FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 3: Broken hearted girl

I don’t want a broken heart. I don’t wanna be the broken hearted girl.

Wat had je gedacht, natuurlijk was het de volgende dag niet beter. Ik voelde me nog steeds even ellendig als de dag voordien en wandelde als een zombie door het huis.
Ik moest mezelf van de ene kamer naar de andere sleuren, er zat geen greintje fut meer in me, er zat niets meer in me. Het bleef moeilijk om me te concentreren op het studeren, maar ik slaagde er op de een of andere manier toch in al wat langer te kunnen leren en daarna te crashen op mijn bed.
Die huilbuien maakte me wel erg moe. Ik wist niet dat verdriet hebben zo vermoeiend kon zijn. Ik had dan ook nog nooit zo’n groot verdriet ervaren. Ik wist niet hoe ik hier om mee moest gaan, ik wist niet hoe ik je kon vergeten als ik je niet wóu vergeten. Ik wist niet hoe ik kon verder gaan met mijn leven terwijl de wereld grijs was geworden en ik nergens een straaltje kleur kon ontdekken. Het was alsof er een zwart-wit foto van mijn leven was genomen, een foto waar alle kleur was uit verdwenen op de dag dat jij uit die foto stapte en ik alleen achterbleef.
’s Middags kwam mijn neef langs. Hij is 30 jaar, maar gedraagt zich heel wat jonger. Je kan wel zeggen dat het een speciaal geval is, maar hij heeft een klein hartje. Als hij geen familie was, zou ik hem niet graag ’s avonds laat op straat tegenkomen met zijn vele piercings en tatoeages, maar Jens zou alles voor ons doen. Hij heeft een hart van goud. En alhoewel hij ouder, en normaal gezien wijzer, is dan ik, pest hij me altijd. Maar vandaag niet, vandaag werd ik niet geplaagd aan tafel. Vandaag vielen er geen gemene opmerkingen over ‘mijn buitenlands’ lief, over ‘mijne Italiaan’. Nee, vandaag was Jens lief en samen met hem, Marjan, zijn vrouw, en de rest van mijn gezin werd het middageten toch iets gezelliger.
Door Jens’ stomme mopjes kon ik eindelijk weer een beetje lachen, kon ik eindelijk mijn gedachten weer verzetten. Toch voor even. Tot ik weer eenzaam en alleen naar mijn kamer moest en geconfronteerd werd met alles wat me aan je deed denken. Op de badkamer had je je gezicht gewassen, in mijn bed was ik in jouw armen in slaap gevallen, op mijn bureaustoel had ik op je schoot gezeten terwijl we samen iets op zochten op internet. Je was overal. Overal rond me heen kon ik je zien, kon ik me exact herinneren hoe we zaten, stonden, kusten of lachten. Je was overal behalve echt bij me. De herinnering aan jou was maar een vage afspiegeling in tegenstelling tot je aanwezigheid. Mijn herinneringen, de beelden in mijn hoofd konden je niet vervangen. Ze waren niet goed genoeg en ze zouden ook nooit in de buurt van ‘goed genoeg’ komen.

‘Had je vandaag eigenlijk geen training?’ vroeg ik terwijl me met je auto naar de stad reden.
‘Ja, eigenlijk wel.’
‘Maar waarom heb je dat niet gezegd? Nu mis je een training door mij.’
‘Zoveel kwaad kan dat niet, hoor. Ik ben liever bij jou.’
Ik glimlachte. Je was liever bij mij. Ik voelde me nog steeds een beetje schuldig omdat je voor één keer je hobby had afgezegd voor mij, maar ik was blij om te horen dat je graag bij me was. We waren nog maar een weekje samen en ik was een erg onzeker meisje. Soms had ik gewoon bevestiging nodig van de dingen die ik eigenlijk wel wist.
We gingen die avond naar de cinema. Ze speelden Final Destination 4 en die wou ik wel zien, maar alleen met jou zodat ik me tegen je aan kon drukken als ik te bang werd.
In de cinemazaal zat ik rechts van je en leunde met mijn hoofd op je schouder terwijl je liefdevol over mijn knie wreef. De vlinders in mijn buik fladderden opgetogen. Wat was ik verliefd. Het was zo’n zalig gevoel. Je was hier bij me, je zag me graag en ik zag jou graag. De wereld was in een sprookje veranderd sinds de dag dat we onze eerste kus deelden en ik genoot met volle teugen van mijn eigen sprookjesverhaal.
Ondanks dat we naar een horrorfilm keken, was ik gelukkig. Gelukkig en blij omdat je naast me zat, omdat ik gewoon als ik er zin in had een kusje op je wang kon drukken, omdat ik het heerlijk vond als je zachtjes een kusje op mijn haar gaf wanneer ik tegen je borst leunde.
Wanneer het te vies werd draaide ik me weg van het scherm, verstopte me tegen je T-shirt terwijl ik genoot van het gevoel van jouw hand dat over mijn haar streelde. Ik voelde me zo veilig bij jou, zo geliefd, nooit meer wou ik dat dat zou veranderen. Nooit meer.
Na de film gingen we nog ‘even’ iets drinken, maar het bleef niet bij even. We zaten nog tot twee uur ’s nachts in dat ene cafeetje tot de uitbater ons bijna buiten gooide. We praatten er uren, je streelde er met je duim over mijn hand en ik met mijn duim over jouw hand. Ik vertelde je hoe fijn ik het vond en je gaf eerlijk toe dat je het ook een zalig gevoel vond. We bleven strelen. Ik liet je handen niet los, keek niet weg uit die mooie karamelkleurige kijkers en probeerde tot in het diepste van je ziel door te kijken.
Ik wou zoveel over je weten. Ik stelde vragen, veel vragen, kleine, stomme vraagjes, maar zo leerde ik je beetje bij beetje beter kennen. Ik wou weten wat je het liefste at, wat je lievelingskleur was, waar je het liefst op vakantie ging,…
Oh, er was zoveel dat ik van je wou weten, ik kon blijven doorvragen, maar we werden allebei moe. Ik geeuwde, keek naar de klok. Al half twee.
‘Ben je moe?’ vroeg je.
Ik knikte.
‘Wil je naar huis?’
Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. Je glimlachte terug
Ik wou niet naar huis. Als het kon wou ik hier de hele nacht met jou zitten, de hele nacht met je praten over koetjes en kalfjes, over belangrijke dingen en over stomme, maar leuke details. Ik wou dat de avond niet zou eindigen, want als we weer naar huis gingen zouden we weer afscheid moeten nemen. Ik haatte afscheid nemen, ook al wist ik dat ik de volgende dag toch weer iets van je zou horen. Nee, ik hield niet van afscheid nemen.

Ik haatte mijn herinneringen aan je. Ze deden zoveel pijn, lieten me zien wat ik nu niet meer had, wat ik nooit meer zou hebben en zorgden ervoor dat ik weer een halfuur lang weende. Maar langs de andere kant zou ik ze niet kunnen missen. Zonder die herinneringen zou het zijn alsof je nooit had bestaan, dan zou het makkelijker zijn om je te vergeten, maar ik wou je niet vergeten. Ik had je nodig en als ik het voorlopig met de gedachte aan jou moest doen, dan moest dat maar.
De hele dag door had ik troostende berichtjes gekregen van Hanne, maar ook van Sien (mijn nicht) en Geoffrey (haar lief en jouw beste vriend). Zij twee hadden er eigenlijk grotendeels voor gezorgd dat we een koppel waren geworden, we hadden veel aan hen te danken. Daarmee ook dat ze schrokken toen ze het nieuws hoorden en me wouden troosten. Zij stonden net als Hanne en mijn ouders en broertje voor me klaar.
Maar hoeveel hun lieve berichtjes ook voor me betekenden, het betekende minder dan één berichtje van jou…
Gelukkig kwam er tegen het einde van de avond een klein engeltje wat geluk brengen. Ik zat in de zetel kijkend naar de tv in de hoop dat mijn gedachten aan jou weg zouden blijven, maar overal zag ik weer iets wat me aan je deed denken. Terwijl ik daar zo zat en me probeerde te concentreren op het programma, maakte mijn gsm het bekende geluid van een ontvangen berichtje.
Ik weet niet wat er door me heen ging toen ik zag dat je een bericht had gestuurd. Zoveel emoties op eenzelfde moment… Ik voelde opluchting, verdriet, gemis, blijdschap, liefde, angst en een mengeling van alles tezamen.
Je vroeg hoe het met me ging. Niet meer, niet minder, maar ik was er blij mee. Je dacht aan mij, vroeg je af hoe het met me was. In plaats van in tranen uit te barsten verscheen er een glimlach om mijn mond. Jouw berichtje had ergens in me een klein wondertje verricht. Ik miste je nog, tuurlijk, ik had nog pijn, vanzelfsprekend, maar de sms troostte me. Het troostte me meer dan al die andere berichtjes, dan alle knuffels die ik al gekregen had op deze twee dagen. Ik kon het niet verklaren, ik weet niet hoe het kwam, het was nu eenmaal zo.
Ik antwoordde eerlijk dat ik pijn had en veel weende, maar zei ook dat ik blij was om iets van je te horen. Uit jouw antwoord en de sms’en erna bleek dan dat je lang had getwijfeld of je nu wel een berichtje zou sturen of niet -maar ik was blij dat je het had gedaan - en dat je het er ook moeilijk mee had. Ergens was ik een beetje blij dat ik niet de enige was die me slecht voelde.
Ik liet me troosten door je simpele woorden en tegen de verwachtingen in viel ik ’s avonds zonder een waterval van tranen in slaap.

Zondag 22 november 2009

Reacties: