FanFic.nl

Forever; that's my promise to you. [SA]

Forever; that's my promise to you. [SA]

Het is alweer twee jaar geleden, maar het voelt nog altijd alsof het pas vandaag gebeurd is. In die twee jaar tijd is de pijn nog steeds niet verminderd. Nog geen héél klein beetje verminderd. Mijn tranen zijn al lang op. De uitwendige tranen dan toch. Want vanbinnen bloed ik nog steeds elke dag dood aan duizenden tranen, die zich in mijn aders nestelen en ervoor zorgen dat mijn bloed sneller stroomt. Duizenden tranen, die zich in mijn longen nestelen en ervoor zorgen dat het steeds moeilijker wordt te ademen. Duizenden tranen, die zich in mijn hart nestelen en ervoor zorgen dat het bij elke slag een beetje meer breekt, bij elke slag wat meer sterft. Altijd. Voor altijd. Dat had hij me beloofd. Voor altijd. Voor altijd samen. We kwamen samen op deze wereld en zouden samen weer weggaan. Maar hij liet me achter op deze wereld, zonder enige houvast. Hij werd van me weggerukt en er was niets dat ik kon doen. Niet één ding om ervoor te zorgen dat hij weer terugkwam. Ik wou dat ik de tijd kon terugspoelen. Ik wou dat we nooit in de auto gestapt waren. Ik wou dat we niet naar Andreas gingen, niet op dat uur. Niet via die weg. Niet op dat moment. Wat moest ik nou doen zonder mijn grote broertje? Zonder de altijd vrolijke Tom? Zonder mijn beste vriend, mijn tweelingsbroer, mijn houvast, mijn lichtpunt, mijn leven, mijn alles?

Lusteloos slof ik naar zijn kamer. Ik sta zeker twee minuten naar de deur te staren, voor ik mijn trillende hand dan eindelijk op de deurknop laat rusten. Dit is de allereerste keer in twee jaar dat ik zijn kamer weer binnen durf te gaan. De deur gaat zonder piepen open. Er hangt een doodse kilte in de lucht. Doods. Een koude rilling trekt doorheen mijn rug en stapje voor stapje ga ik de kamer binnen. Bang om de herinneringen, die in deze kamer hangen, weg te jagen. Ik loop automatisch door naar zijn kleerkast en neem het bovenste shirt in mijn handen. Ik begraaf mijn gezicht erin, probeer zijn geur op te snuiven. Maar het shirt ruikt naar moeders nieuwe wasproduct. De tranen prikken in mijn neus, maar ik vertik het ze naar buiten te laten komen. Ik laat mijn vingers over zijn gitaar glijden en slenter naar zijn badkamer. Het is er koud en leeg. Ik knip het licht aan en mijn oog valt haast onmiddellijk op de rieten mand in de hoek, met daarin.. Toms favoriete shirt! Ik sprint er naartoe, trek het shirt eruit en ruik er even aan. Zijn geur zit er na al die tijd nog steeds wat in. Of laten mijn hersenen me dit slechts denken? Met het shirt stevig tegen mijn borst gedrukt, loop ik terug naar de slaapkamer. Ik zak rillend neer op zijn bed en staar met vochtige ogen naar de foto van ons tweeën, op het nachttafeltje. Waarom? Waarom net hij? De vraag blijft maar doorheen mijn gedachten razen. Er gebeuren dagelijk honderden ongevallen, dat weet ik ook wel. Maar waarom net hij, op dat moment, op die weg.. Waarom werd hij zo snel, zo koel bij me weggerukt? Wat had hij misdaan dat hij het niet verdiende dit te overleven? Ik kan het niet helpen, maar de tranen stromen weer overvloedig over mijn wangen en de barsten in mijn hart scheuren verder open. Mijn broertje werd aan me onttrokken. Mijn allerliefste Tom.
In deze twee jaar heb ik geprobeerd dat feit een plaatsje in mijn leven te geven, maar ik kan het niet. Dit valt me te zwaar. Ik kan niet leven in een wereld zonder hem. Dat gaat gewoon niet.
Ik grijp het shirt stevig vast, haal het doosje slaappilletjes vanuit mijn broekzak en sta recht. Dat ik daar nog niet eerder aan gedacht had. Al twee jaar lang schrijft de psycholoog me dit voor en nu pas merk ik het nut ervan in. Ik neem de kamer nog een laatste maal in me op en loop dan naar buiten, richting kerkhof.

“Dag, lieve Tom.”� Ik spreek mijn broertje zacht toe en zet me in hurkzit neer voor het graf. Ik haal het flesje water, dat ik nog snel meegenomen had, boven en neem twee pilletjes in. “Weet je nog dat je me altijd vertelde dat we voor eeuwig samen zouden zijn? Dat niets of niemand ons kon scheiden?”� Ik wrijf over mijn neus met de rug van mijn hand. “Al twee jaar, lieve Tom. Al twee jaar ben ik alleen. Zijn wí­j alleen.”� Ik neem nog eens twee pilletjes en besluit er nog eens drie bij te doen. “Maar nu is het genoeg geweest. Nu wil ik weer bij je zijn.”� Ik voel me al wat licht worden in mijn hoofd en slik weer drie pilletjes door. “Het duurt niet lang meer.”� fluister ik meer tegen mezelf dan tegen hem. Mijn hart klopt eerst heviger dan ooit tevoren en zwakt daarna langzaam af. De scheuren branden, net zoals mijn longen. Elke ademhaling schuurt, de lucht verlaat piepend mijn mond. Ik leg me neer op mijn rug, het shirt nog steeds stevig in mijn handen geklemd. “Altijd. Voor altijd.. Samen.”� Piep ik fluisterend voor het zwarte me diepte intrekt.

En daar is hij dan. Mijn broertje. Mijn Tom. Hij wacht me op en sluit me in zijn armen, wanneer ik eindelijk weer voor hem sta. “Voor altijd. Voor altijd samen, Bill. Dat is mijn belofte aan jou.”� Fluistert hij in mijn oor, vlecht zijn vingers in mijn haren en begraaft zijn hoofd in mijn nek. Ik adem diep in en zijn geur dringt mijn neus binnen. Huilend sla ik mijn armen rond zijn middel. Ik was weer thuis.

Reacties: