FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[16] Tom - Songs

Bill staat daar.
Wat doet hij buiten? Ik ben buiten. Al elke nacht. Hij… Zou hij hier ook al elke nacht zijn? Zou hij gehoord hebben dat ik huil?
Ik heb gehuild! Snel veeg ik de tranen van mijn wangen met de bovenkant van mijn arm. Het is bezaaid met kippenvel, wat doe ik dan ook halfnaakt buiten?
‘Tom…’
Ik kan mijn ogen niet afwenden. Wat is dat met mij? Ik sta hier maar wat te staan, halfnaakt, en ik blijf hem aankijken. Waarom blijf ik kijken? Zo doe ik hem maar meer pijn. De pijn begint zichtbaar te worden. Hij heeft immense wallen onder zijn ogen, die hij tevergeefs probeert te bedekken met make-up, en hij is in de ochtend een nog ergere zombie dan… Ik!
‘Ja?’
Hij schudt zijn hoofd zachtjes en draait zich dan om. Zijn voeten schuiven over de terrastegels, daarna verdwijnt hij het huis weer in. En toen was ik weer alleen.
Een windvlaag gaat langs me heen, gevolgd door miezerige regendruppeltjes. Bill is juist op tijd weg dus. Wolken trekken voor de maan, en de laatste stralen licht verdwijnen. De wind gaat harder, ijziger, en beukt me tegen het hout. De miezerige regendruppeltjes worden echte regendruppels, en uiteindelijk pijpenstelen aan regen.
Water kronkelt over me heen, en rillend laat ik me op de grond vallen. Bill is weg en het weer slaat om, ligt het aan mij of vindt zelfs het weer niet goed wat ik doe en voel?
De regen gaat nóg harder, en de wind pint me vast aan het tuinhek.
Mijn ledematen verkrampen, en voor heel even valt mijn hart stil.
Bill staat voor het raam, hij kijkt naar me. Ik slik. Hij kijkt naar me.
Mijn trainingsbroek is ondertussen kletsnat, net als mijn dreadlocks en de rest van mijn lichaam. Ik heb het ijskoud, en mijn hoofd wordt heerlijk leeg.
Eindelijk. Mijn hoofd wordt leeg!

Mijn hoofd draait weg en ik denk dat mijn lichaam nu een uiterst punt van onderkoeling heeft bereikt. Dan voel ik twee armen om me heen, en een hijgende adem schuurt langs mijn wang.
‘Maar Tom toch…’ fluistert, onmiskenbaar, Bill. Hij houdt me tegen zich aan en strompelt door de tuin. De regen kruipt nog steeds over ons heen, maar ik ben blij te zijn waar ik ben: in Bills armen.
Mijn arm komt tegen de deur, die Bill opentrapt. Dan hijst hij me over de drempel. Hoe ironisch, de man draagt de vrouw over de drempel als ze net getrouwd zijn.
Waarom denk ik aan trouwen?
Mijn hoofd is niet meer leeg. Ik mis het heerlijk lege gevoel. Dit doet pijn. Weer voelen dat ik van Bill houd, dat Bill niet van mij houdt, dat ik hem pijn doe…
‘Tom, hoor je me?’
Ik span me helemaal in, maar krijg mijn ogen niet open. Mijn tanden klapperen tegen elkaar, en ik voel hoe een brandend gevoel zich over mijn huid verspreidt. Ook voel ik dat we de trap op gaan.
‘Tom, ga alsjeblieft niet dood.’ snikt hij. Nee, hij snikt! Hij mag niet snikken, niet huilen. Hij mag geen pijn hebben. Ik had het nooit mogen zeggen. Het is allemaal mijn schuld. Ik had het nooit mogen zeggen.
Ik word voorzichtig op de grond gelegd, tegen de badrand. Met de nodige moeite krijg ik mijn ogen toch tot spleetjes. Bill holt door de badkamer. Eerst zet hij de warmwaterkraan aan en sluit hij het raampje. Dan doet hij de deur dicht. Dit ken ik, dit heb ik al eens gezien in een film. Toen was een vrouw onderkoeld, en zorgde een man ervoor dat de badkamer vol warme stoom hing. Blijkbaar herinnert Bill zich die film ook.
Een handdoek wordt om me heen geslagen, en Bill zet zich ook op de grond. Hij klemt me in zijn armen en wrijft de handdoek om mijn armen. Zijn hoofd rust tegen dat van mij, en hij zingt om de angst weg te krijgen.

‘In mir wird es langsam kalt
Wie lang können wir beide hier noch sein?
Bleib hier
Die Schatten wollen mich holen
Doch wenn wir gehen
Dann gehen wir nur zu zweit
Du bist alles was ich bin
Und alles was durch meine Adern fließt
Immer werden wir uns tragen
Egal wohin wir fahren
Egal wie tief

Ich will da nicht allein sein
Lass uns gemeinsam
In die Nacht
Irgendwann wird es Zeit sein
Lass uns gemeinsam
In die Nacht…’

‘Bbb... Bill...’
Bill knijpt bijna mijn armen plat als ik zijn naam weet uit te kramen. Dan klemt hij zijn armen steviger om me heen. Ik voel een traan op mijn schouder uit elkaar spatten.
‘Ik had je niet daar buiten mogen laten zitten!’ Hij gaat met zijn handen over mijn wangen. Ze zijn warm, in vergelijking met de temperatuur van mijn lichaam.
‘Als ik…’ begin ik, haal hijgend adem en knijp mijn ogen weer toe. ‘Als ik moet zeggen wat ik allemaal niet had moeten doen, dan ben ik morgen nog bezig.’
Hij slikt, en is zo dichtbij dat ik het nog hoor ook.
De warme stoom begint aangenaam te voelen, zweeft om ons heen en doet stukje bij beetje de grens vervagen.
Bill is bij mij. Ik ben bij Bill. We zijn samen.
Samen.
‘Rustig maar.’ snikt Bill in mijn oor en ik voel hoe hij schokkend tegen me aanleunt. Meer tranen gaan over mijn schouder heen, en ik ben nu degene die met mijn handen over zijn wangen gaat.
‘Bill, het spijt me. Het spijt me echt heel erg.’
Ik slik moeizaam als hij me aankijkt en zijn hoofd schudt.
‘Nee, het ligt aan mij. Dan had ik maar niet zo onwijs aantrekkelijk moeten zijn.’
Ik glimlach, geef hem een por en sla dan de handdoek mee om Bill heen. Hij legt voorzichtig zijn hoofd op mijn borstkas, die nog tamelijk koud is, en zucht.
‘Tom, waarom ben ik zo’n onmogelijke dommerik?’
Ik aai over zijn hoofd.
‘Omdat je familie van mij bent.’


*Mhiii, OeG hoofdstuk 30 is trouwens een feit, alleen komt die nog lang niet op FF. *
*@Nadezh: *
*Ja, ik ben Kayley, *wbw**

Reacties: