FanFic.nl

Vision

I'm going to run away from her blood.

EPOV
Ik keek haar aan terwijl ze langzaam begon te eten. Ik hoorde nog steeds niet. Of nauwelijks iets. Het maakte me kwaad. Niet op haar, maar op mezelf. Dit meisje kon ik niet doordringen. Bij haar moest ik mezelf zijn, niet iemand die ze zelf had gecreëerd. Nee, hier zou ik mezelf moeten zijn. Ze keek me aan. “Gaat het wel met je? Je loopt er nogal afwezig bij.”� Ik glimlachte even. “Ik was aan het denken.”� Jasper rolde met zijn ogen en ik gaf hem meteen een stamp onder tafel. “Stop met dat te denken,”� mompelde ik. Ze keek meteen op. “Hoe kun jij weten wat hij denkt?”� Ik haalde mijn schouders op. “Wilde gok.”� Jasper rolde met zijn ogen. ‘Idioot, je verraadde jezelf.’ dacht hij. Ik keek even schuldig en hoorde toen eindelijk een stukje wat ze dacht. Vreselijk,dat eten is verschrikkelijk. En die jongen, Jasper denk ik, wat is hij vreemd. Edward.. I think I love you. Toen schrok ik wakker. Ik hoorde niets meer, maar die laatste zin bleef zich herhalen in mijn hoofd. Ik denk dat ik van je houd... Liefste, ik denk dat ik ook van jou houd. Maar dat kon ik niet zeggen. “Edward?”� Ik sprong even recht. “Ja?”� “We moeten naar de les.”� Ik knikte toen ik mijn rugzak nam en zij het dienblad wegdeed. Rosalie keek me kwaad aan. “Edward, waag het je niet te verraden wat we zijn. Waag het je niet.”� Ze gaf me een onvriendelijke duw en liep toen de deur uit. Ik zuchtte diep terwijl Emmett me bemoedigend een klop op mijn schouder en haar toen volgde. Alice knipoogde even en zei toen “Rose heeft pech, je gaat het wel degelijk zeggen. Oh, en, vergeet geen pepermuntjes voor je haar kust, goed?”� Ze gooide een klein doosje naar me toe en grinnikte. “Dank je voor de tip.”� Jasper liep achter haar aan met zijn hoofd schuddend. Edward, je gaat haar toch niet echt í¡l kussen. Wat als ze het dan ontdekt. Blijf alsjeblieft van haar af. Niet kussen. Ik sloeg mijn ogen toen neer. Ik haatte vampier zijn soms. Steeds als ik iemand graag zag, bleek er wel iets mee fout te zijn. Ofwel was ze mens, ofwel was ze anders. Ik stampte even tegen de tafel en zag toen dat Jessica me aankeek. “Edward. Gaat het wel?”� Ik knikte weer en sloot mijn ogen. Ik had nu nog meer moeite met haar geur. “Ik, ga denk ik beter naar huis. Ik voel me niet goed.”� Ik opende mijn ogen weer en zag haar knikken. Ze gaf me een knuffel en ik hield mijn adem in. “Tot als je beter bent.”� Ik stond op en liep de kantine uit richting mijn auto. Kwaad reed ik naar huis. Ik had haar gekwetst. Ik reed snel de oprit op en stormde het huis binnen. Carlisle keek mij na en Esme keek bezorgd op. Toen ik eindelijk op mijn kamer was begon ik helderder na te denken. Ik moest hier weg, weg van Jess. Ik werd gek van haar. Van haar en haar geur. Meteen toen ik dacht wat ik haar kon aandoen sprong ik uit het raam. Carlisle sprong me na en hield me vast bij mijn arm. “Edward, waar ga je heen?”� “Geen idee! Helemaal geen idee. Ik zie wel waar ik heen ga. Ik moet hier weg, weg, Carlisle! Ik ben gevaarlijk voor haar.”� Hij schudde zijn hoofd. “Edward. Je bent niet gevaarlijk voor haar. Je bent verliefd. Leer er mee leven. Alsjeblieft.”� Ik knikte alleen. Ik zou er helemaal niet mee kunnen leven, dat ik nooit helemaal bij het meisje waarvan ik zou dromen kan zijn. Het deed me pijn. Geen pijn die een mens voelt als je een duw krijgt, maar de pijn die een mens voelt als iemand hem verlaat. Alsof die je hart meenam, en jij nu zonder moet leven. Zonder ook een beetje gevoel te hebben. Toen rukte ik me los uit zijn armen en rende. Zo snel en ver mogelijk. Ik zou weggaan, en haar vergeten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.