FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[15] Bill – Names

Twee weken later. Het is al iets rustiger geworden in mijn hoofd, maar de storm is nog niet voorbij. Toms liefdesverklaring doolt rond door mijn hoofd en de stemmetjes zijn actiever dan ooit tevoren. Ik kan er niets aan doen, maar het gebeurt toch. Er komt een soort grens tussen ons in, een grens die ik zelf leg. Ik met mijn stomme hoofd drijf Tom van me weg.
Ik lig in bed, het is ongeveer twee uur ’s nachts maar ik kan niet slapen. Mijn hoofd zit propvol met doemscenario’s. Tom en ik, hij aan de ene kant van het podium en ik aan de andere, met een glazen wand ertussen die alleen voor ons zichtbaar is. Ik zing mijn keel kapot, omdat ik weiger de tranen eruit te laten, maar er is niemand die het merkt. Zal dit het einde worden van de band? Het einde van Tokio Hotel? Dat kan ik mezelf, noch Tom, noch Georg en Gustav aandoen. Om maar niet te spreken over onze fans.
Onrustig draai ik me op mijn zij, rug, zij, buik, zij, rug, zij... Ik kan niet slapen. Ik kan al twee weken niet meer fatsoenlijk slapen. Met Tom is het al niet veel beter gesteld, ’s ochtends zijn we allebei nog zombieachtiger dan normaal en de wallen onder onze ogen zijn ondertussen net zo identiek als die ogen zelf. Met als enige verschil dat ik een poging doe ze te verbergen door extra veel make-up op te doen, maar ik geloof niet dat Tom erin trapt.
Vandaag gaan we langs in Loitsche, waar onze moeder en stiefvader wonen. Ik vrees er een beetje voor - wat als ze doorhebben dat het tussen Tom en mij niet meer botert? Mama zal zich dodelijk ongerust maken en wij zullen haar niets kunnen vertellen. “Sorry mama, maak je maar niet druk, Tom is alleen maar verliefd op mij. Niks aan de hand.”� Lekker dan.
Ik druk mijn gezicht in mijn kussen en vouw mezelf op tot een bolletje, strek me weer uit, vouw me weer op, draai op mijn rug, kan niet slapen, niet slapen... Waarom is het zo verdomde moeilijk om mijn ogen dicht te doen en gewoon weg te zakken naar Dromenland? Er is niets liever wat ik zou willen dan gewoon eindelijk een keertje rustig slapen, maar néé. Mijn lichaam is doodmoe en mijn geest maakt overuren. Ik haat dit.
Zuchtend sla ik de dekens van me af en laat mezelf uit bed glijden. Hier blijven liggen heeft geen zin, ik móét er nu uit. Eens kijken of er iets is dat mijn gedachten kan verzetten. Afleiding, alle mogelijke afleiding zou nu meer dan welkom zijn.
Beneden aangekomen trippel ik op mijn blote voeten over de koude vloer, richting de tuindeuren. Het is koud, maar gelukkig draag ik trainingsbroek en T-shirt en ik ben nog redelijk opgewarmd van de dekens. Dan schuif ik de tuindeuren open en stap het koude terras op. Even geniet ik van de wind die door mijn haren aait en de gedachten uit mijn hoofd veegt. Kippenvel verschijnt op mijn armen, maar ik geef er niet om. De kou is precies de afleiding waar ik naar zocht.
En dan spot ik het figuurtje aan de andere kant van de tuin.
Tom.
Waarom hebben Tom en ik altijd dezelfde gedachten? Ik heb zin om met mijn voet op de vloer te stampen, net een klein kind, maar ik doe het niet. Dit. Is. Onmogelijk. Had ik nét afleiding gevonden, staat Tóm daar! Juist degene die ik niet wil zien!
Het spijt me, Tomi, fluister ik in mijn hoofd tegen mijn tweelingbroer. Maar ik kan je gewoon niet meer aankijken en weten dat... weten wat er in jouw ogen staat als ik het toch doe. Ja, we zijn een tweeling, maar dat is juist het probleem! Onze tweelingband is altijd zo sterk geweest, zelfs onder enorme druk - en dit is het bewijs, we zijn allebei naar de tuin gevlucht toen we niet konden slapen.
Ik wil me omdraaien en terug naar binnen gaan, als ik plotseling zachtjes mijn naam hoor. Toms stem klinkt van heel ver weg, alsof hij het eigenlijk niet tegen mij heeft. Ik kijk op en zie hem tegen het schuurtje geleund staan, zijn hoofd tegen het hout en zijn losse dreads om zijn blote schouders. Hij draagt alleen zijn veel te grote trainingsbroek, staat op zijn blote voeten in het gras en heeft zijn handen naast zijn hoofd geplaatst.
Er klinkt een snik, zijn schouders schokken en de dreadlocks schokken mee. Dan klinkt opnieuw mijn naam. ‘Bill...’
Ik sta als versteend op het terras. Tom mijn naam horen zeggen voelde nog nooit zo pijnlijk aan. Het snijdt door me heen, een mes door de kaas, en ik kan niet eens lachen om die stomme vergelijking. Ik haat dit. Ik haat dit, ik haat dit, ik haat dit. Had ik al gezegd dat ik dit haat? Hoeveel pogingen ik ook doe om de pijn weg te lachen, geen van hen slaagt. Ik ben niet in staat te bewegen, te lachen, iets anders te voelen dan de vreselijke pijn bij het horen van mijn naam uit Toms mond.
Een nieuwe snik, gevolgd door een ram op het hout van het schuurtje. Ik hoop nog half dat het Toms hand is, maar het is zijn hoofd. Hij laat zijn voorhoofd met een doffe plof op de wand van het schuurtje vallen en snikt opnieuw mijn naam. ‘Bill, Bill, Bill...’
Plotseling wens ik met heel mijn hart dat ik eigenlijk Kevin heet, of Robert, of Daniel, of Josef, of om het even wat - zolang het maar geen Bill is. Ik wens met heel mijn hart dat ik Toms tweelingbroer niet ben, dat ik hier nu niet sta, dat ik heel erg ontzettend lelijk ben zodat niemand ooit twee keer naar me kan kijken, dat...
Ik wens met heel mijn hart dat ik door de grond kan zakken en sterven, gewoon, om deze pijn niet meer te hoeven voelen.
Op hetzelfde moment kijkt Tom op en boort zijn ogen recht in de mijne.

Reacties: