FanFic.nl

Like we are, will never die -one shot-

Tosca her point of view <3

Ik dacht na. Ik dacht na over mijn leven. Over de dingen die ik mee maakte en had mee gemaakt in mijn 19 jaar bestaan. Ik stond recht en haalde mijn bruine haren uit mijn gezicht. Ik trok de onderste lade van mijn kast open. Die zat vol met boeken. Ze zaten goed geordend. Ik nam het 5e boek en sloeg het open. Ik kwam uit op 6 december 2009. Ik las de pagina’s opnieuw. Elk woord van mezelf gaf me nieuwe herinneringen. Van die tijden. Ik stopte met lezen. Ik keek naar mijn mobiel. Ik greep er naar en typte een bericht in.

‘Meeten @ centrum Amsterdam? Zelfde plek als toen’

Ik duwde op verzenden. Naar 2 mensen werd het verstuurd. Ik staarde naar mijn mobiel. ER kwam geen trillend geluid. Het bleef stil. Muisstil zelfs. Ik stond recht en trok mijn gympen aan. Ik zag dat het sneeuwde dus trok ik een dikke jas aan. Mijn muts mocht ook niet ontbreken. Ik nam een kijkje in de spiegel. Of ik er wel toonbaar uitzag. Ik keek in mijn eigen ogen. Ik nam mijn tasje met mijn spullen en ging de deur uit. Nog keek ik snel op mijn mobiel. Nog altijd geen antwoord. Ik zette mijn voeten in de sneeuw. Het was koud en donker. De maan was niet zo goed zichtbaar. Ik liep de straat uit. Ik wandelde naar het buskotje. Toen ik er zat, keek ik als ik nog geen antwoord had. Nog steeds geen nieuw bericht. De bus stopte recht voor me. Ik nam plaats. Het was amper 10 minuten naar het treinstation. Ik schoof aan in de rij om een ticket te kopen. Het was nog vrij druk. Ik keek weer op mijn mobiel. Weer geen nieuw bericht. Ik vreesde dat ze niet zouden komen. Na al die jaren. Ik kocht mijn ticket en wandelde naar het perron. De banken waren onder gesneeuwd. Na zo een 20 minuten kwam mijn trein naar Amsterdam eraan. In de trein viel ik inslaap. Toen de trein tot stilstand kwam werd ik wakker. Amsterdam was verlicht door allemaal kerstlichtjes. Ik liep door de mensen massa. Zo kwam ik uit bij de kerk. Er was niemand. Ik nam plaats op dat ene bankje.

Er werd een hand op mijn schouder gelegd. Ik keek achter me. Nu keek ik in 2 blauwe ogen. Haar wangen waren roze door de kou. Ze droeg een muts die haar blonde haren bedekte. “Tosca?”� vroeg het meisje. De stem, zo herkenbaar. “Jorinde!”� bracht ik uit. Ze omhelsde me. “mist er niet iemand?”� vroeg een stem. Er zat een meisje op de bank. Haar haren hadden krul gekregen door de sneeuw. “Makbule!”� zeiden ik en Jorinde tegelijk. Ze kwam recht en knuffelde ons. “Het doet me goed jullie weer te zien”� zei ik. “Ja”� zei Jorinde. “Ik vertrok meteen na je sms”� zei Makbule. “Ik ook”� zei Jorinde. Ik glimlachte. “Groepsknuffel?”� vroeg ik. “Moet je niet vragen, gewoon doen”� zei Jorinde. We knuffelde. “Zullen we wat gaan drinken?”� vroeg Makbule. Ik knikte. Jorinde deed het zelfde. We zaten aan een tafeltje en praatte over ons en wat we allemaal hadden gedaan in de afgelopen jaren. We lachte veel. We vroegen aan iemand om een foto van ons 3 te nemen. “Deze krijgt een plek boven mijn bed”� zei ik. “Bij mij ook”� zeiden Jorinde en Makbule in koor. Nu moesten we allen wel bekennen dat we nog steeds Tokio Hotel fan waren. “Bill hangt nog steeds aan mijn muur”� zei Jorinde. “Bij mij ook”� zei Makbule. “En ik slaap nog steeds onder hem”� lachte ik. We moesten veel lachen aan onze herinneringen over hem.

“Fijn kerstfeest”� zei ik. “Ja fijn kerstfeest”� zei Makbule. “En een gelukkig Nieuwjaar”� zei Jorinde


Our friendship will never die.
It know a start,
but it will never know an end.
This is forever.




Het is kort, maar het is voor jullie geschreven <3

Reacties: