leven. 'dat is toch gebeurd?' hoor ik rond om me heen. ik draai me verschrikt om en zie niemand achter me staan. ik draai rond en rond zonder iemand te zien. ik word gek...
'dit is precies wat je wilde. een 2e leven. waarin muziek begint te leven. waarin je anderen alles kunt geven voor een avond waarin ze helemaal zichzelf kunnen zijn...' dat kunnen zij ja! ik niet! 'maar wie zegt dan dat dit niet je werkelijke ik is?' ja, wie zegt dat? maar wie ben ikzelf dan? zonder masker? met masker? draag ik niet zonder masker ook een masker? ik durf me niet te laten zien zowat. niet eens aan mijn eigen zoon!
mijn gedachtes slaan op hol. het maakt me gek. het gezicht in de spiegel blijft naar me grijnzen en lachen. ik raak in paniek. mijn handen ballen zich tot vuisten. GA WEG! ik ram met mijn handen tegen de spiegel voor me die in duizende stukken breekt en bloederige wonden in mijn handen laat verschijnen. het doet me niets. ik voel de pijn niet. het gezicht blijft me aanstaren in meervoud door de gebroken stukken van de spiegel. ik deins achteruit als mijn eigen ogen weer even in het gezicht verschijnen. wat ben ik... wat is dit...
mijn rug komt tegen de muur aan waar ik me naar beneden laat zakken en blijf zitten opde grond. ik probeer de gespen achter op mijn hoofd los te rukken. mijn handen werken niet mee en een stem werhoud me telkens. ik raak er in paniek van. het sluit mijn keel zowat af en stekende pijn in mijn hoofd speelt op. met een laatste shreeuw krijg ik het masker af en gooi het een richting op. onder een van de spoelbakken blijft hij liggen. zijn kille lege oogkassen staren me aan.
'eenmaal begonnen is afmaken...' hoor ik nog.
'eenmaal begonnen is afmaken...'
'ik maak mezelf af...'
end.
alright. het is misschien niet het allerbeste verhaal, maar gewoon een poging geweest om weer eens wat te proberen.
ik heb ook nog een # nummers van Slipknot zelf die mij de inspiratie gaven.
!let op! niet geschikt voor mensen die het al niet kunnen vinden met rock en metal.
Psychosocial
http://www.youtube.com/watch?v=5abamRO41fE&feature=channel
dead memories
http://www.youtube.com/watch?v=9gsAz6S_zSw&feature=channel
Reacties:
En toch, Paul is dood...