FanFic.nl

Vision

Meet the Cullens.

Ik schrok recht en keek hem met een verbaasde blik aan. “Hoi,”� herhaalde hij. “Eh...Hallo.”� Ik probeerde te glimlachen, nog altijd niet beseffend wat er gaande was. “Sorry dat ik je verstoorde uit je gedachte. Maar je zat echt zodanig druk in je gedachten verzonken, dat ik het goed vond als ik even nota’s voor je nam.”� Hij overhandigde me een blad met een mooi, sierlijk handschrift. “Dank je.”� Hij knikte enkel en liep toen het lokaal uit. Hij had inderdaad de sierlijke pas waar ik altijd al van droomde. De perfecte dans. Ik stond op en merkte dat ik onwaarschijnlijk traag liep als je het met hem vergelijk. “Jess!”� Daisy vloog me in de armen toen ik het lokaal uitkwam. “Schat, waar was je? Ik vond je vanmorgen nergens.”� “Ik was al in het lokaal. Er kwam zo’n gast naast me zitten.”� “Hoe noemt ie?”� Ik haalde mijn schouders op. “Ik zou het niet weten.”� Ze grinnikte. “Jij leert ook meteen goed kennis hé? Je weet zijn naam niet eens.”� Ik glimlachte en kleurde rood.
Het 4e lesuur zat er eindelijk op. Ik stapte samen met Daisy naar de kantine waar ik een bord eten haalde. Toen ik me neerplofte op mijn stoel en mijn bord op de tafel zette, voelde ik twee ogen in mijn rug prikken. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van hem. “Vind je het erg als ik erbij kom zitten? Of kom jij mee naar mijn familie?”� Ik zette mijn hoofd schuin en keek naar Daisy. Die knikte. “Doen.”� fluisterde ze stil. Ik stond op met mijn bord en volgde hem. Hij zette zich neer en gebaarde naar de stoel naast hem. Toen ik voor me uit wou kijken, keek ik in identiek dezelfde ogen. Deze jongen kon ik pas prachtig noemen. Zijn sluike, blonde haar hing voor zijn gezicht en hij glimlachte even. Ineens voelde ik me helemaal weer rustig. Ik besefte dat ik al lang niet meer zo rustig was geweest. “Dat is Jasper, naast hem Alice. Dan heb je Rosalie en naast je aan de andere kant zit Emmett. En ik ben Edward, niet te vergeten.”� Ik lachte toen even. Ik wist eindelijk zijn naam. Edward... Het klonk als een jaar van de negentiende eeuw. Helemaal niet van deze eeuw. Ik moest er alleen maar meer van lachen. “Ik ben Jessica.”� Hij knikte. “Mooi e naam.”� Emmett gaf me een duw. “Pas op voor ‘m. Als je op zoek bent naar iemand waar je het geen twee seconden alleen meer bent. Je vond ‘m net.”� Ik lachte terug. “Oké, dank je voor de hint.”� Hij knipoogde alleen enkel. Toen viel me iets vreemd op. Voor de eerste keer in een jaar, voelde ik me terug helemaal op mijn plaats.

Reacties: